ตระกูลข้า ใครอย่าแตะ นิยาย บท 70

ในฐานะผู้หญิงที่อ่อนแอ ไม่มีทางที่ วินนี่เฟรด ซี จะเอาชนะแรง สตีเฟน โคล ได้ ดังนั้นเขาจึงลากเธอออกจากโรงยิม อย่างไรก็ตาม ไทร์ ซัมเมอร์ ไม่ได้เดินตามพวกเขาไป เขายืนนิ่งโดยไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว ดูเหมือนเขากำลังครุ่นคิดอยู่ลึก ๆ

เสียงตะโกนรอบ ๆ ตัวเขาดังขึ้น ทุกคนคิดว่าไทร์เป็นคนขี้ขลาดที่ไม่กล้าสู้กับแมทธิวในสังเวียน แมทธิวเองก็ตะโกนโวยวายมาจากสังเวียนเช่นกัน แม้ว่าไทร์ยังคงยืนนิ่ง เขาหันไปมองที่แมทธิวอย่างครุ่นคิด เมื่อสบตากัน ไทร์สังเกตว่าดวงตาของแมทธิวเปลี่ยนเป็นสีแดงเดือดด้วยความโกรธ

“ไทร์ ซัมเมอร์ ฉันไม่อยากจะทำให้มันเป็นเรื่องยากสำหรับนาย อันที่จริง ฉันจะต่อสู้ด้วยมือเดียวยังได้เลย”

ฝูงชนส่งเสียงเชียร์อย่างบ้าคลั่ง กระนั้น ไทร์ก็ยังคงไม่ขยับกล้ามเนื้อแม้แต่นิด

“คนขี้ขลาดไร้ประโยชน์ นายกลัวงั้นเหรอ?” รีบขึ้นมาสิและเข้ามาในสังเวียน นายเป็นลูกผู้ชายไหมเนี่ย?”

“ถูกต้อง บราเธอร์แมทธิวบอกแล้วว่าจะสู้ด้วยมือเดียว นายยังกลัวงั้นเหรอ?”

“งั้นทำไมไม่ใช้ขาเดียวล่ะ บราเธอร์แมทธิว?”

แมทธิวยกกำปั้นขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง “แน่นอนฉันจะยืนอยู่นิ่ง ๆ ได้เลยล่ะ มาที่นี่สิ ไทร์ ซัมเมอร์ ขึ้นมา...” แมทธิวยังคงตะโกนต่อไป เขาเกือบจะดูเหมือนสิงโตตัวผู้ที่บ้าไปแล้ว ถึงกระนั้น ไทร์ก็ยังไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว

แมทธิวเริ่มใจร้อนและโกรธ “ไทร์ ซัมเมอร์ ในเมื่อนายไม่ขึ้นมาที่นี่ งั้นฉันจะลงไปสู้กับนาย คนขี้ขลาดไร้ประโยชน์อย่างนายไม่คู่ควรกับเจ้าของบริษัทออทัมน์เลย คอยดูฉันจะต่อยนายให้ตาย” แมทธิวกล่าว จากนั้นเขากระโดดออกจากเวทีมวยขณะที่เขาพูดจบ

มีรัศมีของความโกรธอยู่รอบตัวเขา ขณะที่เขาตะโกน เขาก็เริ่มพุ่งเข้าใส่ไทร์ ปริมาณพลังงานที่เริ่มรวมตัวกันรอบกำปั้นขนาดใหญ่ของเขาก็เพียงพอที่จะกระแทกจนล้มลงได้

บูมม!

เสียงต่อยที่เหมือนฟ้าร้องดังอาจเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยาก เมื่อทุกคนตกใจกับเสียง พวกเขาก็เงียบไปในทันที

อย่างไรก็ตาม หมัดของแมทธิวไม่ได้แตะต้องไทร์ด้วยซ้ำ เสียงนั้นเกิดขึ้นเพราะไทร์เคลื่อนไหวก่อนที่แมทธิวจะเข้ามาใกล้ด้วยซ้ำ หมัดของไทร์ไม่ได้พุ่งเป้าไปที่แมทธิว แต่อยู่ที่กระสอบทรายที่บรรจุเหล็กซึ่งหนักเกือบ 360 กิโลกรัม

ก่อนหน้านี้ สตีเฟนเคยพูดไว้ว่ามีเพียงสองคนเท่านั้นที่สามารถสร้างสถิติยิมมวยกับ สมบัติของยิมมวยแนวหน้าอันลี้ลับ นี้ได้ หนึ่งในนั้นคือท่านนักชกไอรอนแห่งเมืองริเวอรวิลล์ที่สามารถเคลื่อนที่ได้สามเมตรเท่านั้น และอีกคนคือ แมทธิว คอลลินส์ ที่สามารถเคลื่อนได้ครึ่งเมตร

ในขณะเดียวกัน ไทร์ก็สามารถต่อยแยกถุงกระสอบออกจากกันได้ด้วยการชกเพียงครั้งเดียว ราวกับว่าหมัดเดียวของเขาอัดแน่นไปด้วยแรงระเบิด

บูม…

เมื่อกระสอบทรายแตกออก ไส้เหล็กก็เริ่มไหลออกมา ทุกคนในกลุ่มผู้ชมต่างตกตะลึง ราวกับว่าพวกเขาเพิ่งได้เห็นการแสดงดอกไม้ไฟอันน่าทึ่ง ในขณะเดียวกัน แมทธิวก็ยืนนิ่งโดยที่หมัดของเขายังคงชูขึ้นอยู่บนอากาศ ราวกับว่าเขากำลังจะชกอะไรบางอย่าง

นักมวยและผู้ชมรอบ ๆ ตัวเขาก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน พวกเขายังคงได้ยินเสียงหึ่งดังก้องอยู่ในหูของพวกเขา

‘ชายคนนี้ต่อยกระสอบทรายด้วยหมัดเดียว เขาเป็นมนุษย์หรือเปล่าเนี่ย?’

‘แม้แต่นักมวยชั้นนำของโลกอย่าง ไทสัน ก็ยังไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ในช่วงที่เขาถึงแรงอันสูงสุด’

ในโรงยิมเกิดความเงียบทันที เห็นได้ชัดว่าได้ยินเพียงเสียงหายใจที่เร่งรีบและหัวใจเต้นแรงของทุกคนที่นั่น ไทร์ ซัมเมอร์ ไม่ใช่คนขี้ขลาดที่ไร้ประโยชน์ เขาเป็นพระเจ้าที่สืบเชื้อสายมาจากสวรรค์ต่างหาก

ไทร์ดึงกำปั้นกลับขึ้นมา แล้วมองไปที่แมทธิว เขายังคงอยู่ในท่าเดิมพร้อมกับกางกำปั้นออกและแสดงสีหน้าตกตะลึง ราวกับว่าคาถาถูกร่ายมนต์ใส่เขา เมื่อมองไปที่เขาครั้งสุดท้าย ไทร์ก็หันหลังกลับและจากไป

ข้างนอกนั้น วินนี่เฟรดทะเลาะอยู่กับสตีเฟนอย่างดุเดือด เธอแสดงสีหน้าด้วยความกังวลใจจริง ๆ ว่าแมทธิวจะต่อยไทร์ให้กลายเป็นเยื่อกระดาษไปแล้ว เธอจึงรู้สึกหมดหวังที่จะกลับไปที่โรงยิมมวยเพื่อช่วยเขา อย่างไรก็ตาม สตีเฟนยืนขวางทางเธอ ไม่ยอมให้เธอเข้าไป ทันใดนั้น ไทร์ ซัมเมอร์ ก็ปรากฏตัวออกมาข้างนอก ดูเหมือนไม่มีใครแตะต้องเขา

“ไทร์ นายยังสบายดีอยู่ไหม?” คำถามของวินนี่เฟรด เธอเริ่มมีน้ำตาขณะที่เธอวิ่งไปหาเขา

เมื่อไทร์เห็นปฏิกิริยาของเธอ เขาก็รู้สึกอบอุ่นในใจ “ฉันสบายดี” เขากล่าว “จะมีอะไรเกิดขึ้นกับฉันได้ล่ะ?”

สตีเฟนดูผิดหวัง “ไทร์ นายมันขี้ขลาดไร้ประโยชน์ นายหนีอีกแล้วเหรอ? นายเป็นคนขี้ขลาด นายไม่กล้าแม้แต่จะต่อสู้ นายเป็นผู้ชายแบบไหนกัน?” สตีเฟนกำลังจะวิ่งเข้าไปหาแมทธิวด้วยความตั้งใจที่จะโน้มน้าวให้เขาออกมาต่อยไทร์ให้ตาย แต่ทันทีที่มาถึงประตู เขาเห็นกลุ่มนักมวยรีบอุ้มแมทธิวออกไป

เมื่อเห็นท่าทางของแมทธิวด้วยกำปั้นที่ยื่นออกไปและการแสดงออกที่ว่างเปล่าของเขา สตีเฟนก็รู้สึกเสียวซ่าในใจ “เกิดอะไรขึ้น? นายเหม่อลอยอีกแล้วเหรอ?”

“เหม่อลอยอะไร?” ไทร์ถามอย่างที่สับสน

วินนี่เฟรดหัวเราะคิกคัก “เมื่อแมทธิวอายุได้ 10 ขวบ เขาไปเลี้ยงวัวที่บ้านปู่ของเขาในชนบท ขณะที่เขาอยู่ที่นั่น เขาชนกับวัวตัวหนึ่งที่โกรธเกรี้ยวและเริ่มพุ่งเข้าใส่เขา ในตอนนั้น เขาคิดว่าหมัดของเขาสามารถกระแทกวัวจนล้มลงได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมเขาถึงไม่พยายามหลบเลี่ยงมัน แต่วัวกลับกระแทกเขาจนล้มลงแทน จากนั้นเป็นต้นมา เขาก็ชอบทำตัวแปลก ๆ เขาจะตัวค้างเหม่อลอยแบบนี้เมื่อไหร่ก็ตามที่เขารู้สึกตกใจ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่แมทธิวต้องเผชิญเมื่อตอนเป็นเด็กก็ทำให้ไทร์ประหลาดใจมาก บางสิ่งที่ไร้สาระสามารถเกิดขึ้นได้จริงหรือ?

“โอ้ เอาล่ะ ทำไมจู่ ๆ แมทธิวถึงเหม่อลอยนิ่งแบบนี้? ไทร์ ไปทำอะไรเขารึเปล่า?”

ไทร์ยักไหล่ “ไม่มีอะไร เขากำลังกระโดดไปรอบ ๆ ในสังเวียน จู่ ๆ มันก็เกิดขึ้น”

“คราวนี้โชคเข้าข้างนาย ไอ้คนขี้ขลาดไร้ประโยชน์ แต่เมื่อแมทธิวฟื้นขึ้นมา เขาจะฆ่านายอย่างแน่นอน”

ระหว่างที่เจ้าหน้าที่จากโรงยิมไปส่งแมทธิวกลับบ้าน สตีเฟนรู้สึกอายเกินกว่าจะกลับไปส่งแมทธิวพร้อมกับพวกเขา เหตุผลในท้ายที่สุด คือแม่ของแมทธิวเองก็เป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างดุร้าย ถ้าสตีเฟนไปที่นั่น เธอจะตะโกนด่าใส่เขาอย่างแน่นอน นอกจากนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แมทธิวมีท่าทีเหม่อลอยแบบนี้ ไม่มีอะไรร้ายแรงเกินไปกว่านี้อีกแล้ว เนื่องจากสตีเฟนไม่มีอารมณ์ที่จะเดินไปกับวินนี่เฟรดและไทร์อีกต่อไป เขาจึงตัดสินใจกลับบ้าน

“พวกคุณกลับบ้านไปได้แล้ว นี่เป็นครั้งแรกของฉันที่นี่ในเมืองริเวอร์วิลล์ ฉันอยากจะเดินไปรอบ ๆ” ไทร์บอกไปแบบนั้น

“งั้นฉันจะไปกับนายด้วยนะ ฉันคุ้นเคยกับสิ่งต่าง ๆ ที่นี่” วินนี่เฟรดตอบอย่างรวดเร็ว

ไทร์ส่ายหัว “ไม่เป็นไรหรอก วินนี่เฟรด ฉันจะไม่เป็นอะไร ฉันจะกลับบ้านเองในภายหลัง”

วินนี่เฟรดตะลึงไปชั่วขณะ เธอจึงดึงไทร์ไปคุยเป็นการส่วนตัว “ไทร์ นายโกรธหรือเปล่า?” เธอถามด้วยท่าทีปนแสดงการขอโทษ “ฉันรู้ว่าพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของฉันและสมาชิกผู้อาวุโสของครอบครัวไม่ได้ดีกับนายมากนัก ฉันรู้ว่านายผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาแล้ว…”

ไทร์ขัดจังหวะเธออย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ได้โกรธหรอกนะ วินนี่เฟร คุณพ่อของเราสามารถแบกรับสิ่งนี้มาหลายปีแล้ว ฉันก็ทำได้เหมือนกัน ฉันแค่อยากจะเดินไปรอบ ๆ คนเดียว ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้เลย ตอนนี้เราทั้งคู่ออกมานานแล้ว แบลร์จะต้องโกรธเคืองในไม่ช้านี้อย่างแน่นอน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องการให้เธอกลับไปอยู่กับแบลร์ก่อน”

“แน่ใจนะว่านายไม่โกรธ?”

“แน่ใจสิ”

ไทร์ยิ้มให้วินนี่เฟรด “กลับบ้านไปก่อนนะ เป็นเด็กดีและเชื่อฟังฉัน”

ในที่สุด วินนี่เฟรดก็กลับบ้านพร้อมกับสตีเฟน อันที่จริง แบลร์ ซี คงจะรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเธอรู้ว่าพ่อแม่ของเธอหายตัวไป

เมื่อทั้งสองแยกจากกัน การแสดงออกทางสีหน้าของไทร์ก็มืดลงทันที เมื่อเขาหันมองไปรอบ ๆ ทางมุมหนึ่งของโรงยิมมวย

“ออกมา นายแอบตามฉันมาทั้งวัน!”