ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 57

ไม่นานหลังจากที่ทุกคนจากไป แสงหลบหนีสองเส้นก็วนกลับมา

มันคือ ไป๋หวู่เฉิน และ จ้าวชานเฮอ

จากนั้นแสงหลบหนีอีกสองสามเส้นก็ตามมาในเวลาไล่เลี่ยกัน

ไป๋หวู่เฉินและจ้าวชานเฮอมองไปที่ผู้มาใหม่ทันที “ข้าขอคารวะ ผู้อาวุโสเหยา”

เหยาเมิ่งจี้ ลูบเคราของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม “ทุกคนเป็นแขกของหลี่กงซีเหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จัก”

เขายังถือสุนัขจิ้งจอกสีขาวไว้ในมือและปล่อยมันให้เป็นอิสระ

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางตัวนี้เป็นของปลอม จริงๆแล้วมันเป็นแค่จิ้งจอกขาวธรรมดาตัวหนึ่ง แต่เคล็ดวิชาลวงตาของเหยาเมิ่งจี้ทำให้คนนอกคิดว่ามันมีเก้าหาง

แผนนี้ถูกสร้างขึ้นโดนไม่กี่คนและมันทำได้อย่างราบรื่น

พวกเขายังคิดวิธีต่างๆมากมายหากพวกเขาบอกโดยตรงมันจะดึงดูดความไม่พอใจจากผู้ฝึกตนหลาย ๆ คนเมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นมันจะกระทบต่อความสงบสุขผู้เชี่ยวชาญ แต่ถ้าเจรจามันจะไม่ได้ผลอย่างแน่นอน มันนับเป็นเรื่องไร้สาระมากกว่าและจากที่คิดคงไม่ค่อยมีคนฟัง

หลังจากคิดตัวเลือกมากมายในที่สุดพวกเขาก็ใช้แผยนี้พวกเขาจะปล่อยให้ผู้ฝึกตนจำนวนมากออกไป พวกเขาจะไม่สร้างความรำคาญให้ปรมาจารยือีก

ลั่วฮวง โค้งมือคารวะและกล่าวว่า “วิธีการของผู้อาวุโสเหยายอดเยี่ยมมาก ขอบคุณ ท่านทำให้ทุกคนถอยออกไป”

“นี่เป็นผลมาจากการที่ทุกคนร่วมมือกันมันเป็นพรสำหรับชายชราเช่นข้าที่สามารถแก้ปัญหาให้กับ หลี่กงซี ได้” เหยาเมิ่งจี้ กล่าวด้วยรอยยิ้ม

เขาอารมณ์ดีมาก เขาได้แก้ไขปัญหาที่ทำให้ผู้เชี่ยวชาญรำคายญและสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา

“ฮ่า ฮ่า ผู้อาวุโสเหยากำลังจะไปเยี่ยมปรมาจารย์หลี่หรือ?” ไป่หวู่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้” เหยาเมิ่งจี้พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ปรมาจารย์หลี่เพิ่งได้รับความสงบได้ไม่นาน ตอนนี้ไม่ควรรบกวนข้าจะกลับมาในภายหลัง”

จ้าวชานเฮอ เปิดปากและกล่าวว่า “ผู้อาวุโสเหยาเป็นคนรอบคอบจริงๆ”

เนื่องจากหลี่กงซีชอบความเงียบสงบพวกเขาจึงต้องชั่งน้ำหนักก่อนเข้าไปเยี่ยมทุกครั้ง

หลังจากนั้นทุกคนก็อำลากันและจากไป

ฉินม่านหยุ ติดตามชายชราและไม่ได้กลับไปที่วังเต๋าแต่เลือที่จะนั่งลงในร้านอาหารแห้งหนึ่งในเมือง ลั่วเซียน

นี่เป็นสถานที่ที่ใกล้ชิดกับผู้เชี่ยวชาญมากที่สุดและเปรียบได้ดั่งสวรรค์และดินแดนแห่งความสุข

“ อาจารย์ ท่านจะไปเยี่ยมผู้เชี่ยวชาญเมื่อไหร่” ฉินหม่านหยุนถาม

ใบหน้าของ เหยาเมิ่งจี้ สงบและเขากระซิบ “รอโอกาส!”

แม้ว่าเขาจะช่วยผู้เชี่ยวชาญแก้ปัญหาของเขา แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่วางใจเล็กน้อยในใจเขารู้สึกเสมอว่าเขายังทำไม่สำเร็จเลยยังไม่ไปเยี่ยมปรมาจารย์

หากเป็นเพียงการแยกย้ายผู้ฝึกตนออกไป คำขอของผู้เชี่ยวชาญดูจะง่ายดายเกินไป แต่มันไม่ควรง่ายขนาดนี้

ต้องให้แน่ใจว้าข้าไม่ได้พลาดอะไรไป

ต้องมีความลึกลับ!

เหยาเมิ่งจี้ ครุ่นคิดอย่างหนักและในที่สุดก็จ้องมองไปที่ ฉินม่านหยุน และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ม่านหยุน กล่าวซ้ำสิ่งที่เปรมาจารย์พูดกับเจ้าและข้าต้องการให้เจ้าพูดซ้ำโดยไม่มีอะไรต่างจากที่เขาพูด”!

ฉินม่านหยุน คิดอย่างนักและไม่กล้าทำเล่นๆ

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเต็ม นางเชื่อมั่นว่านางมีจำได้ทุกคำ ดังนั้นนางจึงเลียนแบบน้ำเสียงของหลี่เหนียนฟานและกล่าวว่า “เมื่อเร็ว ๆ นี้มักจะมีผู้ฝึกตนบินวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ ทำให้ข้าไม่สามารถออกไปล่าสัตว์บนภูเขาได้เจ้าช่วยหาสาเหตุเรื่องนี้ได้ไหม”

เหยาเมิ่งจี้ สั่นไปทั้งตัวและมีแสงแวบเข้ามาภายในใจของเขา เขาดูเหมือนจะจับใจความอะไรบางอย่างได้