ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 151

ตอนที่ 151

ในไม่ช้อุ้งเท้าหมีและปลาคาร์พก็ถูกกวาดจนเกลี้ยง

ทุกคนวางตะเกียบของพวกเขาลงและมีเพียง คู่จือหยูเท่านั้นที่ยังคงเลียซุปอย่างเมามันโดยถืองกระดูกปลาที่เหลือของน้องชายไว้ในมือข้างหนึ่งพร้อมเลี่ยมันจนสะอาด

“อร่อยสุดๆ! นี่เป็นอาหารที่ดีที่สุดที่ข้าเคยกินมา”

“นี่แหละชีวิต ถ้าได้กินอาหารอร่อยๆแบบนี้ ข้าก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว(kg 1U )”

“อาหารเซียน ข้าอาจจะกลายเป็นเซียนโดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงก็ได้!”(ดําน้ํา)

หลังจากกินเสร็จหญิงสาวทั้งสี่ก็สัมผัสท้องของพวกนางอย่างพึงใจ หลับตาลงและซึมซับรสชาติที่ค้างคาอยู่ในปาก

หลี่เหนียนฟานยิ้มและกล่าวว่า “ในที่ที่ข้าเคยอยู่ อุ้งเท้าหมี เสือดาวในครรภ์ ลิงอุรังอุตังตับมังกรไขกระดูกวิหคเพลิง หางปลาคาร์ฟ จักจั่นอบกรอบ ฯลฯ ถูกเรียกว่า” สมบัติทั้งแปด ” พวกมันล้วนมีรสชาติอร่อยล้ําเลิศ“เขาแค่พูดแบบสบาย ๆ ผู้พูดไม่ได้ตั้งใจพูดแต่ผู้ฟังกลับตั้งใจฟังเอามากๆ

หัวใจของ คู่จือเหยาและคนอื่น ๆ เต้นเร็วขึ้น เลือดเกือบทั้งหมดในร่างกายของพวกเขาราวกับถูกแช่แข็งตัวและหนังศีรษะของพวกเขาก็ชา

ตับมังกร วิหคเพลิง?

ที่ที่ปรมาจารย์อยู่ในอดีตต้องเป็นโลกเซียนและไม่ใช่โลกเซียนธรรมดาอย่างแน่นอนมิฉะนั้น มังกรและวิหคเพลิงจะถูกนับเป็นอาหารได้อย่างไร?

จากนั้นพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึง ไซอิ๋ว

ในวังสวรรค์ตอนงานเลี้ยงลูกท้อสวรรค์ ไม่ใช่ว่าก็มีมังกรและวิหคเพลิงเป็นอาหารหรอกหรือ?

ช่างสมกับเป็นผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ!

ทําไมนายน้อยหลี่ถึงบอกเราเรื่องนี้?

หัวใจของทุกคนเต้นเร็วขึ้นอีกครั้งและดวงตาก็เป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

ถ้า นายน้อยหลี่กล่าวเช่นนั้นหมายความว่าตราบใดที่เราติดตามเขาและทํางานหนักเราจะมีโอกาสได้กินตับมังกรและไขกระดูกวิหคเพลิงในอนาคตใช่ไหม?

ฟอ–

เลือดสูบฉีดเร็วขึ้นอย่างกะทันหันเกือบจะหายใจไม่ออก

พวกเขาแทบจะเป็นลมด้วยความตื่นเต้น

หลังจากนั้นทุกคนก็พักผ่อนสักพัก ต่อมาคู่จือเหยาก็พาหลี่เหนียนฟานไปเที่ยวสถานที่อื่น ๆ ในหุบเขเมฆคราม เพื่อชื่นชมวิถีชีวิตในหุบเขาและเขาก็ได้เห็นภาพของลูกศิษย์หลายคนที่กําลังฝึกฝนซึ่งช่วยเพิ่มความเข้าใจของหลี่เหนียนฟานเกี่ยวกับผู้ฝึกตน..

ท้องฟ้ามืดลงโดยไม่รู้ตัว

คู่จือเหยารู้สึกประหม่าและถามด้วยเสียงต่ําอย่างคาดหวัง: “นายน้อยหลี่มีสถานที่พักผ่อนมากมายในหุบเขาทําไมท่านไม่นอนอยู่ที่นี่ก่อน?”

หลี่เหนียนฟานพึมพํา” นี่ … มันจะไม่รบกวนเจ้ามากไปหรือ?”ในหุบเขาเมฆครามมีสภาพแวดล้อมที่สวยงามและยังมีกลุ่มผู้ฝึกตนที่เป็นมิตรที่ไม่เพียงแต่สุภาพพูดจาดีเท่านั้นแต่ยังมีศิษย์หญิงที่สวยสะดุดตาอีกด้วยและพวกเขายังสามารถประหยัดค่าที่พักได้มากอีกด้วย สิ่งเหล่านี้ทําให้หัวใจขอ หลี่เหนียนฝ่านรู้สึกกระปรี้กระเปร่า

หัวใจของ คู่จือเหยามีความสุขมากในทันทีและนางก็รีบพูดว่า “ไม่รบกวนไม่รบกวนเลยเราได้เตรียมห้องพักไว้สําหรับท่านอยู่แล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นขาก็ขอไม่เกรงใจ!”หลี่เหนียนฟานพูดด้วยรอยยิ้มช่างเป็นหญิงสาวที่กระตือรือร้นจริงๆ