ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 59

วินนี่เฟรดยืนขึ้นและกล่าวเสียงดังลั่น “มิสเตอร์มิคาเอล ผลงานออกแบบนี้มันยังไม่สมบูรณ์ มันยังขาดชิ้นส่วนสุดท้ายไป!”

หลังจากที่เธอได้กล่าวมันออกไป ทั่วทั้งสถานที่ก็จ้องมองมาที่วินนี่เฟรดสับสนงวยงงในดวงตา แม้แต่ไทร์ยังตกใจ

มิคาเอลนั้นสะดุ้ง “มิสวินนี่เฟรด คุณหมายความว่ายังไง?”

วินนี่เฟรดเดินไปบนเวที “มิสเตอร์มิคาเอล ผลงานชิ้นนี้ไม่ได้เรียกว่า ‘ฟีนิกซ์มรกต’ แต่มันคือ ‘ออทัมน์ฟิลด์’ ผลงานชิ้นนี้ไม่ได้เป็นฝีมือของไอริส ฉันเป็นคนออกแบบผลงานชิ้นนี้ และไอริส ซี ขโมยผลงานฉันไป!”

แผ่นดินทลาย ฟ้าร้องสนั่น! ไม่มีใครคาดคิดว่าข่าวที่น่าตกใจ เช่นนี้จะเกิดขึ้นในช่วงสุดท้ายของการแข่งขันครั้งนี้!

ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็เพ่งไปที่วินนี่เฟรด กล้องของสื่อมวลชนทั้งหมดมุ่งไปหาวินนี่เฟรดด้วย

“วินนี่เฟรด ซี แกจะพูดจาไร้สาระ บ้าบออะไร? ใครขโมยผลงานออกแบบของแก? ผลงานออกแบบนี้เป็นของฉัน ไอริส ซี และแกจะสื่ออะไร ‘ออทัมน์ฟิลด์'? ชื่อนี้ช่างซื่อบื้อ แม้ว่าแกกำลังพยายามใส่ร้ายฉัน แกกลับไปทำการบ้านมาก่อนมาไม่ดีกว่าหรอ? นังโสเภณี นังสำส่อน! แกแค่อิจฉาฉันใช่ไหม รปภ.! รปภ. มาโยนผู้หญิงโรคจิตคนนี้ออกไป!”

ไอริสกำลังตื่นตระหนก ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ทำตัวหวาดระแวงมากนัก ตระกูลซีลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธเคืองขณะที่พวกเขาตำหนิ วินนี่เฟรด เรียกเธอว่าคนหน้าไม่อายและไม่เจียมเนื้อเจียมตัว!

ในทางตรงกันข้าม ไทร์กลับสงบนิ่ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเมื่อตระกูลซี ดูหมิ่นวินนี่เฟรดต่อหน้าเขา ไทร์จะลุกขึ้นไปตบหน้าพวกโง่นั่นทั้งหมด แต่คราวนี้ไทร์ไม่ได้ทำอะไรเลย

เขาเอามือมาเกยคาง ขณะจ้องมองภรรยาบนเวทีด้วยความพึงพอใจและความตื่นเต้นในดวงตาของเขา วินนี่เฟรดในที่สุดคุณก็ลุกขึ้นสู้กลับมาได้แล้ว!

แค่คำกล่าวของวินนี่เฟรด มันแน่นอนว่ายากที่จะโน้มน้าวมวลชนได้ ในตอนนี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนดูเหมือนจะเข้ามาพาตัว วินนี่เฟรดออกไป แต่มิคาเอลรีบยกมือขึ้นเพื่อหยุดพวกเขา “รอก่อน…"

“มิสเตอร์ มิคาเอล คุณคงไม่เชื่อกับเรื่องไร้สาระของนังโสเภณีคนนี้ใช่ไหม?”

มิคาเอลไม่สนใจไอริส เขาหันไปหาวินนี่เฟรดและพูดว่า “มิสวินนี่เฟรด ผมอยากได้ยินเกี่ยวกับแนวคิดการออกแบบของคุณ สำหรับผลงานออกแบบนี้จะเป็นของคุณหรือไม่ หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายของคุณ เราจะสามารถให้คำตัดสินที่ยุติธรรมแก่คุณตามความเชี่ยวชาญของเรา แต่ผมขอเตือนคุณว่าจะมีการดำเนินคดีหมิ่นประมาท แน่นอนว่าผู้ที่ขโมยการออกแบบจะต้องถูกจัดการด้วย!”

วินนี่เฟรดก้มโค้งคำนับให้มิคาเอล “ขอบคุณ มิสเตอร์มิคาเอล สำหรับการที่มอบโอกาสให้กับฉัน”

หลังจากนั้น วินนี่เฟรดก็เริ่มอธิบายอย่างหนักแน่น

“การออกแบบนี้เรียกว่า ‘ออทัมน์ฟิลด์' แรงบันดาลใจมาจากลูกสาวและฉัน ชะตาชีวิตของเราก็เหมือนถนนในหมู่บ้านที่เป็นโคลน เป็นหลุมเป็นบ่อ ไม่เท่ากัน น่าสังเวช…”

ต่อไป วินนี่เฟรดใช้เวลาสองสามนาทีเพื่ออธิบาย ถึงแบลร์และชีวิตของเธอ รวมถึงการเผชิญหน้าของพวกเขาในช่วงหกปีที่ผ่านมา การเผชิญหน้าเหล่านี้เป็นหัวข้อต้องห้ามอย่างมากสำหรับวินนี่เฟรด เธอลังเลที่จะหยิบขึ้นมากล่าวก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้ เธอได้ละทิ้งความกลัวไปโดยสมบูรณ์แล้วเพื่อเล่าชะตากรรมของเธอให้ทุกคนได้ฟัง

หลายคนรู้สึกซาบซึ้งกินใจ ขณะที่พวกเขาหมกมุ่นอยู่กับเรื่องราวอันน่าเศร้าของวินนี่เฟรด

“อย่างไรก็ตาม แม้ว่าทุ่งฤดูใบไม้ร่วงจะเหี่ยวเฉาเป็นสีเหลือง แต่ก็ยังเต็มไปด้วยชีวิต เช่นเดียวกับลูกสาวของฉันและตัวฉัน แม้จะต้องเผชิญกับอคติของชีวิต แต่เราจะไม่เชื่อในพรหมลิขิต เรามองโลกในแง่ดีและมีแรงจูงใจ เราเชื่อว่าในที่สุดแสงจะส่องเข้าสู่โลกที่มืดมิดและสีเทาที่เราอาศัยอยู่ ตราบใดที่เรายังมีสีสันในใจ”

ขณะที่เธอกล่าว วินนี่เฟรดชี้ไปที่บริเวณหน้าอกของงานออกแบบ “สีเหลืองที่เหี่ยวแห้งแสดงถึงความขมขื่น ความยากจน และจุดจบของชีวิต แต่หญ้าในฤดูใบไม้ร่วงมีพลังชีวิตที่เหนียวแน่นที่สุดในโลกนี้! ความศรัทธาทำให้สีเหลืองที่เหี่ยวแห้งนี้กลายเป็นสีเหลืองอ่อน และสุดท้ายเป็นสีเหลืองเข้ม นี่คือการเกิดใหม่ ฤดูใบไม้ร่วงจะผ่านไป สีขาวบริสุทธิ์นี้เป็นฤดูหนาวที่หนาวเย็น แต่ฤดูหนาวก็จะผ่านไปเช่นกัน เมื่อฤดูหนาวผ่านไป ฤดูใบไม้ผลิก็จะตามมาอย่างแน่นอน เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง ทุกสิ่งจะฟื้นคืนชีวิต และในที่สุดสีเหลืองที่ร่วงโรยก็กลายเป็นสีเขียวสดในที่สุด”

ทันใดนั้นห้องโถงก็เงียบสงัดลง เมื่อเทียบกับคำอธิบายก่อนหน้านี้ของไอริส แม้ว่าเรื่องราวของวินนี่เฟรด จะไม่สวยหรูเท่าเธอ แต่ประโยคแต่ละประโยคก็ดึงดูดผู้ฟังอย่างลึกซึ้งในจิตวิญญาณของพวกเขา! คำอธิบายของไอริสเป็นเพียงระดับเปลือกนอก ในขณะที่เรื่องราวของวินนี่เฟรดมอบความหมายและจิตวิญญาณของงานชิ้นนี้อย่างแท้จริง

“ลมในฤดูใบไม้ผลิ สายลมนี้พัดพาความหวังไปทุกมุมโลก ดังนั้นการออกแบบนี้จึงไม่สมบูรณ์ เพราะสีเขียวอยู่แค่ด้านล่างเท่านั้น ลมไม่ได้พัดพามันไปสู่โลก”

ขณะที่เธอพูด วินนี่เฟรดมองไปที่มิคาเอล “มาสเตอร์มิคาเอล คุณคิดว่าสิ่งที่ฉันพูดนั้นสมเหตุสมผลไหม?”

ถึงตอนนั้น มิคาเอลอ้าปากค้าง ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้น อัลเลนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และลุกขึ้นยืนเช่นกัน อุทานว่า “มิคาเอล… นี่มันคือเรื่องจริงใช่ไหม? ฉันฝันไปรึเปล่า?”

อัลเลนและมิคาเอลมองวินนี่เฟรดพร้อมกันแล้วถามว่า “ฉะนั้นมิสวินนี่เฟรด ตอนนี้คุณต้องการอะไรล่ะ?”

“ลม! ฉันต้องการสายลม!”

จู่ๆ มิคาเอลก็หยิบรีโมตคอนโทรลที่เขาถืออยู่ออกมา แล้วกดปุ่มบนรีโมตนั้น หน้ารันเวย์ ผ้าม่านสองบานแยกออกจากกันทันที เบื้องหลังม่านทั้งสองบานนี้ มีพัดลมถูกวางจัดเตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

ลมเริ่มพัดไปทางรันเวย์ พัดเข้าหานางแบบ พัดไปหา ‘ออทัมน์ฟิลด์’

ฟู่...

ผ้านับพันผืนเริ่มปลิวไสวไปตามแรงลม ด้านหลังของเส้นผ้าเหล่านั้นแท้จริงแล้วถูกย้อมด้วยสีเขียว! ถ้าไม่มีลม พัด สีเขียวที่ด้านหลังก็จะถูกบดบัง เมื่อลมพัดผ่านเข้ามามันจึงปรากฏ

ในทันที ‘ออทัมน์ฟิลด์' นี้เปลี่ยนสีไปโดยสมบูรณ์ จากสามสีดั้งเดิม ตอนนี้กลายเป็นสีเขียวมรกตโดยสมบูรณ์ เช่นเดียวกับลมฤดูใบไม้ร่วงที่พัดผ่านทุ่งนา นำสีเขียวหยกและพลังชีวิตไปพร้อมกับมันในขณะที่มันพัดพาปลิวไสวไปทั่วโลก!

“พระ… โอ้ พระเจ้า...”

“ฉันเพิ่งจะเห็นอะไรไป? ฉันเพิ่งเห็นฤดูใบไม้ร่วงเปลี่ยนเป็นฤดูใบไม้ผลิ มันเหมือนกับว่าเราเพิ่งเจอกับประสบการณ์สามฤดูกาล!”

“ไม่ นี่คือวิวัฒนาการแห่งชีวิต มันคือการจุติ!”

“นี่คือความหวัง! นี่คือชีวิตมนุษย์ที่ไม่ยอมแพ้! นี่คือการกลับมาอย่างสมบูรณ์!”

“นี่คือ ‘ออทัมน์ฟิลด์’!”

ห้องโถงก็ส่งเสียงอึกทึกขึ้นมาทันที ถ้าฉากนี้อยู่ในงานจัดแสดงแฟชั่นของมิลาน คงตะลึงไปทั่วทั้งโลก!

'ฟีนิกซ์มรกต' แม้ว่าชื่อนี้จะฟังดูใหญ่โต แต่เมื่อวางไว้บนผลงานออกแบบดังกล่าว มันกลับเป็นการดูหมิ่นเหยียดหยาม

‘ออทัมน์ฟิลด์’ นั้นคือจิตวิญาณที่แท้จริง!