ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 92

บทที่ 92 คฤหาสน์หยุนติ่ง

“อะไรนะ？เขาก็คือคุณชายเฉิน？”

ทุกคนได้ยินคำพูดของไป๋เสี่ยวเฟย ต่างก็มองด้วยความตกตะลึง

และหวูเฉียงยิ่งจ้องตาโตอย่างไม่อยากจะเชื่อเลย

　　ซูเหมยยิ่งอ้าปากกว้าง

　　“พี่ชายบุญธรรม เป็นท่านหรือครับ？คุณคือพี่ชายของผม เฉินเกอหรือครับ？”

　　หวงหยงหาวก็คิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะปรากฏตัวด้วยวิธีนี้ เขาจึงมีเหงื่อไหลเต็มตัวเลย

　　“ใช่ ผมเอง！”เฉินเกอพูดอย่างยากลำบากหนึ่งประโยค อยากจะลุกขึ้นมา แต่มีเสียง อุ้ย สูดลมหายใจเข้าหนึ่งครั้ง

　　ถูกผู้หญิงพวกนี้นั่งจนชาไปหมดทั้งตัวแล้ว

　　“ใครก็ได้ ประคองผมที！”

　　“หา！คุณชายเฉินคุณชายเฉิน！”

　　เหล่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าช็อคไปตามๆกัน เสียงกรีดร้องของพวกเธอได้กลบกลืนเสียงของเฉินเกอ

　　หลินยียีถึงวิ่งมาประคองเฉินเกอขึ้นมา

　　อันที่จริงเมื่อกี้หลินยียีเกือบจะเอ๋อไปแล้ว เหตุผลหลักก็คือกลัวนั่นเอง

　　ครั้งที่แล้วตัวเองขัดใจกับคุณชายเฉิน เพราะเห็นแก่หน้าของพ่อตัวเอง คุณชายเฉินจึงได้ลงโทษเบาๆ

　　แต่ครั้งนี้รุนแรงมาก เธอไม่รู้ว่าต่อจากนี้คุณชายเฉินจะระเบิดความโมโหอย่างไร จึงยืนอยู่ข้างๆไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เพราะสมองยังหมุนไม่กลับมา สมองโดนอุดตันแล้ว！

　　“คุณชายเฉิน！ใครตีคุณจนเป็นสภาพแบบนี้ครับ？”

　　หวงหยงหาวรีบกระโจนเข้ามาทันที ประคองเฉินขึ้นมา

　　ภาพนี้ทำให้ลี่เฉว่โน่มึนตึ๊บ พวกสาวสวยที่สวมใส่ชุดบิกินีก็มึนไปด้วยไ

　　ที่แท้แขกคนสำคัญของวันนี้คือเขานี่เอง คนที่เป็นอภิมหาเศรษฐีก็คือเขาคุณชายเฉิน！

　　โอ้！พระเจ้า เมื่อกี้ตัวเองทำอะไรลงไป？

　　คุณชายเฉินโปรดปรานพวกเธอ ถึงได้มองพวกเธอ แต่ตัวเองล่ะ กลับไปเหยียบหยามคุณชายเฉิน

　　พลาดโอกาสที่ดีในการรู้จักคุณชายเฉินไปแล้ว

　โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย！

　　รวมทั้งลี่เฉว่โน่ด้วยอายจนลำไส้จะช้ำไปหมดแล้ว

　　คนที่เสียใจภายหลังที่สุดเห็นจะเป็นหวูเฉียงกับซูเหมยแล้ว

　　วันนี้หวูเฉียงกดขี่เฉินเกอทั้งวัน คุยอวดเส้นสายของตัวเองสารพัด และอวดถึงอำนาจความสามารถของตระกูลของตน เพื่อจะเทียบให้เขาต่ำลงไป

　　และระหว่างนั้น เฉินเกอแค่ยิ้มไม่พูดอะไรกับสิ่งที่ตนได้โอ้อวด

　　ยังคิดว่าตัวเองเยาะเย้ยได้ผล ทำให้เฉินเกอขายหน้าจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา

　　OMG ที่แท้เขาหัวเราะที่ตัวเองนั้นโง่เขลาต่างหาก！

　　ซูเหมยแค่ปรับอารมณ์ไม่ทัน มองเฉินเกอด้วยสีหน้าตกใจ

　　เธออยากจะพูด แต่ตอนนี้มีเสียงเหมือนระเบิดต่างๆดังขึ้น มีช่องว่างให้เธอพูดสักที่ไหนกันล่ะ

　　“คุณชายเฉิน！คุณชายเฉิน！”สาวสวยทั้งหลายเริ่มตะโกนเรียกเสียงดัง

　　“พวกคุณสังเกตเห็นไหมว่า คุณชายเฉินหล่อเหลาคมคายยิ่งนัก！”

　　“ใช่ๆ พวกคุณดูสิ คุณชายเฉินใส่เสื้อตลาดยังหล่อขนาดนี้เลย คนธรรมดาทำอย่างนี้ไม่ได้นะ？”

　　“ไม่ทราบว่าคุณชายเฉินมีแฟนหรือยังค่ะ？โอ้ สวรรค์ คุณชายเฉินเป็นคนแบบผ้าขี้ริ้วห่อทอง ผู้ชายอย่างนี้มีน้อยมากนะ อยากเป็นแฟนกับเขาจังเลย！”

　　ผู้หญิงมากมายกำลังหารือเนื้อหาประมาณนี้อยู่

　　แสดงความปรารถนารักที่มีต่อเฉินเกอ

　　พูดตามความจริง ตอนนี้ในใจของเฉินเกอรู้สึกดีมาก

　　ถูกสาวๆสวยๆมากมายมองด้วยสายตาโปรดปราน

　　ยังเป็นครั้งแรกด้วย

　　“คุณชายเฉิน ขอโทษค่ะ！”

　　ขณะนี้ พวกผู้หญิงอย่างเช่นลี่เฉว่โน่ต่างคำนับเฉินเกอด้วยท่าทางที่นอบน้อม

　　โดยเฉพาะลี่เฉว่โน่ ตอนนี้เริ่มบีบเต้าที่ขาวนวลของตัวเอง หวังว่าจะสามารถดึงดูดใจความสนใจของเฉินเกอได้

　　“คุณชายเฉิน เมื่อกี้พวกเธอเสียมารยาทอย่างนี้ จะลงโทษพวกเธอยังไงดีครับ？”

　　เวลานี้หวงหยงหาวถามขึ้นมาเอง

　　ในใจของหวงหยงหาวรู้ดีกว่าใครว่าหนักหรือเบา อะไรคือสิ่งที่สำคัญ

และท่าทีอย่างลี่เฉว่โน่ มีหรือที่หวงหยงหาวจะดูไม่ออก？

　　เขาคิดว่าผู้หญิงทั่วไปต่างวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยตัวเอง ไม่ง่ายเลยที่จะเห็นคนที่แกล้งทำเป็นหวนตัวอย่างลี่เฉว่โน่มาอยู่กับเขา

　　หวงหยงหาวก็อยากสัมผัสรสชาติการตามจีบผู้หญิงด้วยเหมือนกัน

　　แต่ตอนนี้ก็แค่นี้เอง

　　แต่ตอนนี้ผู้หญิงที่โง่เขลาตีคุณชายเฉิน ทำให้ทำลายแผนเตรียมการพบเจอครั้งแรกกับคุณชายเฉินอย่างไม่มีชิ้นดี หวงหยงหาวมีความคิดที่จะตีลี่เฉว่โน่ให้ตายด้วยซ้ำ！

　　ดังนั้นเขาจึงได้ถามขึ้น

　　เฉินเกอเหล่ตามองพวกลี่เฉว่โน่แวบหนึ่ง