ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 24

แซคเคอรี่อึ้งไปเลย ความมึนเมาของแอลกอฮอล์หายไปในทันที และเขาก็จ้องมองเดรกอย่างว่างเปล่า เขาไม่กล้าถามคำถามอื่น แต่เทแก้วอีกใบให้ตัวเองแล้วกระดกลงไป

เดรกตบไหล่เขาอย่างแรง “โอกาสบางอย่างมาเพียงครั้งเดียวในชีวิต นายจะเข้าใจหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับตัวนายเอง”

“ฉันจะพยายามเข้าใจมัน ฉันจะเข้าใจมันอย่างแน่นอน” แซคเคอรี่ยังคงสร้างแรงจูงใจเตือนสติให้ตัวเอง ทันใดนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

“พ่อ กลับบ้านเร็ว ช่วยพาคนของพ่อมาช่วยเยอะ ๆ เลย มีไอ้สารเลวที่ไร้เดียงสามาสร้างปัญหาให้กับบ้านเรา!”

แซคเคอรี่ขมวดคิ้ว “ใครจะกล้าสร้างปัญหาที่บ้านสมิธ!”

“นั่นคือ ไทร์ ซัมเมอร์ ลูกเขยของตระกูลซีคนที่แต่งงานกับครอบครัวของพวกเขา พ่อครับ วินนี่เฟรดของตระกูลซีมาเจรจาธุรกิจกับผมวันนี้ และผมแกล้งเธอนิดหน่อย แต่ตอนนี้ไอ้สารเลวคนนี้มาหาเรื่องทะเลาะวิวาทกับผม”

วิ้งงง… เสียงอื้ออึงดังขึ้นในจิตใจของแซคเคอรี่ตามมาด้วยความว่างเปล่า เขาไม่สามารถฟื้นความรู้สึกกลับมาได้ชั่วขณะ

ขณะที่ปลายสาย เลียมยังคงตะโกนและกรีดร้องเรียกว่า “พ่อ กลับบ้านเร็ว! ถ้าคุพ่อไม่มา ผมจะโดนเขาทำร้ายจนตายจริง ๆ ช่วยพาคนของพ่อมามาก ๆ หน่อย ผมอยากให้มันตาย! ผมอยากให้มันตายวันนี้!”

เกิดเสียงดังขึ้นดังตุบ และโทรศัพท์ของแซคเคอรี่ก็ตกลงกับพื้น ทันใดนั้น เสียงของไทร์ก็ดังขึ้นในสายโทณศัพท์ “แซคเคอรี่ สมิธ ใช่ไหม? ฉันจะให้เวลานายสิบนาทีที่จะปรากฏต่อหน้าต่อตาฉัน ถ้ามาช้าเกินแค่วินาทีเดียว ฉันจะฆ่าลูกชายของนายซะ”

เดรกซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ แซคเคอรี่เริ่มตัวสั่น เสียงในโทรศัพท์นั่นฟังดูคุ้นเคยมาก “บราเธอร์สมิธ นั่นคือ… นั่นคือเสียงของบราเธอร์ไทร์…”

ในชั่วพริบตา ร่างกายของแซคเคอรี่ดูเหมือนจะหมดพลังงาน เขาล้มลง เหมือนคนเป็นอัมพาต อยู่ที่พื้นทันที

ในขณะนั้น ที่คฤหาสน์ของสมิธ เลียมนอนคว่ำอยู่บนพื้นพร้อมโทรศัพท์อยู่ในมือขณะที่เขายิ้มอย่างมีเลศนัยให้ไทร์ “พ่อของฉันจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ แกจะตาย แกกำลังจะตาย!”

ไทร์กำลังนั่งไขว่ห้างขณะเอนตัวพิงโซฟา เล่นเกมโซโคบันเวอร์ชันที่ดาวน์โหลดใหม่บนโทรศัพท์ของเขาในขณะที่รอฆ่าเวลาอยู่ เขาไม่ค่อยเป็นคนล้อเล่นกับคนที่เขาไม่คุ้นเคย ดังนั้นเมื่อผ่านไปสิบนาที เขาจะฆ่าลูกชายของชายคนนั้นอย่างที่เขาพูดจริง ๆ

“ขยับไปทางซ้ายเล็กน้อยแล้วกดแรงขึ้น ทักษะของคุณดีมาก ผมไม่ได้เพลิดเพลินกับการนวดผ่อนคลายแบบนี้มานานแล้ว”

หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังไทร์ นวดให้เขา เชื่อฟังเขาอย่างทันที และเธอไม่กล้าทำอย่างอื่น

เมื่อไทร์ไปถึงระดับสุดท้ายของเกม ทันใดนั้นก็เห็นแซคเคอรี่ สมิธ และเดรก ทัคเกอร์ ที่ใบหน้าซีดเซียวกำลังรีบเดินเข้ามาในห้อง เวลายังไม่ถึงสิบนาที เลียมจึงรอดตายอย่างเส้นยาแดงผ่าแปด

“พ่อ พ่ออยู่ที่นี่แล้ว ในที่สุดพ่อก็อยู่ที่นี่! ไอ้สารเลวนี่คือคนที่ทุบตีผม! พ่อ พ่อต้องล้างแค้นให้ผม จับเขาเลย! ผมอยากให้เขาทรมาน! เอ๊ะ? ว่าแต่คุณลุงทัคเกอร์ คุณก็อยู่ด้วยเหรอเนี่ย พ่อครับ พวกคนของพ่อที่ผมบอกให้คุณพามาอยู่ที่ไหนกันล่ะ?”

เดรกรู้สึกว่าหนังศีรษะของเขาชาในขณะที่แซคเคอรี่กำลังรู้สึกโกรธมาก นักธุรกิจที่ชาญฉลาดเช่นเขาเริ่มต้นธุรกิจด้วยความช่วยเหลือจากกองกำลังมากมาย เขาได้เผชิญหน้าอันตรายหลายครั้งและเอาชนะการทดสอบที่ยากลำบากมาหลายครั้ง กระนั้น เขาไม่เคยคาดคิดว่าความพยายามทั้งหมดของเขาจะสูญเปล่าเพราะลูกชายที่งี่เง่าคนนี้ แซคเคอรี่จะไม่โกรธได้ยังไงกัน?

ผัวะ… ลูกเตะของแซคเคอรี่ทำให้เลียมตัวลอยออกไป จากนั้นชายชราก็เดินออกไปและเริ่มกระหน่ำซัดใส่ลูกชายของเขา

เลียมตะลึงในขณะที่เขาถูกกระทืบซ้ำ ๆ เขากอดศีรษะและคร่ำครวญว่า “พ่อ พ่อกำลังทำอะไร? ทำร้ายผมทำไม… ทำไม…”

“แกมันไอ้โง่ ฉันจะทุบตีแกให้ตายเดี๋ยวนี้ แกกำลังฆ่าครอบครัวของเรา” แซคเคอรี่เสียสติไปหมดแล้ว

แซคเคอรี่กัดฟันและยืนขึ้นอีกครั้ง การเหวี่ยงไม้ตีอีกสองครั้งทำให้แขนของเลียมหักเหมือนคนพิการ เลียมหยุดร้องไห้เพราะเขาเป็นลมจากความเจ็บปวดไปแล้ว

“ได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย บราเธอร์ไทร์!” แซคเคอรี่คุกเข่าลงอีกครั้ง

ในที่สุด ไทร์ก็เล่นจบเกมในระดับสุดท้ายของเกมโซโคบันของเขา เขายืนขึ้นและบิดตัวเหยียดยาว “นั่นเป็นการนวดที่ยอดเยี่ยม ขอบคุณนะ” ไทร์กล่าวกับหญิงนวดที่อยู่ข้างหลังเขาก่อนออกจากคฤหาสน์ของตระกูลสมิธ

นี่คือจุดสิ้นสุดของเหตุการณ์นี้

แซคเคอรี่ปล่อยให้ไม้เบสบอลล้มลงกับพื้นด้วยเสียงอันดัง มันรู้สึกเหมือนเพิ่งกลับมาจากประตูนรก ถ้าไทร์ไม่ตอบก่อนหน้านี้ เขาก็วางแผนที่จะตีหัวเลียมแล้ว

หลังจากที่ไทร์ไปแล้ว เดรกก็ถอนหายใจยาวเช่นกัน เมื่อไทร์ถามเขาว่า ‘นายกำลังพยายามพูดแทนเขาอยู่หรือเปล่า?’ เดรกตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น รังสีที่ครอบงำและน่าสะพรึงกลัวนั้นจะคงความสดใหม่ในใจเขาไปจนวันตาย

ผู้ชายคนนี้เป็นมังกร มังกรตัวจริง!

“บราเธอร์สมิธ ปล่อยมันไปเถอะ” เดรกตบไหล่แซคเคอรี่ขณะที่เขาเหลือบมองเลียมซึ่งตอนนี้แขนขาของเขาพิการไปแล้ว และนอนหมดสติอยู่บนพื้น “กระดูกของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ ถ้านายไปหาหมอศัลยกรรมกระดูกที่ดีที่สุดมาดูแลรักษาเขาตอนนี้ เขาอาจจะยังมีโอกาสหาย!”

“ฉันไม่กล้า ไม่ต้องการ หรือแม้แต่จะเต็มใจให้รักษาอะไรทั้งสิ้น! ถ้าฉันหยุดการใช้งานแขนขาของลูกอันธพาลคนนี้ ปัญหานี้ก็จะจบลง ถ้าเขาลุกเดินขึ้นได้อีกครั้ง เขาอาจเสียชีวิตได้ในครั้งต่อไป”

เดรกพยักหน้าเบา ๆ “ดูเหมือนนายจะรู้สถานการณ์ดี”