ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 582

บทที่ 582 เซ่งจู้น้อย

“คุณชายเฉิน?”

หญิงสาวทั้งหลายต่างประหลาดใจ

“ชื่อนี้ดูเหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน แต่ก็จำไม่ได้จริงๆ!”

“ฮึ่ม! ฉันได้ไปค้นหาโดยเฉพาะ พูดออกมา พวกเธอตกตะลึงเกือบตาย!”

หยุนเฟยพูดขึ้น

“เป็นยังไง?”

“ฉันได้ยินคนพูดว่า คุณชายเฉินคนนี้ มีที่มาที่ยิ่งใหญ่มาก ทรัพย์สินที่มี เหนือจินตนาการของคนธรรมดาเลยจริงๆ พูดสั้นๆก็คือ เธอสามารถขอเงินเท่าไหร่ เขาก็สามารถให้เงินเธอเท่านั้นในทันที!”

หยุนเฟย พูดด้วยแววตาอิจฉา

“จริงๆเหรอ? ยังมีคุณชายไฮโซแบบนี้ด้วย?”

พวกผู้ชายก็พูดด้วยความอิจฉาและเกลียดชังในทันที

“แน่นอนอยู่แล้ว! ไม่เพียงแต่ร่ำรวย คุณชายเฉินท่านนี้ ยังมีความสามารถยิ่งนัก ไม่ใช่คุณชายเสเพลของตระกูลอย่างพวกนาย ที่สามารถเทียบเท่าได้!”

หยุนเฟยอดไม่ได้ที่จะมองไปทางน้องชายทั้งหลาย ส่ายหัวเบาๆ

“เทียบไม่ได้ก็เทียบไม่ได้ เราก็ไม่กล้าเทียบกับเขา!” พวกชายหนุ่มก้มหน้าลง

“ที่จริงฉันกลับรู้สึกว่า คนคนหนึ่งต่อให้จะมีเงินมากมาย เขาก็ไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างไร้ความกังวลใดๆโดยสิ้นเชิง ตราบใดที่เป็นคน ไม่ว่าเขาจะมีเงินหรือไม่มีเงิน ก็จะมีความกังวลทั้งนั้น บางทีคุณชายเฉินท่านนั้น ก็มีความกังวลที่คนธรรมดาอย่างพวกเราไม่มี พวกนายก็ไม่ต้องรู้สึกละอายใจ!”

หยุนฉิง ยิ้มอย่างอ่อนหวานในขณะนี้

คำพูดของเธอ ดูเหมือนจะสามารถทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจตลอดเวลา ดุจดั่งอาบสายลมในฤดูใบไม้ผลิ ดีขึ้นมากในทันที

ส่วนเฉินเกอมองไปที่หยุนฉิง ก็ยิ่งดูยิ่งรู้สึกชอบ เคยเห็นผู้หญิงอย่างหยางเสว่และจ้าวยีฟานจนชิน อย่างหยุนฉิงแบบนี้ หายากในโลกแล้วจริงๆ

ใช่เลย ต่อให้คุณมีทรัพย์สินของครึ่งหนึ่งในโลก แล้วสามารถเป็นยังไงได้?

ก็ยังเหมือนกัน คุณไม่สามารถเปลี่ยนโชคชะตาของตัวเอง เปลี่ยนโชคชะตาของตระกูลได้ แม้แต่ผู้หญิงที่ตัวเองรัก ก็ไม่สามารถปกป้องได้

ตราบใดที่ยังเป็นคน ก็จะมีความกังวล!

เฉินเกอกำลังครุ่นคิดถึงคำพูดนี้ ก็เลยทำให้ใจลอย

ในตอนที่รินชาให้หยุนเฟย น้ำชาก็ล้นออกมาอย่างไม่ทันระวัง หกลงบนเสื้อผ้าของหยุนเฟยทั้งหมด

“อ๊ะ! ไอ้สารเลวๆ!”

หยุนเฟยถูกลวกจนลุกขึ้นยืนทันที ราวกับสุนัขจิ้งจอกที่โดนเหยียบหาง

“ไอ้สารเลว นายตาบอดหรือไง?”

หยุนเฟยจ้องมองไปที่เฉินเกอ ตะคอกอย่างโกรธแค้น

และเป็นเพราะเสียงตะคอกนี้ ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากในที่งาน

และหยุนเฟย ยิ่งอารมณ์ขึ้น ยกฝ่ามือขึ้นกำลังจะตบหน้าเฉินเกอ

ในสายตาของเธอ ผู้ชายคนนี้ เป็นเพียงคนรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้ กล้าที่จะล่วงเกินตัวเองต่อหน้าผู้คน อารมณ์ฉุนเฉียวของหยุนเฟยขึ้นมาแล้ว ก็ใช่ว่าจะจัดการได้ง่ายๆ!

แต่เมื่อฝ่ามือของหยุนเฟยหยุดห่างจากใบหน้าของเฉินเกอครึ่งเซนติเมตร ทันใดนั้น ก็มีพลังอย่างหนึ่งส่งเข้ามา เจ็บปวดดั่งเช่นโดนเข็มทิ่มแทง ผ่านทะลุฝ่ามือของตัวเอง

ทันใดนั้น ฝ่ามือของหยุนเฟยก็เลือดไหลไม่หยุด

ราวกับโดนตีใส่กระบองเพชร

“เจ็บมาก! เจ็บมาก! มือของฉัน!”

หยุนเฟยกุมฝ่ามือของตัวเองไว้ แล้วเริ่มร้องไห้

“ไอ้หมอนี่ นายกล้าเอาเข็มแทงพี่หยุนเฟยของเรา นายหาที่ตาย!”

พวกผู้ชายก็ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น นึกว่าเฉินเกอลอบทำร้าย เลยโมโหในทันที

ยังจะลงไม้ลงมือ

“หยุดนะ พวกนายทำอะไรอยู่!”

ทันใดนั้นเอง เสียงที่มีความตื่นตระหนกและโกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้น ตะโกนห้ามปรามพวกคนที่กำลังจะลงไม้ลงมือในทันที

และฝูงชนในงานก็เงียบลงในทันทีเช่นกัน

เพราะว่า คนคนนี้ก็คือหยุนหลิน หัวหน้าของตระกูลหยุน

หยุนหลิน เห็นเฉินเกอที่ยืนมือไขว้หลัง ท่าทีเรียบเฉย

สีหน้าขาวซีด รีบวิ่งพุ่งเข้าไปอย่างร้อนรน

“เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!”

ตบหน้าสามครั้งที่เสียงดังฟังชัดย่างต่อเนื่อง

ตบจนสายหนุ่มทั้งสายเกือบล้มทั้งยืน

“พ่อ พ่อทำอะไร พวกเขาทั้งสามแค่แก้แค้นให้ฉันเท่านั้น พ่อดูไอ้หมารับใช้นี่ ทำให้มือของฉันถลอกแล้ว!”

หยุนเฟยได้เห็นน้องชายลูกพี่ลูกน้องทั้งสามโดนตี โกรธจนกระทืบเท้า

“เพี้ยะ!”