ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 54

ทั้ง ลั่วซือหยูและ ฉินม่านหยุนรู้ดีว่าถ้าระดับอย่างพวกนางคิดจะค้นหาเส้นทางแห่งสวรรค์และโลกเป็นเพียงการแสวงหาความตาย

รเพียงเศษเสี้ยวกฎแห่งเต๋า ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พวกนางไม่สามารถกลับมาได้

มีเพียงชายอย่างหลี่กงซีเท่านั้นที่สามารถหลีกเลี่ยงกฎแห่งสวรรค์ได้ พลังเช่นนี้เพียงพอที่จะทำให้คนทั้งโลกอิจฉาริษยา

น่าเสียดายตราบเท่าที่แข็งแกร่งไม่เพียงพอย่อมไม่สามารถหวังอะไรได้

ใบหน้าที่สวยงามของ ลั่วซือหยูแดงขึ้นและนางก็หอบหายใจอย่างหนักตลอดเวลาราวกับว่านางกำลังทนต่อแรงกดดันอันมหาศาล

ภายใต้กฎแห่งสวรรค์และโลก นางเป็นเหมือนฝุ่นละอองที่เล็กที่สุดและจะถูกทำลายเมื่อใดก็ได้ตราบเท่าที่อีกฝ่าต้องการ

มันเป็นเรื่องยากสำหรับนางที่จะยืนหยัดต่อ นางรู้สึกเวียนหัวก่อนเลือกถอนตัวออกมา

นางมองไปที่กระดานหมากรุก แล้วนางก็พบว่านางเดินหมากเพียง 6 หมากเท่านั้น มันเป็นการพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง!

ถ้าข้าพูดเรื่องนี้ออกไปทุกคนจะไม่มีใครเชื่อ

หลี่เหนียนฟานก็ไม่อยากเชื่อเช่นกัน แต่ความจริงก็ได้ปรากฏต่อหน้าเขา มีคนที่อ่อนขนาดนี้อยู่บนโลกด้วย

แม้ว่า ฉินม่านหยุนจะอ่อน แต่นางก็ยังถ่อมตนเมื่อเล่นหมากรุก แต่ลั่วซือหยูกลับตาบอดสนิทและด้วยฐานะของนางจะต้องมีคนสงสัยในความฉลาดของนาง

เขามองไปที่ ลั่วซือหยูด้วยความไม่อยากเชื่อ

ความมั่นใจในตัวเองขนาดไหนกัน ที่ทำให้นางคิดว่าทักษะหมากรุกของนางนั้นยอดเยี่ยมมาก

ข้าไม่ควรคาดหวังกับนาง นางเป็นเจ้าหญิงแห่งเฉียนหลง เหตุผลที่นางสามารถเอาชนะคนอื่นได้ก็คือพวกเขาปล่อยให้นางชนะ และนางย่อมมั่นใจขึ้น เมื่อเวลาผ่านไปเรื่องๆ นางก็ต้องคิดว่าตัวเองคือปรมาจารย์หมากรุกรุ่นเยาว์

”ขอโทษ ข้า ข้า … ” น้ำตาของลั่วซือหยูกำลังจะไหลออกมา นางไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

หัวใจของนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก หลี่กงซีจะรู้สึกว่านางมีหยิ่งผยอง และผิดหวังในตัวนางหรือเปล่า?

หลี่เหนียนฟานรู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อยและรีบพูดปลอบว่า: “อย่าพูดเลย ข้ารู้ทุกอย่าง”

เด็กหญิงตัวน้อยอาจจะกลัว เมื่อนึกถึงเรื่องนี้นางคิดมาตลอดว่านางมีทักษะการเล่นหมากรุกที่ยอดเยี่ยมและทันใดกลับปรากฎว่านางเป็นมือใหม่มากและทุกคนรอบตัวนางก็หลอกนางและไม่มีใครคิดเล่นกับนางจริงๆ

เขายังเป็นคนธรรมดา

หลี่เหนียนฟ่านให้กำลังใจ: “มันไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่จะรับรู้ความจริง ในอนาคตเพียงแค่ฝึกฝนให้ดีขึ้น”

เพื่อปราจารย์หลี่ ข้าจะฝึกฝนอย่างหนัก, เขาช่วยพัฒนาความเข้าใจของข้าเกี่ยวกับเต๋า,อย่ายอมแพ้ข้ายังมีโอกาสในอนาคต

ตราบใดที่ หลี่กงซีไม่เกลียดนางก็พอ

ลั่วซือหยูถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกและพูดอย่างรวดเร็วว่า “ขอบคุณ ปรมาจารย์ หลี่ ข้าจะฝึกหนักให้หนักขึ้นในอนาคต!”

หลี่เหนียนฟ่านพยักหน้า

คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย ก ลั่วซือหยูและ ฉินม่านหยุนต่างก็เป็นมือใหม่ในการเล่นหมากรุกแต่พวกเขาก็เป็นแขกของตน

ข้าควรใช้อะไรตอบแทนนางดี

ฉินม่านหยุนสุภาพและให้เยลลี่เขา เขาจึงไม่สามารถนิ่งเฉยได้

ฉินม่านหยุนและ ลั่วซือหยูก็ลุกขึ้นพร้อมจะจากไป

โดยไม่ได้ตั้งใจสายตาขอ ฉินม่านหยุนกวาดไปเห็นมุมๆหนึ่งของลาน

ทันใดนั้นทั้งร่างของนางก็สั่นสะท้านราวกับถูกฟ้าผ่า

นางจ้องเขม็งไปที่มุมๆนั้นดวงตาของนางเบิกกว้างและลมหายใจของนางก็เร็วขึ้น

นั่น … นั่นคือ …

ข้าดูไม่ผิดใช่ไหม มันคือไผ่แห่งการรู้แจ้ง!

ถ้านางเป็นคนธรรมดานางอาจจะไม่เป็นที่รู้จัก แต่นางเป็นนักบุญของวังเต๋าหลินเซียนและนางคุ้นเคยกับไผ่แห่งการรู้แจ้ง มากนางสามารถจำมันได้ในพริบตา!

ก่อนหน้านี้นางรู้สึกตกใจและถูกดึงดูดด้วยสมุนไพรเทพชั้นเลิศที่ปลูกไว้รอบ ๆ ตัวนางและไม่ได้สนใจมุมอื่น ๆ ของสวน

ทุกๆสิ่งในนี้ไม่ใช่ของธรรมดา!

บนกองฟืนในสวนดาบปีศาจได้ถูกเสียบลงบนไม้อย่างเงียบ ๆ บนม้านั่งหินไม่ไกลมีลูกบอลสีแดงเพลิงวางอยู่ที่นั่น จริงๆแล้วมันคือลูกแก้วมังกรพลิงและกระดานหมากรุกอาจจะมีระดับเหนือกว่าระดับเทพ!

โชคดี!

นางหายใจเข้าลึก ๆ พยายามรักษาน้ำเสียงให้นิ่งที่สุด “เอ่อ … ข้าขอไผ่นี้ได้ไหม”

”เจ้าต้องการ?” หลี่เหนียนฟ่านมองไปที่ ฉินม่านหยุนด้วยความประหลาดใจ “มันไม่ใช่ของมีค่า เอาไปเถอะ”

”ขอบคุณหลี่กงซี!”

ฉินม่านหยุนรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก “เป็นเรื่องจริงที่ไม้ไผ่นี้สามารถใช้เป็นวัสดุได้และมันเข้ากันได้ดีกับของของข้า มันสำคัญมากสำหรับข้า”

หลี่เหนียนฟานพยักหน้าทันที แท้จริงแล้วนางใช้มันเป็นวัสดุเช่นเดียวกับตัวเขาเองความทนทานของไผ่น่าจะสูงมาก

เมื่อเห็นว่า ฉินม่านหยุนพอใจมาก หลี่เหนียนฟ่านก็หัวเราะ เขายังคงคิดสิ่งที่จะให้นางจนหัวแทบจะหมุน แต่นางกลับเลือกด้วยตัวเองมันช่วยประหยัดเวลาได้มาก

ฉินม่านหยุนเดินไปและหยิบไม้ไผ่อย่างระมัดระวังโดยไม่ปล่อให้ยเศษและผงหลุดลอกออกจากนั้นจึงลุกขึ้น นางห่อไม้ไผ่ใส่ผ้าก่อนจะกล่าวลา

“ ปรมาจารย์หลี่วันนี้ข้ารบกวนท่านมามากแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อน” ฉินม่านหยุนกล่าว

ลั่วซือหยูยังกล่าวอีกว่า “ปรมาจารย์ หลี่ข้าก็จะไปด้วย”

หลี่ เหนัยนฟ่าน พยักหน้า “อืมลาก่อน”

ลั่วซือหยูและ ฉินม่านหยุนเพิ่งเดินออกจากลานบ้านพวกนางไม่สามารถระงับความคิดในใจได้ได้แต่เร่งความเร็วเดินลงภูเขา

พวกนางาจำเป็นต้องจัดการกับสิ่งที่ หลี่กงซีสั่งให้เร็วที่สุด

ในบางครั้งจะมีแสงบินมาจากด้านบนทำให้พวกนางคิ้วขมวดเล็กน้อย

คนกลุ่มนี้ไปไหน? เมื่อเจ้ารบกวนหลี่กงซีข้าจะตัดเจ้าเป็นพันๆชิ้น!

หัวใจของพวกนางยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้นและพวกนางก็กัดฟันอย่างลับๆ!

ฉินม่านหยุนติดตาม ลั่วซือหยูกลับไปยังราชวงศ์และทักทาย ลั่วฮวง อย่างเร่งรีบจากนั้นขับเรือเหาะเพื่อออกจากราชวงศ์เฉียนหลงและตรงไปที่วังเต๋าอย่างเร่งรีบ!

นางจำเป็นต้องบอกข่าวดีนี้แก่ท่านอาจารย์และในขณะเดียวกันก็ขอให้ท่านอาจารย์ช่วยและทำสิ่งที่ปรมาจารย์บอกให้สำเร็จ!