ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 23

ทราวิสกำลังคิดว่า ยัยโง่เอ๊ย! เธอนี่มันโง่จริง ๆ เธอคิดว่าศูนย์ยาสมุนไพรเซ็นจูรี่ ของเราอยู่ยงคงกระพันงั้นเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะที่ดินของตระกูลซีในเซาท์ฮิลล์เพลนส์แล้วล่ะก็ ฉันอยากจะเตะผู้หญิงโง่ ๆ คนนี้เสียจริง ๆ!

“ใช่ครับ พ่อของผมตกลงกับเรื่องที่จะช่วยแล้ว เขาบอกว่าเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับแซคเคอรี่ สมิธ ดังนั้นเขาจะคุยให้”

สมาชิกในตระกูลซียิ้มออกมาทันที จอร์จก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเช่นกัน “ทราวิส ขอโทษด้วยนะที่เรารบกวนครอบครัวนายด้วยเรื่องนี้ เมื่อพ่อของนายพอจะมีเวลา เราจะมานัดพบกัน ฉันอยากจะขอบคุณเขาเป็นการส่วนตัว”

ทราวิสพยักหน้า ในความรู้สึกผิดเล็กน้อย “ได้ครับ คุณปู่”

ทันใดนั้น ข้างนอกอาคารซีกรุ๊ปก็เกิดฟ้าร้องดังก้องไปทั่วท้องฟ้า และไม่นาน ฝนก็ตกมาอย่างหนัก น้ำฝนทำให้ร่างกายของวินนี่เฟรดเปียกโชกขณะที่เธอเดินคนเดียวท่ามกลางสายฝนที่ตกหนัก ความรู้สึกเหงา เศร้าโศก และทำอะไรไม่ถูก เกิดขึ้นในตัวเธอขณะนั้น แม้แต่น้ำตาของเธอก็ทำให้เธอผิดหวัง เพราะเมื่อมันไหลออกมาจากดวงตาของเธอ มันก็ถูกน้ำฝนกลบล้างไป ทันใดนั้น วินนี่เฟรดก็สะดุดเท้าตัวเองล้มลง ไม่มีใครมาช่วยเธอให้ลุกขึ้นเลย ไม่มีใครมาปลอบโยนเธอเลย มันเหมือนคนทั้งโลกกำลังหัวเราะเยาะเธอ

“ทำไมกัน? ทำไมพวกคุณต้องทำกับฉันแบบนี้? ฉันทำงานหนักมามากแล้ว… หนักมากจริง ๆ ทำไมทุกคนเปลี่ยนไป? แม้แต่คุณปู่ก็เปลี่ยนไป เหตุการณ์นั้นเมื่อหกปีที่แล้วไม่ใช่ความผิดของฉันเลย เหตุการณ์ในวันนี้ ก็ไม่ใช่ความผิดของฉันเช่นกัน ทำไมพวกคุณทุกคนต้องบังคับฉันให้จนตรอกด้วย!”

ในขณะนั้น อารมณ์ที่วินนี่เฟรดสะสมอยู่ในใจของเธอก็ระเบิดออกมาในทันที เธอร้องไห้ เธอร้องไห้ออกมาอย่างสุดหัวใจ แต่แล้วในไม่ช้าเสียงร้องของเธอก็ถูกกลบด้วยเสียงฟ้าร้องบนท้องฟ้า มันราวกับสวรรค์กำลังเยาะเย้ยชีวิตที่น่าสังเวชของเธอเช่นกัน

จู่ ๆ มีร่มมากางอยู่เหนือหัวของวินนี่เฟรด ไทร์ยืนอยู่เงียบ ๆ ข้างเธอ เขารู้ว่าภรรยาสุดที่รักของเขาถูกทำร้ายอีกแล้ว! ไทร์ยังคงเงียบ เขาไม่ได้ปลอบโยนเธอและเขาไม่ได้ช่วยเธอขึ้นมา เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ ข้างเธอขณะที่เขาถือร่มให้เธอ บางครั้ง การปล่อยให้คน ๆ หนึ่งระบายความคับข้องใจและความทุกข์ในใจได้ก็ไม่ได้แย่นัก

เมื่อดูเหมือนว่าวินนี่เฟรดจะระบายออกมาได้เพียงพอแล้ว ไทร์ก็พาเธอกลับบ้าน หลังจากที่เขาได้รับรู้เรื่องราวจากวินนี่เฟรดเรื่องงานเจรจานั่น ไทร์ตัดสินใจผลักประตูบ้านและออกไปคนเดียว เขาเป็นเหมือนสัตว์ร้ายที่ออกจากกรง ถูกกลืนกินด้วยจิตสังหาร

“กล้าดียังไงมาแตะต้องภรรยาของฉัน! พวกแกคงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!”

ทันใดนั้น ภายในคฤหาสน์ของตระกูลสมิธ บาดแผลบนหน้าผากของเลียมได้รับการรักษาและพันผ้าพันแผลไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขานั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นในขณะที่มีหญิงกสาวแต่งตัวเซ็กซี่มานวดตัวให้เขาอย่างสบายใจ “ยัยนั่นกล้าตบฉัน ฉันเลยยุติความร่วมมือทางธุรกิจทั้งหมดกับตระกูลซีไปแล้ว มาดูกันว่าพวกเขาจะตื่นตระหนกแค่ไหน”

บนหน้าจอโทรศัพท์ของเขามีรูปของวินนี่เฟรดโชว์อยู่ เมื่อเลียมมองดูรูปนั้น เขาก็แลบลิ้นอย่างประสงค์ร้ายและเลียหน้าจอโทรศัพท์อย่างหื่นกาม

“เธอพยายามทำตัวไร้เดียงสาต่อหน้าผมเหรอ? อีกไม่นาน เธอจะมาที่นี่เพื่อขอคุกเข่าของเธอ ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะไม่ยอมจำนน ฮึ่ม! เมื่อถึงเวลานั้น คอยดูเถอะว่าฉันจะเหยียบย่ำเธอยังไง” ขณะที่เขาพูด เลียมคว้าแส้หนังจากข้างโซฟาและฟาดใส่หญิงสาวที่กำลังนวดให้เขา “เธอยังไม่ได้กินมื้อเที่ยงหรือไงกัน? แรงนวดหายไปไหนหมด?”

ในขณะนั้น จากด้านนอกคฤหาสน์ ไทร์ได้เดินเข้ามา ทีละก้าว ๆ

“แกเป็นใคร?” สีหน้าของเลียมมืดลง และเขาก็ตะคอกใส่ในทันที “แกเข้ามาที่นี่ได้ยังไง?”

“แน่นอน ฉันเดินเข้ามาน่ะสิ” เมื่อพูดจบ ไทร์ก็ก้าวเข้ามาข้าง ๆ และยกเลียมขึ้นด้วยแขนข้างหนึ่ง

“แก… แกกำลังทำอะไร?”

เกิดเสียงดังสนั่น! ใบหน้าของเลียมชนเข้ากับโต๊ะกาแฟกระจกตรงหน้าเขา จากนั้นโต๊ะกระจกก็แตกกระจาย และเศษแก้วที่แตกละเอียดหนาทึบก็แทงเข้าที่ใบหน้าของเลียม

“อ๊าาา!! แก... แกกล้าดียังไงมาโจมตีฉัน! รู้ไหมว่าพ่อของฉันเป็นใคร?”

ปัง… มีเสียงชนกระแทกอีกครั้ง โต๊ะกาแฟเกือบจะพัง ในขณะที่หญิงสาวข้าง ๆ หน้าซีดเพราะตกใจกับเหตุการณ์นั้น ตอนนี้สันจมูกของเลียมแตกเป็นเสี่ยง ๆ และปากของเขาก็เต็มไปด้วยเลือดจากฟันที่หัก

“พ่อของฉันคือแซคเคอรี่ สมิธ ฉันจะให้พ่อโทรหาใครซักคนเพื่อฆ่าแกอย่างแน่นอน! แกตายแน่! แกกำลังจะตาย!”

ตุ๊บ! สำหรับการเคลื่อนไหวครั้งที่สามของเขา ไทร์ได้โยนเลียมออกไปข้างนอก และข้างหลังเขาชนเข้ากับพื้นหินอ่อนอย่างหนัก

แกหมายถึง “แซคเคอรี่ สมิธ ใช่ไหม? งั้นก็ดี เรียกเขามาหาฉันสิ ฉันต้องการจะดูให้ดีว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาดเฒ่าประเภทไหน ถึงได้เลี้ยงเดรัจฉานตัวน้อยที่โอหังอย่างแกมาได้ ในเมื่อแกกล้าแตะต้องเมียของฉัน ฉันก็จะจัดการมันทั้งพ่อทั้งลูก!”

ดวงตาของแซคเคอรี่เป็นประกาย เขาพูดอย่างรวดเร็วว่า “ฉันพร้อมฟังแล้ว”

“ให้ฉันถามคำถามนายก่อน ตอบฉันมาตรง ๆ เสียก่อน”

แซคเคอรี่ตกตะลึง “ถามตรง ๆ มาได้เลย บราเธอร์ทัคเกอร์”

“นายคิดยังไงกับฉัน เดรก ทัคเกอร์?”

“บราเธอร์ทัคเกอร์หมายความว่ายังไง?”

“ตัวตน สถานะ และอำนาจของฉัน!”

แซคเคอรี่ตอบว่า “บราเธอร์ทัคเกอร์ นายเป็นคนที่มั่งคั่งที่สุดในเมืองคานห์ ดังนั้นสถานะของนายจึงเหนือกว่าใคร ๆ ด้วยมูลค่าสุทธิของคุนายมากกว่าหมื่นล้าน มันไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่านายเป็นชายที่มีอำนาจมากที่สุดในเมืองคานห์เลยทีเดียว”

แซคเคอรี่ไม่ได้พยายามแสดงเพื่อประจบเดรก ทุกถ้อยคำมาจากใจของเขา ภายในเมือง คานห์ เดรก ทัคเกอร์ มีความสามารถนี้อย่างแท้จริง

“ขอบคุณสำหรับการประจบสอพลอของนาย บราเธอร์สมิธ ตอนนี้ฉันจะบอกนายบางอย่าง จำไว้ให้ดี!

“ตกลง…”

“ฉัน เดรก ทัคเกอร์ ฉันเป็นแค่ลมตด!”