TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 76

“ไหนๆ ลูกก็หลับอยู่ จัดในนี้กันสักรอบดีไหม”

“…” ทิขาทำหน้าคิดหนัก เพราะเวลาที่ทั้งสองเริ่มจะนัวเนียกันหรือถึงเวลาเข้าด้ายเข้าเข็ม หนึ่งในลูกทั้งสองคนของเธอก็จะแผดเสียงรบกวนเกือบทุกครั้ง ราวกับต้องการแกล้งพ่อแม่

“กลัวลูกตื่นใช่ไหม” ลูแปงถามอย่างรู้ทัน เพราะหลังจากเกิดเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆ ทิชาก็แทบจะไม่อยากมีอะไรกับเขา “ไม่รู้ว่าลูกมีสัมผัสพิเศษอะไรหรือเปล่า ถึงตื่นทุกครั้งเลย”

“คงรู้มั้งว่าพ่อคิดแต่เรื่องแบบนี้ตลอด”

“โธ่! ฉันเป็นผู้ชายนะ แล้วเมียก็สวยขนาดนี้ ไม่อยากเอาก็แปลกแล้ว” มือของลูแปงเริ่มซุกซนไปทั่วเรือนร่างไร้ที่ติของทิชา บีบเคล้นเนินอกขนาดใหญ่ของเธอเบาๆ เพื่อปลุกเร้าอารมณ์ “ฉันจะรีบทำ รีบเสร็จเลย”

“สิบนาทีนะ นานกว่านี้ลูกตื่นแน่”

“ครับผม” ลูแปงคลี่ยิ้มด้วยความดีใจ ก่อนจะอุ้มกระเตงทิชาขึ้นด้วยสองแขนแกร่ง แล้วเดินมาวางเธอที่เคาท์เตอร์อ่างล้างหน้า เขาชักรูดตัวตนสองสามครั้งให้แข็งชันมากกว่าเดิม เลื่อนมันไปจ่อประชิดอยู่บริเวนปากทางรักพร้อมจะสอดแทรกเข้าไปตลอดเวลา “ต้องทำให้ก่อนไหม หรือใส่เข้าไปได้เลย”

“มีเวลามากขนาดนั้นหรือไง”

“ถามดีๆ นะเนี่ย ตอบแบบนี้สงสัยอยากจุก”

“ก็ไม่เห็นจะจุก” ทิชากระตุกยิ้มมุมปากยียวน แล้วยกสองมือโอบรอบลำคอหนา “ไหนลองทำให้จุกดูหน่อย”

“รอบนี้ไม่ออมแรงนะ โทษฐานกวนประสาทผัว” ร่างสูงเค้นเสียงลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์ที่ถูกคนตัวเล็กเหยียดหยาม เขาแยกเรียวขาเล็กแล้วเตรียมจะอัดกระแทกความใหญ่โตเข้าไปในตัวเธอ แต่ทว่ากลับมีเสียงบางอย่างดังขึ้นมาเสียก่อน

ติ๊ง ต่อง~

“แม่งเอ๊ย! ใครมาตอนนี้วะ!” ลูแปงสบถอย่างหัวเสีย และนั่นก็ทำให้ทิชารีบกระโดดลงจากอ่างล้างหน้าทันทีที่ได้ยินลูน่าแผดเสียงร้องไห้ เพราะตกใจเสียงออดที่ดังเมื่อสักครู่นี้

“ไปแต่งตัวก่อน ฉันจะไปดูลูก” พูดจบทิชาก็รีบหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาสวมใส่ แล้วเดินออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ลูแปงหัวเสียอยู่คนเดียว ก่อนที่เขาจะสวมชุดคลุมแล้วเดินมาที่ประตูห้อง

แอดดดดด~

“พ่อกับแม่มาทำไมตอนนี้เนี่ย”

“ก็แม่คิดถึงหลาน อยากมาหาไม่ได้เหรอลูแปง” เพตราถามด้วยความงุนงงที่ลูกตัวเองทำเสียงไม่พอใจที่เห็นหน้าเธอกับสามี

“เฮ้อ…มาได้จังหวะจริงๆ เลยนะครับ” ลูแปงพูดประชด แล้วหลีกทางให้พ่อกับแม่เดินเข้ามาในห้อง

“สองแสบของแม่อยู่ไหน หลับเหรอ”

“ลูอิสกับลูน่าอยู่ในห้องครับ” ชายหนุ่มพยักหน้าไปทางห้องนอนของตัวเอง ก่อนจะก้าวเดินมานั่งบนโซฟากลางห้องรับพร้อมกับขยี้หัวตัวเองแรงๆ เพราะความหงุดหงิด

“เป็นอะไรของแก ไม่อยากให้พ่อกับแม่มาที่นี่หรือไง” เมื่อเพตราเดินลับสายตาไป โชแปงจึงหย่อนตัวนั่งฝั่งตรงข้ามกับลูกชายเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ทำไมพ่อไม่พาแม่มาช้ากว่านี้สักสิบนาที”

“จะมาตอนนี้หรือช้ากว่านี้สิบนาทีแล้วแกเป็นอะไร ฉันมาขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มของแกหรือไง”

“เหอะ”

“อย่ามาโทษฉันนะ ทีตอนเด็กๆ เวลาแกร้องแหกปาก ฉันก็ต้องหยุดทำเหมือนกัน เวรกรรมตามสนองรู้ซึ้งหรือยังล่ะ”

“แต่พ่อมีป้าจิตช่วยเลี้ยงผม แต่ผมไม่มีใครช่วยนะ มันไม่เหมือนกัน”

“ก็เอาหลานมาให้ฉันกับแม่แกเลี้ยงสิ แกจะได้มีเวลาส่วนตัวอยู่กับเมีย”

“ผมไม่ให้หรอก อยากเลี้ยงก็ทำใหม่เอาเอง” ลูแปงมองค้อนผู้เป็นพ่อแล้วพูดประชดประชัน

“งั้นฉันก็จะพาแม่แกมาที่นี่ทุกวัน” โชแปงก็ตอบกลับไปอย่างไม่ยอม

“พ่อคิดจะแกล้งผมหรือไง”

“ก็เออไง แกไม่ให้ฉันเจอหน้าหลาน แกก็ไม่ต้องมีเวลาส่วนตัว”

“งั้นกลับไปทำงานแทนผมเลย ผมไม่ทำแล้ว”

“ไอ้ลูแปง”

“เถียงอะไรกันอีกแล้ว” ทิชาเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย โดยมีเพตราอุ้มลูกชายของเธอตามหลังมาอีกที “สวัสดีค่ะคุณพ่อ”

“อืม เอาลูน่ามาให้พ่ออุ้มหน่อย” น้ำเสียงของโชแปงแปรเปลี่ยนไป เขาจ้องมองหลานสาวด้วยสายตาอบอุ่น ก่อนจะรับเด็กน้อยวัยสี่เดือนกว่าๆ มาอุ้มแนบอก “คิดถึงปู่ไหมลูน่า”

“ทีกับลูกจะกินหัวอยู่เลยเมื่อกี้”