TRICK TO LOVE หลอกให้รัก นิยาย บท 75

หนึ่งปีต่อมา…

พรึ่บ!

“อ๊ะ!” ทิชาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เมื่อมีคนเข้ามาสวมกอดจากด้านหลังในขณะที่เธอกำลังยืนปั๊มนมเงียบๆ อยู่ในห้องครัว

“ทำอะไรอยู่ ทำไมยืนเหม่อแบบนี้”

“ปั๊มนมให้ลูก แล้วทำไมวันนี้กลับมาเร็วจัง”

“วันนี้ไม่มีงานอะไรสำคัญเลยรีบกลับมาหาเธอกับลูก” ริมฝีปากหนาจูบลงบนลำคอระหงเบาๆ แล้วสูดดมกลิ่นหอมจากร่างกายเธอ เพราะมันเป็นตัวช่วยให้อาการเหนื่อยล้าจากการทำงานหายไปอย่างไม่น่าเชื่อ “ลูกหลับอยู่เหรอ”

“อือ เพิ่งนอนไปตอนบ่ายๆ นี่เอง”

“เหนื่อยมากไหมเลี้ยงลูกคนเดียวแบบนี้” ลูแปงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ก็ไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้นหรอก”

“เด็กเล็กก็แบบนี้แหละ แต่ถ้าไม่ไหวบอกฉันนะ จะหาพี่เลี้ยงมาช่วย”

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากให้คนอื่นเลี้ยงลูกเรา” ทิชาไม่ไว้ใจให้คนแปลกหน้าดูแลลูกของเธอ กลัวว่าจะมีเหตุการณ์ไม่ดีเหมือนที่เคยเห็นผ่านๆ ในข่าว

“ขอโทษนะที่ช่วยเธอเต็มที่ไม่ได้” ลูแปงเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดต่อภรรยาของเขา แต่เพราะตอนนี้เขาโตขึ้นมีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้นจึงไม่ได้ช่วยทิชาเลี้ยงลูกเหมือนช่วงแรกๆ

“ก็นายต้องออกไปทำงานนี่ เรื่องนี้ฉันเข้าใจ”

“เมียใครเนี่ย ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย”

“หึ” ทิชาแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ส่ายหัวให้กับคำพูดชมเปราะ จัดการวางเครื่องปั๊มนมอัตโนมัติในมือลงบนเคาท์เตอร์บาร์ ก่อนจะกรอกนมใส่ถุงซิปล็อกแล้วใส่ไว้ในตู้แช่นม “หิวไหม ฉันทำอะไรให้กินหรือเปล่า”

“ไม่ค่อยหิวเท่าไร” ชายหนุ่มส่ายหัวปฏิเสธ แล้วเลื่อนสายตามองเจ้าของใบหน้าสะสวยที่กำลังปลดเนคไทของเขาออกอย่างช้าๆ ตอนนี้ทิชากลายเป็นภรรยาที่รอสามีกลับมาบ้านแล้วปรนนิบัติเป็นอย่างดีเลยล่ะ

“เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนลูกหน่อยได้ไหม เดี๋ยวฉันขอไปอาบน้ำก่อน”

“ครับ” ร่างสูงโน้มเข้าไปหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ ก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆ เดินเข้ามาในห้องนอนด้วยความเงียบงัน เพราะกลัวว่าลูกจะตื่นหากได้ยินเสียงเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาทำ

ลูแปงเดินมาหยุดยืนที่ป้ายเตียงของลูกตัวเอง เขามองลูกแฝดชายหญิงของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ ไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าเขาจะกลายมาเป็นพ่อคนที่เกิดมาพร้อมกันทั้งสองคนแบบนี้

“ลูอิส…” มือหนายื่นมือไปแตะที่ปลายจมูกน้อยๆ ของลูกชายและลูกสาวเบาๆ ลูอิสมีใบหน้าเหมือนกับลูแปงตอนเกิดจนแทบจะแยกกันไม่ออกเลย ในขณะที่ลูกสาวของเขาก็มีใบหน้าจิ้มลิ้มผมสีน้ำตาลอ่อนเหมือนทิชาอย่างกับแกะ “…ลูน่า”

สายตาที่เขามองลูกตัวน้อยๆ ของตัวเอง มันเป็นสายตาของความรักที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ แต่รู้ว่าเขาจะต้องรักและดูแลเด็กทั้งสองคนให้เท่ากับชีวิตของเขาเอง…เหมือนทั้งคู่เกิดมาเพื่อเป็นทุกอย่างในชีวิตของเขา และเป็นตัวแทนของเขาและทิชาด้วย

“พ่อรักหนูทั้งสองคนนะลูก” เขาพึมพำกับลูกๆ ด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ก่อนจะเดินเลี่ยงมาถอดชุดทำงานแล้วเดินมาหาภรรยาที่กำลังอาบน้ำอยู่ “ไม่เชื่อเลยนะว่านี่หุ่นคุณแม่ลูกสอง”

“อยากให้ฉันอ้วนเหรอ ไม่อายเขาหรือไง”

“ทำไมต้องอายล่ะ ต่อให้เธออ้วนก็สวย ในสายตาฉันไม่มีใครสวยไปกว่าเธอหรอก” ลูแปงเดินเข้ามาโอบเอวเล็กที่ยืนอยู่ใต้ฝักบัวอาบน้ำ ปล่อยให้น้ำไหลชะโลมร่างกายเขาและเธอไปพร้อมๆ กัน “อยากมีลูกอีกคนไหม”

“สองคนที่นอนอยู่นั่น เลี้ยงให้มันไหวก่อนเถอะ”