ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 506

บทที่ 506 กลับมา

เกาะคงหมิง

ถึงแม้จะผ่านฤดูหนาวไปแล้ว

แต่ที่นี่อากาศหนาวจัด หิมะตกสามวันสามคืนถึงจะหยุด

อากาศหนาวเย็น ทำให้เกาะทั้งเกาะ ถูกปกคลุมด้วยหิมะ

และบนเกาะ ด้านหน้าประตูถ้ำ

มีชายชุดดำมากมาย ยืนเรียงรายกันอย่างเรียบร้อย

และพวกเขา ต่างก็เป็นยอดฝีมือของตำหนักวิญญาณ

“นับเวลาดู ก็ใกล้จะถึงเวลาแล้ว!”

ลุงเวินกำลังสนทนากับหัวหน้าทั้งหลาย

ขณะที่สนทนานั้น

เกล็ดหิมะโปรยปรายอย่างหนัก ตกลงบนหน้าของทุกคน

จากนั้น

โวงโวงโวง!

ประตูหินที่หนักและหนาค่อยๆถูกเปิดออก

ทุกคนต่างมองมา

ได้เห็น ชายชรา ชายหนุ่มเดินออกมาพร้อมกัน

“ต้อนรับท่านประมุขเจ้าสำนักน้อยออกจากห้องฝึก!”

ทุกคนยืนอย่างเคร่งขรึม แล้วกล่าวพร้อมกัน

เฉินเตี๋ยนชางหัวเราะ: “เอาละ ไปเตรียมงานเลี้ยงสังสรรค์กันได้แล้ว วันนี้ข้ากลับตำหนัก ไม่เมาไม่เลิก!”

เห็นได้ชัดว่าอารมณ์เขาดีมาก

ลงเวิน ขณะนั้นที่พยักหน้า ก็ได้เอาสายตาไปหยุดอยู่บนร่างของเฉินเกอ

เฉิอเกอในวันนี้ ไม่เหมือนกับเมื่อครึ่งปีที่แล้วเลยแม้แต่น้อย

เสื้อผ้าบนร่างกายที่ฉีกขาด ร่างกายท่อนบนที่เปลือยเปล่า

ร่างกายท่อนบน เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่แข็งแรง

และผมของเขาที่ยุ่งเหยิง ใบหน้าก็เต็มไปด้วยหนวดเครา

แต่สายตาของลุงเวินเฉียบขาด เพราะเขาสังเกตเห็น หากเกล็ดหิมะตกใส่ผิวหนังของพวกเขา ก็จะละลายไปทันที

แต่ว่า เมื่อตกลงบนร่างของเฉินเกอ กลับไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ

หนังตาของลุงเวินกระตุกอย่างแรง

ตัวเขานั้นก็เป็นคนของตระกูลเฉิน ติดตามเฉินเตี๋ยนชางมายาวนาน

เมื่อก่อนตอนที่เฉินเตี๋ยนชางออกจากถ้ำฝึกที่ทรหดนั้นเขาจำสถานการณ์นั้นได้อย่างแม่นยำ

แต่ครั้งนี้เฉินเกอ ให้ความรู้สึกกับลุงเวินไม่เหมือนกัน

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ดูแล้วน่าเคารพเกรงขาม แฝงด้วยความเยือกเย็นอันทรงพลังของนักฆ่า

ถึงกับทำให้ลุงเวินมีความรู้สึกเย็นวูบไปทั้งหลัง

“เสี่ยวเกอ หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว ก็มาเลยนะ”

เฉินเตี๋ยนชางตบบ่าเฉินเกอเบาๆ

“อืม!”

เฉินเกอพยักหน้า จากนั้นก็จากไป

ขณะที่เดินผ่าน หัวหน้าตำหนักวิญญาณก้มหัวแสดงความเคารพ

ห้องอาบน้ำที่กว้างใหญ่ เต็มไปด้วยไอน้ำอุ่น

ด้านข้าง หญิงสาวน้อยใหญ่สิบกว่าคน กำลังยุ่งอยู่รอบๆ

เฉินเกอหลับตาลง ยกสองแขนพาดไว้บนอ่าง

หญิงสาวหลายคน ได้ช่วยเฉินเกอนวดหลังคลายเส้น ตัดผม โกนหนวด!

โกนหนวดสะอาดแล้ว

หญิงสาวเหล่านี้ถึงได้รู้ว่า เจ้าสำนักน้อยคนนี้ หน้าตาหล่อเหลามาก และบนร่างเต็มไปด้วยกลิ่นอายของผู้ชาย ทำให้หญิงสาวเหล่านี้ หน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ หญิงสาวเหล่านี้ได้ถือไดร์มา ช่วยเฉินเกอเป่าตัวให้แห้ง แล้วช่วยสวมเสื้อคลุม

“เจ้าสำนักน้อย เสื้อผ้าได้เตรียมเสร็จแล้ว เป็นสูทที่คุณต้องการ!”

หญิงสาวกล่าวอย่างเขินอาย

“เอาละ ออกไปก่อน!”

เฉินเกอกล่าวอย่างเรียบเฉย

เฉินเกอเปลี่ยนชุดเสร็จ ได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่

ทรมานมันมาครึ่งปี ทุกข์ยากมาครึ่งปี วันนี้ ในที่สุดก็ผ่านไปแล้ว

ขณะที่กำลังจะผูกเนคไทนั้น

“เจ้าสำนักน้อย ฉันช่วยคุณ”

ข้างหู จู่ๆก็ดังขึ้นด้วยเสียงที่อ่อนหวาน

มือที่ผุดผ่องราวหยกค่อยๆได้ยื่นเข้ามา

ลูบไล้อยู่บนร่างของเฉินเกอเบาๆ

และเฉินเกอ หันหลังกลับมา ชำเลืองมองหญิงสาวที่มีเสน่ห์คนนี้

จับที่คางของเธอเบาๆ

และหญิงสาวนั้น สิ่งที่ต้องการมากที่สุดคืออะไร หากว่าถูกเจ้าสำนักน้อยต้องตา งั้นฐานะที่ตัวเองอยู่ในตำหนักวิญญาณนี้ ก็จะถูกยกให้สูงขึ้น

ท่ามกลางสาวงาม หน้าตาโดดเด่นกว่าใคร

“ออกไป!!!”

แต่สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงก็คือ เจ้าสำนักน้อย เยือกเย็นกว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้