ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 56

สุดยอด!

ปรมาจารย์ไร้เทียมทาน!

ชายชราอย่งาข้ามีชีวิตอยู่มาสามพันปีสามสิบปีนี่เป็นผู้ที่แข็งแกร่งมากที่สุดที่ข้าเคยพบในชีวิตนี้!

มันเป็นโอกาสดีที่จะได้เจอผู้คนเหล่านี้และถ้าเจ้าสามารถเป็นสหายกับเขาได้มันนับเป็นโชคที่ดีที่สุดในชีวิตนี้แล้ว!

พัฒนา ข้ามีโอกาสที่จะพัฒนาขึ้นแล้ว!

ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความตื่นเต้น

”ยังไงก็ตามเจ้าบอกว่าปรมาจารย์สั่มาว่างอะไร?” ชายชรามองไปที่ฉินหมันหยุน

ฉินหม่านหยุนพยักหน้า“ อาจารย์เนื่องจากจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง มักจะมีผู้ฝึกตนมาป้วนเปี้ยนอยู่ในที่ที่ปรมาจารย์อาศัยอยู่อย่างสันโดษ มันทำให้ปรมาจารย์เกิดความรำคาญ

“ ตูม!”

ชายชราบีบหินข้างๆเขาจนเป็นและตะโกนด้วยความโกรธ: “กล้านัก! คนพวกนี้กำลังมองหาความตาย!”

เขามองไปที่ ฉินม่านหยุนและพูดอย่างกระตือรือร้น: “ทำไมเจ้าถึงพึ่งมาบอกข้าถึงเรื่องนี้คำสั่งที่สำคัญเช่นนี้จะต้องทำให้สำเร็จเป็นลำดับแรก!เราต้องเร่งส่งกองกำลังทั้งหมดของวังเต๋าหลินเซียนเพื่อช่วยแก้ปัญหาให้ปรมาจารย์ให้ได้เร็วที่สุด!”

”ปรมาจารย์มีคำพูดอื่นอีกไหม” ชายชราถามด้วยความคาดหวังในน้ำเสียงของเขา

คำสั่งของปรมาจารย์คืออะไร? นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่มันนับเป็นโอกาสที่จะทำให้ปรมาจารย์โปรดปราน!

ฉินม่านหยุนกัดริมฝีปากของนางและพูดอย่างเขินอาย: “อาจารย์ ปรมาจารย์ชอบกินของเหลวววนปิงพันปีและศิษย์สัญญากับปรมาจารย์ว่าจะจัดหาของเหลวซวนปิงพันปีให้เขามากพอ”

“ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”

นางไม่คาดคิดว่าแทนที่จะรู้สึกทุกข์ใจชายชรามองขึ้นไปบนฟ้าและหัวเราะด้วยความสุข

”ดี ดี!”

ชายชราหน้าแดง“ ของเหลวซวนปิงพันปีนี้ สามารถทำให้ปรมาจารย์นึกถึงรสชาติของบ้านเกิดได้ ความรู้สึกนี้เทียบไม่ได้กับของธรรมดา! ในสายตาของปรมาจารย์เช่นนี้แม้ว่าจะเป็น ของขวัญแห่งความเป็นอมตะเขาจะไม่เหลียวมอง แต่ของเหลวซวนปิงพันปีของเราสามารถอยู่ในสายตาของเขาได้ นี่คือคำอวยพรจากพระเจ้าที่มอบให้วังเต๋าของเรา! “

หลังจากนั้นเขาก็พูดกับฉินหม่านหยุนอย่างจริงจัง: “ความจริงการฝึกตนของเจ้ายังไม่สูงพอเจ้ายังไม่เข้าใจคำแนะนำของปรมาจารย์อย่างถ่องแท้เรื่องแบบนี้ เจ้าต้องนำซวนปิงทั้งหมดไปให้ปรมาจารย์!”

ไม่ต้องพูดถึงซวนปิงพันปีแม้จะเป็นวังเต๋าหลินเซียนทั้งหมดก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะมอบให้เขา แต่ปรมาจารย์จะมองเห็นมันในสายตาหรือ?

”อาจารย์ ข้าเข้าใจแล้ว” ฉินม่านหยุนราวกับรู้ความหมายแฝง

ชายชราพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและเขาเดินออกจากห้องหิน“ มันไม่ควรช้าเกินไปและเราต้องแก้ปัญหาให้กับปรมาจารย์!”

…

ท้องฟ้าเหนือ ราชวงศ์เฉียนหลง

แสงหลบหนีของผู้ฝึกตนจำนวนนับไม่ถ้วนบินผ่าน พวกเขามองที่กันและกันคิ้วของพวกเขาก็ขมวด

เกิดอะไรขึ้น? หลังจากที่หลายคนค้นหามานานก็ไม่พบแม้แต่ขนของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง?

มันไม่ควรเป็นเช่นนี้ แม้ว่าจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางจะรอดพ้นจากทัณฑ์ แต่ก็ต้องบาดเจ็บสาหัมันสซ่อนอยู่ที่ไหน?

ในขณะนี้แสงดาบแล่นมาจากระยะไกลอย่างรวดเร็ว

“ มันคือเจ้านิกายไป๋!”

“ เจ้านิกายไป๋ท่านเห็นร่องรอยของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางหรือไม่?”

ใบหน้าของไป่หวู่เฉินเคร่งขรึมดาบของเขาลอยได้เช่นเกียวกับวิญญาณมันกระพริบเป็นแสง

ข่าวการฝ่าด่านของเขาที่เข้าสู่ระดับความว่างเปล่าแพร่กระจายออกไปราวกับไฟป่านอกจากนี้เขายังตระเวนไปทั่วที่นี่ตั้งแต่แรกเริ่ม ตามหาจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางกับทุกคนเขากระตือรือร้นมากจนได้รับชื่อเสียงเล็กน้อย

ทุกคนแสดงรอยยิ้มที่เป็นมิตรต่อไป่หวู่เฉินและแอบพูดว่า “เจ้านิกายไป๋เป็นคนดี เขาไม่เพียงแต่ค้นหางอย่างกระตือรือร้นเท่านั้น แต่ยังตั้งใจที่จะแบ่งปันข่าวกับทุกคนอีกด้วยข้าพบว่า ที่ๆเขาบอกมีร่องรอยของจิ้งจอกเล็กน้อย

ความเร็วของผู้ฝึกดาบเร็วกว่าผู้ฝึกฝนทั่วไปมากไป่หวู่เฉินไม่เพียง แต่มีทัศนคติเชิงบวก แต่ยังยินดีที่จะแบ่งปันข่าวสารแก่ผูอื่น

ท้ายที่สุดมันป็นการอำนวยความสะดวกให้แก่พวกเขา

การได้รับประโยชน์จากคนอื่น คนที่ได้รับล้วนมีทัศนคติเชิงบวกแก่ผู้ให้

ในปีนี้ข่าวเกี่ยวกับจิ้งจอกเก้าหางสวรรค์ไม่ได้ถูกปกปิดเอาไว้ และคนมีคนมากมายที่มาเสี่ยงโชคแต่มีไม่กี่คนที่เสียสละบอกคนอื่น