ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 149

ตอนที่ 149

“สามหาว เจ้ากล้าพูดกับจักรพรรดินีอสูรอย่างนี้ได้ยังไง! นายเหนือหัวบอกอะไรเจ้าก็ต้องทําตาม บอกยืดใหสูงขึ้นก็ต้องยึดให้สูงขึ้น”

อสูรหมูปากรีดร้องใส่อสูรงูเขียวจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นอย่างประจบประแจงและกล่าวว่า “ท่านจักรพรรดินีอสูรโปรดให้หมูเฒ่าตัวนี้ช่วยท่านเอง!”

หลังจากพูดจบ มันก็แบกอสูรงูเขียวขึ้นราวกับว่าถือบันไดที่ยาวและสูง “ท่านจักรพรรดินีอสูร ท่านมองเห็นไหมพะยะค่ะ?”

จิ้งจอกน้อยมองไปรอบ ๆ ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว“ ข้ายังมองไม่เห็น อสูรหมีดําเจ้าก็มาช่วยด้วย”

” พะยะค่ะ” อสูรหมีดําพยักหน้าและอุ้มอสูรหมูป่า ” ท่านจักรพรรดินีอสูรตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ ข้ายังมองไม่เห็นเลย มันแปลกข้ารู้สึกว่าข้าสูงกว่ากําแพงของบ้านแล้ว แต่ทําไมข้ารู้สึกเหมือนกําแพงถูกปิดกั้นและมองไม่เห็นข้างใน

หางของจิ้งจอกอสูรเจ็ดหางลู่ลงมา“ ข้าไม่รู้ว่าพี่สาวของข้าหายไปไหนและข้ายังไม่ได้พูดอะไรกับนางสักคํามันเลย ผ่านมาหลายวันแล้ว”

“ นอกจากนี้ข้ายังไม่ได้กินอาหารที่พี่สาวข้าให้มาหลายวัน ข้ารู้สึกหิวจริงๆ”

อสูรงูเขียวกระซิบ: ” ท่านจักรพรรดินีอสูร ข้าเกือบจะทนไม่ไหวแล้วพะยะค่ะ”

จิ้งจอกน้อยส่ายหัวและกระโดดลงจากหัวงู “ลืมมันไปแล้ว ข้าจะลงแล้ว”

“ แพ๊ะ!”

อสูรงูเขียวรู้สึกโล่งใจและร่างที่ยืดตรงของมันก็ล้มลงทันที”ในที่สุด เนื่อตัวข้าเมื่อยไปหมดแล้ว”

ในฐานะนักวางกลยุทธ์ อสูรหมูปาเริ่มให้คําแนะนําและพูดอย่างกล้าหาญว่า ” ท่านจักพรรดินี ถ้ามันเป็นไปไม่ได้จริงๆเราสามารถบุกเข้าไปได้! ในโลกแห่งการฝึกตนใครจะกล้าหยุดท่าน?”

เม่คิดถึงพี่สาวของจิ้งจอกตัวน้อยความมั่นใจของพวกมันก็มีมากเพียงพอ มีผู้หนุนหลังยิ่งใหญ่ขนาดนี้ใครจะกล้าหยุดพวกเรา? ฮ่า ๆ ๆ ๆ .

“แอ๊ดดดดดดด”

ในขณะนี้เอง ประตูลานบ้านก็เปิดออกโดยไม่คาดคิด

ต้าเฮยก้าวขาและเดินออกมาอย่างสง่างาม

“โอ้ เจ้าหมาดําตัวน้อย”

ทันใดนั้นดวงตาของอสูรหมูปาก็สว่างขึ้นและในที่สุดก็ถึงเวลาที่ข้าจะได้แสดงพลังต่อหน้าท่านจักรพรรรดินีแล้ว มันรีบไปข้างหน้าและแสยะยิ้ม: ” หมาดําตัวน้อยมีใครอยู่ในบ้านอีกไหม พวกเราและท่านจักรรพดินี้ต้องการที่จะเข้าไป แต่ถ้าไม่อยากถูกข้ากินเจ้าก็ต้องหลีกทางให้ข้า!”

ต้าเฮยเหลือบมองมันอย่างไม่แยแส มันยกอุ้งเท้าหน้าขึ้นอย่างไม่ใส่ใจและกระแทกลง

“ ตูม!”

ทันใดนั้นหลุมขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในจุดที่หมูปายืนอยู่ ระหว่างสวรรค์และโลกดูเหมือนจะมีพลังมหาศาลที่มองไม่เห็นซึ่งกําลังกดลงบนเจ้าหมูป่าจนทําให้มันไม่สามารถแม้แต่จะขยับนิ้วมือทั้งห้าได้

ต้าเฮยอ้าปากเล็กน้อยและพูดเบา ๆ : “ข้าอนุญาตให้เจ้าลองเรียบเรียงคําและพูดใหม่อีกครั้ง”

“ท่านผู้อาวุโส ข้าผิดไปแล้ว!” ขนเพียงไม่กี่เส้นบนร่างกายของหมูปาลุกชันขึ้น หนังศีรษะของมันชาและหนังหมูก็กลายเป็นสีขาวถ้ามันไม่ได้ถูกพลังลึกลับกดทัยไว้ มันคงจะคุกเข่าและโขกหัวสามครั้งขอความเมตตา

“ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทําให้ท่านขุ่นเคืองจริงๆ โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”

อสูรหมูปากลายเป็นร่างเดิมและร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง

ต้าเฮยวางอุ้งเท้าของมันและพูดอย่างเย็นชาว่า “นับว่าเจ้ายังมีโชคดีเหลืออยู่ ถ้าเจ้าเป็นหมูตัวอื่นละก็คงได้กลายเป็นหมูหันไปแล้ว”