ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 171

อึก! แบลร์กลืนยาเม็ดสีดำเข้าไป เธอส่ายหน้าราวกับพยายามจะอาเจียนยาออกมา แต่มันก็ไร้ประโยชน์

“พวกแกกำลังทำอะไร? ไอ้พวกฆาตกร!” เฮเลนไม่สามารถหลุดพ้นจากเงื้อมมือของผู้ชายเหล่านั้นได้ เธอจึงหันไปตะโกนเพื่อพยายามดึงความสนใจของสาธารณชนด้วยความหวังว่าจะมีคนมาช่วยพวกเขา

พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากประตูโรงเรียนอนุบาล เสียงกรีดร้องของเฮเลนได้รับความสนใจจากผู้ปกครองและครูหลายคน ในชั่วพริบตา หลายคนก็รีบวิ่งเข้ามา

“หุบปากซะ!” ชาร์ล็อทตบเข้าที่ใบหน้าของเฮเลน

อย่างไรก็ตาม เฮเลนเพิกเฉยต่อการคุกคามของเธอและยังคงกรีดร้อง “พวกแกกำลังพยายามจะทำอะไร? นี่คือการลักพาตัวเหรอ?”

ทันใดนั้น กลุ่มครูและผู้ปกครองได้เรียกผู้รักษาความปลอดภัยที่อยู่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลทันที เมื่อเห็นสิ่งนี้ ชาร์ล็อทกับลูกน้องของเธอก็รีบกลับไปที่รถและขับออกไปทันที ในขณะนั้น เฮเลนรีบวิ่งเข้าไปหาแบลร์

“แบลร์ ผู้หญิงคนนั้นเธอกินอะไร? เร็วเข้า รีบคายมันออกมา”

แบลร์เริ่มอาเจียนออกมา แต่เพราะยาได้ละลายเข้าไปในร่างกายของเธอแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคายออกมาอีกต่อไป

แค่ก แค่ก! ในที่สุด แบลร์ก็พ่นเลือดสีแดงเข้มออกมาจากปากและจากนั้นเธอก็หมดสติไป ฉากนี้ทำให้เฮเลนตกใจมาก

“แบลร์! แบลร์! อย่าทำให้ยายตกใจ แบลร์ ตื่น!…ใครก็ได้! ส่งหลานสาวของฉันไปโรงพยาบาลที ได้โปรด!”

ไทร์โทรหาเฮเลนในขณะที่กำลังขับรถ แต่สายแรกไม่มีการตอบรับ และเมื่อปลายสายมีผู้รับสาย ไทร์ก็ได้ยินเสียงเฮเลนร้องไห้จากอีกฝั่ง “แบลร์กำลังตกอยู่ในอันตราย ไทร์ แบลร์กำลังตกอยู่ในอันตราย! ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าเธอเป็นเพื่อนของนาย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับแบลร์ ฉันจะไม่ยกโทษให้นายแม้ว่าฉันจะต้องตายก็ตาม!”

จิตใจของไทร์ระเบิดออกทันที โทรศัพท์ในมือหล่นลงอย่างแรง ความกลัวที่เลวร้ายที่สุดของเขาได้เกิดขึ้นแล้ว ใครจะรู้ว่าพลูโตจะชั่วร้ายพอที่จะทำอะไรเช่นนี้กับเด็กสาววัยห้าขวบได้

ถึงตอนนี้ ไทร์ลืมไปแล้วว่าความโกรธเป็นยังไง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความกลัว แบลร์ไม่สามารถตกอยู่ในอันตรายได้ เธอไม่สามารถ!

ไทร์เหยียบคันเร่งด้วยความเร็วสูง พระอาทิตย์กำลังแผดเผาอยู่บนท้องฟ้า และอุณหภูมิในวันนี้อยู่ที่ประมาณสามสิบกว่าองศา แต่ไทร์รู้สึกเหมือนอยู่ในหลุมน้ำแข็ง

ในตอนนี้ ที่โรงพยาบาล วินนี่เฟรดและเจคอบก็อยู่ที่นั่นแล้ว ภายในห้องวินิจฉัยโรค แพทย์สองสามคนกำลังทำการล้างกระเพาะให้แบลร์และทำการวินิจฉัย

เป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วที่แบลร์ถูกส่งตัวมายังโรงพยาบาล เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่หมดสติและยังไม่มีท่าทีว่าจะตื่น ริมฝีปากของเธอเปลี่ยนเป็นสีเข้ม แม้แต่แพทย์ที่นี่ก็ยังไม่เคยเห็นอาการแบบนี้มาก่อน ถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่สามารถวิเคราะห์ได้

ที่ประตู วินนี่เฟรดและเฮเลนต่างก็กังวลในขณะที่รอ เฮเลนรู้สึกว่าตัวเองแทบจะทรุดตัวลง แม้ว่าเธอจะชอบเรียกแบลร์ว่า 'สัมภาระส่วนเกิน' แต่เธอก็รักหลานสาวของเธออย่างสุดซึ้งภายในใจ ถ้าคราวนี้มีอะไรเกิดขึ้นกับแบลร์ เฮเลนก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่เช่นกัน

“แบลร์เป็นยังไงบ้าง?” ไทร์วิ่งเข้ามาและถามทันทีเมื่อเขามาถึง

เสียงของวินนี่เฟรดสั่นเทาในขณะที่เธอตอบ “แบลร์หมดสติและริมฝีปากของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีดำ หมอบอกว่าพวกเขาไม่รู้ว่าแบลร์กินอะไรเข้าไป เธอถูกวางยาพิษ แต่ไม่ทราบแน่ชัดว่าพิษนั้นคืออะไร โรงพยาบาลกำลังติดต่อผู้เชี่ยวชาญเพื่อขอคำปรึกษา ไทร์ มันเกิดอะไรขึ้น? ใครกันที่โหดร้ายจนสามารถทำสิ่งนี้กับแบลร์ได้?”

วินนี่เฟรดไม่สามารถต้านทานความเจ็บปวดในหัวใจของเธอได้ในขณะที่น้ำตาไหลรินอาบใบหน้าของเธอ ไทร์สูดหายใจเข้า ในตอนนี้เขาไม่มีเวลาหรือความคิดที่จะอธิบายให้วินนี่เฟรดฟัง

“อย่ากังวลไปเลยวินนี่เฟรด ฉันอยู่ที่นี่ จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแบลร์!”

ไทร์เดินไปที่ห้องทรีตเมนต์และผลักประตูเข้าไป ภายในห้อง แพทย์และพยาบาลต่างก็ตกใจเมื่อเห็นไทร์บุกเข้ามา “คุณกำลังจะทำอะไร?”

ไทร์ไม่พูดแต่เดินไปหาแบลร์และอุ้มเธอขึ้นจากเตียงผู้ป่วย เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์รอบตัวเขาตกใจ “คุณทำกำลังอะไรอยู่?”

“พวกคุณช่วยลูกสาวของฉันไม่ได้หรอก” สีหน้าของไทร์มืดมนราวกับน้ำขุ่น หลังจากพูดอย่างสงบ เขาก็รีบออกไปพร้อมกับแบลร์ในอ้อมแขนของเขา

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หยุดเขาทันที “คุณ นี่เป็นการขัดต่อกระบวนการทางการแพทย์นะ”

“ถอยไป!” ไทร์กล่าวอย่างมืดมนในขณะที่เขาเปล่งออร่าที่น่าสะพรึงกลัวออกมา

ทีมแพทย์สะดุ้งและหยุดพยายามขวางทางของไทร์ พวกเขาถอยกลับด้วยความกลัว

ไทร์อุ้มแบลร์ออกจากห้องและออกไปข้างนอก วินนี่เฟรดและคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึง

“ไทร์ นายกำลังจะทำอะไร? วางหลานสาวของฉันลงเดี๋ยวนี้” เฮเลนเป็นคนแรกที่รีบเข้าไปหาไทร์ด้วยความตื่นตระหนก นอกจากความเศร้าโศก ดวงตาของเธอร้อนรุ่มด้วยความโกรธ

"คุณแม่…"

“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่'” เฮเลนตวาด “ไทร์ผู้หญิงคนนั้นตามนายมา นายไปทำร้ายใครเอาไว้?

“คุณแม่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้”

อย่างไรก็ตาม เฮเลนไม่ยอมแพ้ในขณะที่เธอเดินต่อไปด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ไทร์ แกจะพาแบลร์ไปไหน? บอกฉันมา แกกำลังพยายามทำร้ายเธอใช่ไหม? วางแบลร์ลงเดี๋ยวนี้!”

เฮเลนไม่สามารถรหยุดความโกรธของเธอได้ เธอรู้สึกผิดและโทษตัวเองที่ไม่สามารถปกป้องแบลร์ได้ ไม่มีที่ให้ระบายความหงุดหงิดของเธอ ดังนั้นเธอจึงโทษว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของไทร์

“ผมกำลังพาแบลร์กลับบ้าน” ไทร์ตอบ

"บ้าน? แกบ้าไปแล้วเหรอ!?" เฮเลนคำราม “ที่นี่คือโรงพยาบาล และแบลร์ก็ต้องการการรักษาในตอนนี้ ทำไมแกถึงจะพาเธอกลับบ้าน แกกำลังพยายามทำร้ายเธอจริง ๆใช่ไหม?”

"เงียบไปซะ!" อารมณ์ที่สะสมอยู่ภายในใจของไทร์ระเบิดขึ้น จึงทำให้เฮเลนตกใจมาก

ไม่กี่วินาทีต่อมา เฮเลนฟื้นคืนสติ เธอคุกเข่าลงต่อหน้าไทร์ทันที “ไทร์ แม้ว่านายจะไม่ได้พบแบลร์มาหกปีแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของนายอยู่ดี ได้โปรดอย่าทำร้ายเธอเลย ได้ไหม?”