TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 73

@โรงพยาบาล

“สาเหตุที่คนไข้มีอาการคลื่นไส้อาเจียนหมอสันนิษฐานว่าน่าจะเกิดจากคุณที่เป็นแฟนตั้งครรภ์ครับ แต่หมออยากให้ลองตรวจไปเลยจะได้ทราบผลที่แน่ชัดครับ”

“มะ…เมื่อกี้คุณหมอพูดว่าอะไรนะคะ” ทิชาถามซ้ำด้วยน้ำเสียงติดขัด ทั้งที่ได้ยินชัดเจนแล้วแต่เหมือนสมองของเธอจะประมวลผลไม่ทัน

“หมอเขาบอกว่าเธอน่าจะท้องน่ะ”

“ท้องเหรอ”

“ใช่ครับ แต่มันก็มีสาเหตุหลายอย่างที่ทำให้คนไข้เกิดคลื่นไส้อาเจียนหรือวิงเวียนศีรษะ แต่จากที่คนไข้แจ้งหมอเมื่อกี้ว่าเวลามีเพศสัมพันธ์ไม่ได้ป้องกันก็อาจจะทำให้ข้อสันนิษฐานนี้เป็นจริงได้ครับ”

“กลัวเหรอ มือเย็นเฉียบเชียว” ลูแปงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงที่อยู่ๆ มือของทิชาก็ชื้นเหงื่อและเย็นเฉียบขึ้นมากะทันหัน

“ไม่ใช่ๆ แค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ”

“งั้นลองตรวจดูก่อนนะ จะได้รู้ไปเลยว่าท้องหรือเปล่า”

“อือ” ทิชาพยักหน้าตกลงทั้งที่ก้อนเนื้อบอบบางในอกข้างซ้ายเต้นระรัวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยง หากเป็นเรื่องจริงมันก็คงเป็นเรื่องที่น่าตกใจที่สุดในชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้

“ตรวจเลยครับหมอ”

“เชิญคนไข้ทางนี้ค่ะ” ลูแปงบีบมือทิชาเบาๆ ในตอนที่เธอกำลังจะลุกจากเก้าอี้เดินตามพยาบาลไป หญิงสาวเลื่อนสายตามามองเขาด้วยแววที่เป็นกังวล แต่เขากลับส่งยิ้มบางเต็มไปด้วยความอบอุ่น ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป

นานหลายนาทีกว่าที่ทิชาจะออกมาจากห้องตรวจ หลังจากที่พยาบาลเจาะเลือดและนำปัสสาวะของเธอเพื่อนำไปตรวจหาผลการตั้งครรภ์ ตลอดเวลาทิชานั่งนิ่งนึกถึงแต่คำพูดของลูแปงเมื่อตอนบ่ายที่เขาถามคำถามอะไรแปลกๆ ออกมา แปลว่าเขาน่าจะรู้อยู่แล้วแต่เลือกที่จะพาเธอมาที่นี่เพื่อตรวจด้วยกัน

“เจาะเลือดเหรอ เจ็บไหม”

“ไม่เจ็บ” ตอนที่เข็มจิ้มลงบนเนื้อของทิชา เธอแทบจะไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากตัวชาวาบเพราะคำพูดของหมอหนุ่มที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวของเธอไม่หายไป “ลูแปงนายรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าฉันอาจจะท้อง”

“อืม” เขาพยักหน้าตอบอย่างไม่ปิดปัง ถึงแม้ว่าตอนที่แม่เขาบอกเหตุผลจะทำให้เขาตกใจไปบ้างก็ตาม แต่มันก็คือความจริงหนีไม่พ้น เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเขาเองทั้งนั้น “อาการฉันมันคล้ายกับคนแพ้ท้องแทนเมียน่ะ เลยอยากพามาตรวจให้แน่ใจ”

“ทำไมไม่บอกกันก่อน มาบอกทีหลังแบบนี้ฉันตกใจนะ” ทิชาแทบช็อกไปเลยด้วยซ้ำที่ได้ยินแบบนั้น แต่เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีอะไร แม้จะเป็นการท้องก่อนแต่งงาน แต่สุดท้ายก็ต้องเผชิญกับมันอยู่ดี

“ก็กลัวเธอไม่เชื่อไง แล้วยังตกใจอยู่ไหม”

“ก็นิดหน่อย” สิ้นเสียงของทิชา ลูแปงก็รั้งศีรษะเธอเข้ามาแนบอกพร้อมกับลูบแผ่นหลังบางของเธอราวกับต้องการจะเรียกขวัญให้กลับมา “ทำอะไร”

“โอ๋เธอไง เดี๋ยวลูกตกใจไปด้วย”

“ยังไม่รู้เลยว่าท้องจริงไหม” ทิชาเงยหน้ามองแฟนหนุ่มที่ก้มมองลงมาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะพูดตอบกลับมาด้วยความมั่นใจ

“ท้องอยู่แล้ว เธอไม่ได้เป็นประจำเดือนมาสักพักแล้วใช่ไหมล่ะ”

“เดือนที่แล้วเหมือนจะเป็นอยู่นะ” หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิดอย่างไม่มั่นใจสักเท่าไร เพราะตัวเธอเองก็จำไม่ได้ว่ามีประจำเดือนครั้งล่าสุดตอนไหน

“แค่วันเดียวก็ท้องได้แล้ว ถ้ามันถึงเวลา”

“แล้วตอนนี้ฉันถึงเวลาท้องแล้วเหรอ ยังเรียนไม่จบเลย”

“แต่อีกไม่กี่วันก็จบแล้ว อีกแค่เดือนเดียวเราก็แต่งงานกันแล้วด้วย”

“เอาเถอะ ถ้าท้องขึ้นมาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี” ทิชายัดไหล่เล็กน้อย ทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องที่เธอต้องทำใจหากมันเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ แม้จะปุ๊บปั๊บจนตั้งตัวไม่ทันก็เถอะ “แต่ฉันจะบอกพ่อแม่ยังไงดี”

“ก็บอกไปตามตรง พวกท่านเข้าใจอยู่แล้ว”