ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 945

บทที่945 ร่วมเดินทางไปด้วยกัน

บัดนี้หวางหยุ่นเดินกลับมาที่ข้างกายเฉินเกออีกครั้ง พลางพูดเสนอแนะ

เฉินเกอมองหวางหยุ่นแวบหนึ่ง จากนั้นจึงค่อยมองหลินเทียนหยวน

“ท่านหลิน พวกคุณรู้ได้อย่างไรว่าที่ภูเขาตงอูมีถ้ำลี้ลับอยู่ตรงนั้น？แล้วรู้ได้อย่างไรว่าด้านในมีสมบัติอยู่？”

เฉินเกอมองหลินเทียนหยวนแล้วถาม

“สำหรับคำถามนี้ผมตอบคุณไม่ได้ ผมบอกคุณได้เพียงว่าทุกอย่างนี้ปรากฏขึ้นบนแผนที่ที่เป็นมรดกสืบทอดจากบรรพบุรุษของผม

ผมเพียงต้องการให้พวกคุณสองไปที่ภูเขาตงอูกับพวกผมก็พอ”

“ผมรู้ว่าคุณเฉินเกอท่านมีความสามารถในด้านพลังเวทมนตร์วิเศษและด้านการสำรวจค้นหาเป็นอย่างสูง ดังนั้นผมจึงให้คุณหวางหยุ่นเชิญคุณมา หวังว่าคุณจะช่วยพวกเรานะครับ！”

หลินเทียนหยวนมองเฉินเกอแล้วพูดอย่างตั้งใจ

แน่นอนว่าเฉินเกอรู้ความคิดของหลินเทียนหยวนดี หลินเทียนหยวนคิดจะไปหาสมบัติล้ำค่านั้นเอง

“คุณเฉินเกอครับ ผมรู้ว่าคุณกำลังตามหาของบางอย่างอยู่ จากบันทึกแผนที่ที่บรรพบุรุษของผมตกทอดมาให้ ของที่คุณกำลังหาอยู่นั้นอาจจะอยู่ที่ภูเขาตงอูก็เป็นได้ ดังนั้นผมหวังว่าคุณจะลองพิจารณาดูนะครับ！”

เห็นเฉินเกอไม่ได้ตอบสนองแต่อย่างใด หลินเทียนหยวนจึงได้ยื่นข้อเสนอให้เฉินเกอทราบอีกครั้งหนึ่ง

เฉินเกอได้ยินก็ต้องหยุดชะงัก ระหว่างคิ้วย่นลง จากนั้นก็มองไปยังหวางหยุ่น

สำหรับเรื่องที่ตนกำลังค้นหาสิ่งของอยู่นั้นมีไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ คาดว่าหวางหยุ่นเป็นคนบอกเรื่องนี้ให้หลินเทียนหยวนรู้ ไม่เช่นนั้นหลินเทียนหยวนจะไม่มีทางรู้เรื่องนี้เลย

หวางหยุ่นถูกเฉินเกอมองเช่นนี้ ทันใดนั้นก็ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเฉินเกออีก เขารู้ว่าเฉินเกอกำลังโทษตนอยู่

พอผ่าน ไปนานแล้ว เฉินเกอจึงเอ่ยปากพูดว่า

“ได้ ผมรับปากว่าจะไปกับพวกคุณด้วยกันได้ แต่ว่าพอไปถึงแล้วต้องเชื่อฟังผมทั้งหมด！”

เฉินเกอพูดเสนอให้กับหลินเทียนหยวน

ได้ยินข้อเสนอของเฉินเกอ หลินเทียนหยวนก็ไม่มีข้อคัดค้านประการใด

“ได้แน่นอน ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว！”

หลินเทียนหยวนก็ตอบทันที

สำหรับหลินเทียนหยวนแล้ว ขอแค่เฉินเกอยอมไปกับพวกเขาก็พึงพอใจแล้ว ส่วนเรื่องอื่นเขาก็ไม่ค่อยอยากจะใส่ใจ

“คุณเฉิน ถ้าเช่นนั้นก็หวังว่าเราจะร่วมงานกับอย่างมีความสุขนะครับ”

จากนั้นหลินเทียนหยวนก็พูดกับเฉินเกออย่างยิ้มแย้ม

“อืม！”

เฉินเกอก็พยักหน้าตอบกลับอย่างเรียบเฉย

พูดจบ หลินเทียนหยวนกับเลขาของเขาก็ออกไปจากบ้านของหวางหยุ่น

พอทั้งสองคนออกไปแล้ว ด้านในบ้านเหลือเพียงเฉินเกอกับหวางหยุ่นสองคน

“เฉินเกอ ผม...”

หวางหยุ่นมองเฉินเกอแล้วก้มหน้า เขาไม่รู้จะอธิบายยังไงดี เขารู้สึกผิดที่เอาเรื่องส่วนตัวของเฉินเกอไปเล่าให้กับคนอื่นฟัง

“เห้อ หวางหยุ่น หรือคุณไม่รู้ว่าบริษัทลี่ยุ่นเขาทำอะไรกัน？ถึงได้กล้าไปร่วมงานกับพวกเขา？”

เฉินเกอใช้แววตาไม่ได้ตั้งใจมองดูหวางหยุ่น

บริษัทลี่ยุ่นเป็นบริษัทเช่นไรและทำเรื่องแบบไหน เฉินเกอรู้ดีทุกอย่าง ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่ทำให้เฉินเกอรู้สึกเป็นกังวลใจ

ได้ยินคำพูดของเฉินเกอ หวางหยุ่นยิ่งไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี

“เฉินเกอ ผมขอโทษ”

หวางหยุ่นได้แต่มองดูเฉินเกอแล้วกล่าวคำขอโทษเสียงเบา

“ช่างมันเถอะ ตอนนี้พูดก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ในเมื่อผมได้ตอบตกลงแล้ว ผมก็จะไปทำ แต่ผมหวังว่าหวางหยุ่นคุณจะจำไว้เป็นบทเรียนนะ วันไหนถ้ามีเรื่องอะไรก็ให้ปรึกษาผมก่อนนะ”

เฉินเกอก็ไม่อยากพูดอะไรให้มากความ ยิ่งไม่อยากไปต่อว่าหวางหยุ่นอะไรแล้ว ได้แต่เตือนสติหวางหยุ่นเท่านั้น

เพราะยังไงเสียหวางหยุ่นกับตนก็มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกันอยู่

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนี้ก็ไม่ได้เหนือกว่าบ่าแรงของเฉินเกออยู่แล้ว และที่สำคัญเฉินเกอก็อยากจะหาของที่ตนต้องการเจอ ดังนั้นจึงได้รับปากไป