ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 171

อึก! แบลร์กลืนยาเม็ดสีดำเข้าไป เธอส่ายหน้าราวกับพยายามจะอาเจียนยาออกมา แต่มันก็ไร้ประโยชน์

“พวกแกกำลังทำอะไร? ไอ้พวกฆาตกร!” เฮเลนไม่สามารถหลุดพ้นจากเงื้อมมือของผู้ชายเหล่านั้นได้ เธอจึงหันไปตะโกนเพื่อพยายามดึงความสนใจของสาธารณชนด้วยความหวังว่าจะมีคนมาช่วยพวกเขา

พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากประตูโรงเรียนอนุบาล เสียงกรีดร้องของเฮเลนได้รับความสนใจจากผู้ปกครองและครูหลายคน ในชั่วพริบตา หลายคนก็รีบวิ่งเข้ามา

“หุบปากซะ!” ชาร์ล็อทตบเข้าที่ใบหน้าของเฮเลน

อย่างไรก็ตาม เฮเลนเพิกเฉยต่อการคุกคามของเธอและยังคงกรีดร้อง “พวกแกกำลังพยายามจะทำอะไร? นี่คือการลักพาตัวเหรอ?”

ทันใดนั้น กลุ่มครูและผู้ปกครองได้เรียกผู้รักษาความปลอดภัยที่อยู่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลทันที เมื่อเห็นสิ่งนี้ ชาร์ล็อทกับลูกน้องของเธอก็รีบกลับไปที่รถและขับออกไปทันที ในขณะนั้น เฮเลนรีบวิ่งเข้าไปหาแบลร์

“แบลร์ ผู้หญิงคนนั้นเธอกินอะไร? เร็วเข้า รีบคายมันออกมา”

แบลร์เริ่มอาเจียนออกมา แต่เพราะยาได้ละลายเข้าไปในร่างกายของเธอแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคายออกมาอีกต่อไป

แค่ก แค่ก! ในที่สุด แบลร์ก็พ่นเลือดสีแดงเข้มออกมาจากปากและจากนั้นเธอก็หมดสติไป ฉากนี้ทำให้เฮเลนตกใจมาก

“แบลร์! แบลร์! อย่าทำให้ยายตกใจ แบลร์ ตื่น!…ใครก็ได้! ส่งหลานสาวของฉันไปโรงพยาบาลที ได้โปรด!”

ไทร์โทรหาเฮเลนในขณะที่กำลังขับรถ แต่สายแรกไม่มีการตอบรับ และเมื่อปลายสายมีผู้รับสาย ไทร์ก็ได้ยินเสียงเฮเลนร้องไห้จากอีกฝั่ง “แบลร์กำลังตกอยู่ในอันตราย ไทร์ แบลร์กำลังตกอยู่ในอันตราย! ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเธอเป็นเพื่อนของนาย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับแบลร์ ฉันจะไม่ยกโทษให้นายแม้ว่าฉันจะต้องตายก็ตาม!”

จิตใจของไทร์ระเบิดออกทันที โทรศัพท์ในมือหล่นลงอย่างแรง ความกลัวที่เลวร้ายที่สุดของเขาได้เกิดขึ้นแล้ว ใครจะรู้ว่าพลูโตจะชั่วร้ายพอที่จะทำอะไรเช่นนี้กับเด็กสาววัยห้าขวบได้

ถึงตอนนี้ ไทร์ลืมไปแล้วว่าความโกรธเป็นยังไง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความกลัว แบลร์ไม่สามารถตกอยู่ในอันตรายได้ เธอไม่สามารถ!

ไทร์เหยียบคันเร่งด้วยความเร็วสูง พระอาทิตย์กำลังแผดเผาอยู่บนท้องฟ้า และอุณหภูมิในวันนี้อยู่ที่ประมาณสามสิบกว่าองศา แต่ไทร์รู้สึกเหมือนอยู่ในหลุมน้ำแข็ง

ในตอนนี้ ที่โรงพยาบาล วินนี่เฟรดและเจคอบก็อยู่ที่นั่นแล้ว ภายในห้องวินิจฉัยโรค แพทย์สองสามคนกำลังทำการล้างกระเพาะให้แบลร์และทำการวินิจฉัย

เป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วที่แบลร์ถูกส่งตัวมายังโรงพยาบาล เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่หมดสติและยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ริมฝีปากของเธอเปลี่ยนเป็นสีเข้ม แม้แต่แพทย์ที่นี่ก็ยังไม่เคยเห็นอาการแบบนี้มาก่อน ถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่สามารถวิเคราะห์ได้

ที่ประตู วินนี่เฟรดและเฮเลนต่างก็กังวลในขณะที่รอ เฮเลนรู้สึกว่าตัวเองแทบจะทรุดตัวลง แม้ว่าเธอจะชอบเรียกแบลร์ว่า 'สัมภาระส่วนเกิน' แต่เธอก็รักหลานสาวของเธออย่างสุดซึ้งภายในใจ ถ้าคราวนี้มีอะไรเกิดขึ้นกับแบลร์ เฮเลนก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่เช่นกัน

“แบลร์เป็นยังไงบ้าง?” ไทร์วิ่งเข้ามาและถามทันทีเมื่อเขามาถึง

เสียงของวินนี่เฟรดสั่นเทาในขณะที่เธอตอบ “แบลร์หมดสติและริมฝีปากของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีดำ หมอบอกว่าพวกเขาไม่รู้ว่าแบลร์กินอะไรเข้าไป เธอถูกวางยาพิษ แต่ไม่ทราบแน่ชัดว่าพิษนั้นคืออะไร โรงพยาบาลกำลังติดต่อผู้เชี่ยวชาญเพื่อขอคำปรึกษา ไทร์ มันเกิดอะไรขึ้น? ใครกันที่โหดร้ายจนสามารถทำสิ่งนี้กับแบลร์ได้?”

"คุณแม่…"

“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่'” เฮเลนตวาด “ไทร์ผู้หญิงคนนั้นตามนายมา นายไปทำร้ายใครเอาไว้?

“คุณแม่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้”

อย่างไรก็ตาม เฮเลนไม่ยอมแพ้ในขณะที่เธอเดินต่อไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ไทร์ แกจะพาแบลร์ไปไหน? บอกฉันมา แกกำลังพยายามทำร้ายเธอใช่ไหม? วางแบลร์ลงเดี๋ยวนี้!”

เฮเลนไม่สามารถรหยุดความโกรธของเธอได้ เธอรู้สึกผิดและโทษตัวเองที่ไม่สามารถปกป้องแบลร์ได้ ไม่มีที่ให้ระบายความหงุดหงิดของเธอ ดังนั้นเธอจึงโทษว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของไทร์

“ผมกำลังพาแบลร์กลับบ้าน” ไทร์ตอบ

"บ้าน? แกบ้าไปแล้วเหรอ!?" เฮเลนคำราม “ที่นี่คือโรงพยาบาล และแบลร์ก็ต้องการการรักษาในตอนนี้ ทำไมแกถึงจะพาเธอกลับบ้าน แกกำลังพยายามทำร้ายเธอจริง ๆใช่ไหม?”

"เงียบไปซะ!" อารมณ์ที่สะสมอยู่ภายในใจของไทร์ระเบิดขึ้น จึงทำให้เฮเลนตกใจมาก

ไม่กี่วินาทีต่อมา เฮเลนฟื้นคืนสติ เธอคุกเข่าลงต่อหน้าไทร์ทันที “ไทร์ แม้ว่านายจะไม่ได้พบแบลร์มาหกปีแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของนายอยู่ดี ได้โปรดอย่าทำร้ายเธอเลย ได้ไหม?”