ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 866

บทที่ 866 ชี้จุด

“เฉินเกอ หลายวันนี้นายพักผ่อนให้ดีก่อน เรื่องอื่นเดี๋ยวพวกเราจัดการเอง!”

โจวโน่กำชับเฉินเกออีกครั้ง

เฉินเกอก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงทำตามอย่างเชื่อง จากนั้นก็นอนลงและพักฟื้นต่อไป

หลายวันถัดมา

เจินจีพี่สาวของเจินเหมยตื่นแต่เช้าเคาะประตูห้องเฉินเกอ

“เฉินเกอ เฉินเกอ อยู่รึเปล่า?”

แต่รออยู่พักใหญ่ ในห้องก็ไม่มีเสียงของเฉินเกอ

สิ่งนี้ทำให้เจินจีสงสัยอย่างมาก รีบเปิดประตูเข้าไปดูทันที

เมื่อดู ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของผี

“หมอนี่ไปไหนแล้ว? หรือว่าจะไปแล้ว?”

ความคิดเจินจีเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หลังจากคิดครู่หนึ่ง เจินจีก็รีบเดินออกไป เหลือบมองไปที่สวนดอกไม้ด้านหลัง

มาถึงสวนดอกไม้ด้านหลัง เห็นเพียงเฉินเกอกับเล๋ยเล่สองคนกำลังนั่งอยู่บนหินสลัก ทั้งสองหลับตาบำรุงเสิน ดูมีความสุขและอิ่มเอมใจ

เมื่อเห็นเช่นนี้ เจินจีก็อดไม่ได้ที่จะกลอกตา

ความจริงเฉินเกอกับเล๋ยเล่ตื่นมาฝึกกังฟูแต่เช้าแล้ว ถึงว่าในห้องไม่มีแม้แต่คนเดียว

“เฉินเกอ!”

หลังจากหยุดชั่วขณะ เจินจีเดินไปที่ข้างกายเฉินเกอ ตะโกนเบา ๆ

เมื่อเฉินเกอได้ยิน ลืมตาขึ้นทันที

“คุณหนูใหญ่เจิน ตื่นเช้าจังนะ เธอก็มาฝึกกังฟูเหรอ?”

เฉินเกอเห็นเจินจีมา มองไปที่เจินจีถามด้วยรอยยิ้มที่ยินดี

เจินจีเหลือบมอง เล๋ยเล่ที่อยู่ข้างๆ เฉินเกอ พบว่าเล๋ยเล่ไม่ได้มีการเปลี่ยนการแสดงออกและพฤติกรรมใดๆ เลย จึงทำให้เจินจีถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอรู้ว่า เล๋ยเล่ไม่ใช่คนที่หาเรื่องได้ง่ายๆ กลัวว่าเขาจะโกรธที่ตัวมาหาเฉินเกอ

เล๋ยเล่ราวกับรู้สึกได้ถึงแววตาของเจินจี ก็ลืมตาขึ้นทันที แล้วลุกขึ้นกระโดดออกไป ออกจากสวนดอกไม้หลังบ้านอย่างรู้สถานการณ์

เฉินเกอเห็นการเคลื่อนไหวของเล๋ยเล่ รู้สึกอุ่นใจ เขารู้ว่า เล๋ยเล่เข้าใจความคิดของเขาเป็นอย่างดี ไม่อยากอยู่ต่อเพื่อรบกวน

แน่นอนเจินจีมีเป้าหมายสูงมาก

“เฉินเกอ ทำไมนายตื่นเช้าจัง?”

หลังจากที่เล๋ยเล่จากไป เจินจีก็มองเฉินเกอถามอย่างสงสัย

“ฉันตื่นเช้าแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว ชินแล้ว”

เฉินเกออธิบายอย่างง่ายๆ

ความเคยชินนี้เป็นนิสัยตั้งแต่เด็กจนโตของเฉินเกอ ตื่นเช้าฝึกกังฟู เป็นตัวช่วยในการพัฒนาร่างกายและวิทยายุทธที่ดีเยี่ยม

“ไปเถอะ ฉันพานายไปที่ที่หนึ่ง!”

จากนั้น เจินจีก็พูดกับต่อเฉินเกอ

ไม่รอปฏิกิริยาของเฉินเกอ เจินจีก็ดึงมือเฉินเกอเดินมุ่งออกไปด้านนอกประตูจวน

ช่วยไม่ได้ เฉินเกอทำได้เพียงปล่อยให้เจินจีดึงตัวเอง

ในไม่ช้า เจินจีก็ดึงเฉินเกอมาถึงที่ซาลาเปาร้านหนึ่ง

“มา ฉันเลี้ยงอาหารเช้านาย ซาลาเปาร้านนี้อร่อยมาก ฉันมากินทุกวันเลย!”

เจินเหมยดึงเฉินเกอนั่งลง จากนั้นตะโกนเรียนบริกร: “บริกร ซาลาเปามาสามเข่ง!”

“โอเค รอสักครู่ มาเดี๋ยวนี้เลย!”

บริกรรู้จักเจินจีอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่กล้าที่จะละเลยเลยสักนิด

นี่ยัง ยังผ่านไปไม่ถึงถึงหนึ่งนาที บริกรก็เสิร์ฟซาลาเปาหอมกรุ่นสามเข่งวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเฉินเกอและเจินจีทั้งสอง

“มา รีบกินเถอะ!”

เจินจีนำซาลาเปาเข่งหนึ่งผลักไปที่ด้านหน้าเฉินเกอ จากนั้นตัวเองก็กัดคำใหญ่คำโตโดยไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์

ต้องบอกเลยว่า ปริมาณอาหารที่เจินจีกินน่าทึ่งจริงๆ

เฉินเกอกินซาลาเปาแค่เข่งเดียว ส่วนเจินจีกินซาลาเปาสองเข่งใหญ่เพียงคนเดียว

“เอิ่ม คุณหนูใหญ่เจิน เธอ เธอกินเยอะไปแล้วมั้ง”