อุ้มรักซาตานลวง (ซีรีส์ หลอกเด็ก) นิยาย บท 48

Rocasander Grand Hotel (สาขา ลอนดอน)

“เอ่อ...แต่ละเมนูราคาแพงเอาเรื่องเลยนะคะ” ช่อเอื้องกระซิบบอกหลังจากเปิดดูเมนูอาหารคร่าวๆ ก็แทบจะลมจับเสียให้ได้ เธอพยายามมองหาอาหารที่ราคาถูกที่สุด แต่ดูเหมือนจะไม่มี

“หึๆ ธรรมดาจ้ะ ทัพน่ะเวลามาลอนดอนทีไร เขามักจะแวะมาพักและทานอาหารที่นี่บ่อยๆ” มาลีนบอกจบก็ตกใจ! เพราะหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอตกลงกับว่าที่ลูกสะใภ้เอาไว้ว่าจะไม่เล่นโซเชียลและจะไม่เอ่ยถึงบุตรชาย แต่ก็เผลอหลุดพูดชื่อของอีกฝ่ายออกมาจนได้

“...” ช่อเอื้องที่กำลังยิ้มๆ อยู่ถึงกับชะงักนิ่งไปทันใด ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องในวันนั้น คุณมาลีนก็เดินทางมาหาเธอที่เชียงราย และพาไปทำเอกสารต่างๆ เพื่อบินมาอังกฤษก่อนแฮปปี้กับเอ็นจอย สาเหตุก็คงเพราะไม่ต้องการให้เธอรับรู้เรื่องข่าวของแม่ทัพที่ขยันขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกวัน ใช่! มันเหมือนว่าเธอจะหลงลืมเขาไปชั่วขณะ แต่เปล่าเลย! เธอไม่เคยลืมเขาแม้แต่วินาทีเดียว เพียงแค่...เลือกที่จะทำเป็นว่าไม่รู้สึก เพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่เป็นกังวลเท่านั้น

“ขอโทษนะ แม่ไม่น่าเอ่ยถึงทัพเลย” มาลีนส่งยิ้มเจื่อนๆ ไปให้เด็กสาวอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ เอื้องโอเคขึ้นแล้ว” ช่อเอื้องฝืนฉีกยิ้มหวานส่งให้

“สั่งอาหารหรือยังครับ” เจคอปที่ออกไปรับสายของแดเนียลมา เอ่ยถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ หลังเดินชนเข้ากับสาวเจ้าตรงหน้าล็อบบีเมื่อยี่สิบนาทีก่อน จนเธอล้มลงไปกองกับพื้น ตนจึงขอโทษ และชวนมาดินเนอร์มื้อค่ำที่ห้องอาหารของโรงแรม พร้อมกับผู้ใหญ่ที่แนะนำตัวว่าเป็นมารดาของอีกฝ่าย ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ใช่เลยสักนิด

“ยังค่ะ / ยังจ้ะ” ช่อเอื้องกับมาลีนหันไปตอบพร้อมๆ กัน

“คือ...พอดีผมมีธุระด่วนต้องรีบบินกลับไทยครับ คงจะอยู่ทานอาหารด้วยไม่ได้” เจคอปกลั้นใจบอก แม้จะเสียดายอยู่นิดๆ ที่ไม่ได้สานต่อความสัมพันธ์กับสาวสวยตรงหน้า ซึ่งเพิ่งจะรู้จากปากของแดเนียลที่โทร. มาเตือนว่า...เธอคือว่าที่เจ้าสาวของคู่สัญญาที่ทำธุรกิจด้วย แถมไอ้หมอนั่นยังเป็นเจ้าของค่ายมวยดัง เขาจึงต้องตัดไฟแต่ต้นลม รีบบินกลับไทยในคืนนี้

“ไม่เป็นไรจ้ะ” มาลีนบอกอย่างเข้าใจ

“ครับ อีกเดี๋ยวพนักงานจะเข้ามาดูแลคุณมาลีนกับน้องเอื้องต่อ หวังว่าเราคงจะมีโอกาสได้เจอกันอีกในเร็วๆ นี้ครับ” เจคอปเอ่ยพร้อมกับคลี่ยิ้มที่มุมปากบางๆ

“จ้ะ! โชคดีนะพ่อหนุ่ม” มาลีนส่งยิ้มให้ชายหนุ่มที่เพิ่งจะรู้จักเมื่อสิบนาทีก่อน ตอนที่อีกฝ่ายแนะนำตัวว่าเป็นบุตรชายคนเล็กของตระกูลโรคาซานเดอร์ เธอก็ปิ๊งไอเดียเอาคืนบุตรชาย โดยแกล้งขอไปเข้าห้องน้ำ แต่แอบถ่ายรูปขณะที่ช่อเอื้องกำลังคุยกับเจคอปที่โต๊ะ แล้วโพสต์ลงไอจี จากนั้นก็ปิดมือถือ เดาว่าตอนนี้บุตรชายคงจะเต้นเป็นเจ้าเข้าอยู่แน่ๆ

“เดินทางปลอดภัยนะคะ” ช่อเอื้องบอกพร้อมกับยกมือไหว้หนุ่มหล่อคนดัง ลูกครึ่งไทย-อังกฤษ-อิตาลี ที่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เจอตัวจริง แถมอีกฝ่ายยังพูดภาษาไทยได้คล่องอีกด้วย

“ครับน้องเอื้อง พี่ไปก่อนนะ” เจคอปรับไหว้ก่อนจะลุกขึ้นด้วยท่าทีสุภาพ

“ค่ะ” ช่อเอื้องส่งยิ้มให้คนที่เดินจากไปอย่างรู้สึกตื่นเต้น พลางคิดไปว่าหากแฮปปี้กับเอ็นจอยรู้เข้าคงจะกรี๊ดแน่ๆ เพราะสองสาวเคยพูดเรื่องหนุ่มหล่อคนนี้ให้ฟังอยู่บ่อยๆ

“เราสั่งอาหารกันเถอะจ้ะ” มาลีนบอกอย่างรู้สึกหิวขึ้นมานิดๆ

“ค่ะคุณแม่” ช่อเอื้องพยักหน้ารับแล้วเปิดดูเมนูอาหารอีกครั้ง

“ขออนุญาตเสิร์ฟแชมเปญค่ะ” พนักงานสาวบอกพร้อมกับหยิบขวดแชมเปญขึ้นมาจากถังแช่ที่เย็นเฉียบ

“เอ่อ...ฉันยังไม่ได้สั่งนะหนู” มาลีนรีบบอก

“คุณเจคอปสั่งให้ค่ะคุณผู้หญิง” พนักงานตอบก่อนจะรินแชมเปญลงในแก้วทิวลิปแสนสวย แล้วส่งให้กับลูกค้าวีไอพีทั้งสองท่าน

“อุ๊ย! ตายจริง ทำไมน่ารักแบบนี้เนี่ย” มาลีนเอ่ยชมอย่างรู้สึกปลื้มในน้ำใจของชายหนุ่มที่เทคแคร์ด้วยแชมเปญราคาแพง จึงรีบล้วงมือถือออกมาถ่ายรูปสร้างสตอรี่ปั่นบุตรชายอีกครั้ง

“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารครับ” พนักงานเสิร์ฟชายเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“อ้าว! อย่าบอกนะว่าคุณเจคอปสั่งให้อีก” มาลีนหันไปถามยิ้มๆ

“ใช่ครับ มีอีกหกเมนูที่กำลังจะทยอยยกออกมาเสิร์ฟ”

“งั้นคงไม่ต้องสั่งแล้วมั้งคะ” ช่อเอื้องบอกพร้อมกับส่งเมนูคืนให้พนักงานสาวที่อยู่ใกล้ๆ

“นั่นสิ! แค่สเต๊กเนื้อจานนี้กับซุปครีมเห็ด แม่ก็น่าจะจุกแล้วนะ” มาลีน บอกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ อย่างชอบใจกับการเทคแคร์ของหนุ่มคนดัง

“ใช่ค่ะ” ช่อเอื้องอมยิ้ม แล้วก้มลงมองอาหารตรงหน้าอย่างรู้สึกหิว

“ทานให้อร่อยนะครับ” พนักเสิร์ฟบอกก่อนจะก้มหัวลงนิดๆ แล้ว เดินจากไป

“ชนแก้วหน่อยจ้ะเอื้อง” มาลีนหยิบแก้วทิวลิปชูขึ้นอย่างอารมณ์ดี

“บ้าจริง! ทำไมแม่ฉันถึงเป็นคนแบบนี้วะ” แม่ทัพสบถออกมาอย่างหงุดหงิดกับการกระทำของมารดา ที่อายุก็จวนจะหกสิบแล้วน่าจะมีวุฒิภาวะมากกว่านี้

“คะ...คงจะแกล้งแหย่บอสเล่นมั้งครับ” โดมรีบปลอบอย่างไม่รู้จะทำยังไง

คนที่เต็มไปด้วยอารมณ์เดือด หันไปง้างเท้าฟาดใส่แจกันใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ และเก้าอี้ไม้ เพื่อระบายอารมณ์

เพล้ง! โครม!

“บอส! พอแล้วครับ พอแล้ว” โดมรีบวิ่งเข้าไปขวางอย่างตกใจ เมื่อเห็น ผู้เป็นนายกำลังจะง้างเท้าเตะ แจกันเก่าแก่ที่มีราคาสูงถึงห้าล้านบาท

แม่ทัพชะงักนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะสั่งคนสนิทให้โทร. หาตัวการใหญ่ที่คอยโยนเชื้อเพลิงลงในกองไฟอย่างต่อเนื่อง “แกรีบต่อสายหาแม่ฉันเดี๋ยวนี้”

“ครับ” โดมขานรับและทำตามทันที

“ติดหรือยัง?” คนที่กำลังจินตนาการเตลิดถามอย่างร้อนใจ

“เอ่อ...คุณมาลีนน่าจะตั้งไม่รับสายเอาไว้น่ะครับ” โดมตอบหลังฟังเสียงสัญญาณเสร็จ

“โธ่โว้ย! แก...แกไปสั่งซื้อเครื่องบินเดี๋ยวนี้เลย” แม่ทัพที่กำลังสติแตกออกคำสั่งเสียงดังลั่น

“เอ่อ...บอสจะเปิดสายการบินเหรอครับ” โดมขมวดคิ้วถามอย่างมึนๆ

“กูจะเอาไว้ใช้ส่วนตัว” แม่ทัพถลึงตาใส่คนสนิทอย่างโมโห

“แฮ่ๆ ได้ครับ เครื่องบินเจ็ตนะครับ เดี๋ยวผมจะไปหาดูลำสวยๆ มาให้บอสเลือกครับ” โดมหัวเราะอย่างรู้สึกเขินๆ แล้วรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

“ให้ไวเลย!” แม่ทัพนั่งลงแล้วกุมขมับอย่างรู้สึกเครียด พลางคิดไปว่าหากมารดาไม่ยื่นมือเข้ามายุ่ง ป่านนี้ช่อเอื้องคงจะมาง้อตนนานแล้ว