อุ้มรักซาตานลวง (ซีรีส์ หลอกเด็ก) นิยาย บท 51

สามวันต่อมา...ช่อเอื้องบินกลับประเทศไทยพร้อมกับเพื่อนสาวทั้งสาม พอลงเครื่องเสร็จก็ขอตัวและรีบเดินทางไปยังบ้านพักในสลัม พร้อมกับเล่าเรื่องที่เธอได้ไปศึกษาในต่างแดนให้คงศักดิ์กับนิลยาฟังอย่างตื่นเต้น

จากนั้นก็เดินทางไปหาคุณมาลีนที่บ้านของอีกฝ่ายตามคำเชิญ และนอนค้างด้วยคืนหนึ่ง ซึ่งท่านก็ชวนคุยถึงเรื่องนั้น เรื่องนี้ แต่เว้นเรื่องของแม่ทัพเอาไว้ ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอ...อดคิดถึงเขาไม่ได้ เจ้าชายมาดดุที่แสนใจดี ที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะหายโกรธเธอหรือยัง หรืออาจจะลบเรื่องราวของเธอไปหมดแล้ว ตั้งแต่ที่ทะเลาะกันในครั้งนั้นคุณมาลีนก็ซื้อมือถือใหม่ให้เธอใช้ โดยขอมือถือเครื่องที่มีไลน์ของแม่ทัพเก็บไว้กับท่าน ทำให้เธอไม่เคยได้ติดต่อกับอีกฝ่ายอีกเลยจนถึงวันนี้

แต่พอรุ่งเช้าของวันต่อมา...หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จ คุณมาลีนก็คืน มือถือเครื่องเก่าให้แล้วถามไถ่เรื่องเรียนปีสุดท้าย ช่อเอื้องได้โอกาสจึงขอไปพักอยู่สองสาวแฮปปี้กับเอ็นจอย

ซึ่งคุณมาลีนก็ยอมอนุญาตภายใต้ข้อแม้ว่า...เธอจะต้องรายงานตัวผ่านแชตทางไลน์ทุกวัน

ด้านคนที่โพสต์ทั้งเฟซบุ๊กกับไอจีแทบทุกวันว่ากำลังจะเดินทางไปที่ไหนบ้าง เพราะแอบมีความหวังว่าพอนางฟ้าใจร้ายลงเครื่องที่สนามบินเสร็จจะต้องรีบมาง้อตนแน่ๆ แต่ก็เปล่า เธอทำเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ ทั้งที่เถ้ากระดูกของพ่อก็ยังอยู่กับตน

หลายวันต่อมา...หลังจากได้ทราบข่าวว่าสาวเจ้านั่งเครื่องไปเชียงราย แม่ทัพรีบนั่งเครื่องบินส่วนตัวตามไป คิดว่าจะลองให้โอกาสอีกฝ่ายดูอีกสักครั้ง แต่เธอกลับไม่ได้มาที่บ้านพักของตนหรือมารดา แต่ดันไปอยู่ที่บ้านเพื่อน ทั้งๆ ที่เสื้อผ้า กระเป๋า เครื่องประดับและรถ ก็ยังอยู่ที่นี่

คนที่กำลังเดือด เดินไปหยิบไม้เบสบอลที่วางอยู่ เดินตรงออกไปที่ด้านนอกอย่างรวดเร็ว

เพล้ง! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

โดมที่กำลังสั่งงานผ่านมือถืออยู่ในบ้าน ทันทีที่ได้ยินเสียงดังขึ้นที่ด้านนอกก็รีบวิ่งออกไปดู เห็นผู้เป็นนายถือไม้เบสบอลกระหน่ำฟาดลงที่รถออดี้ ทีทีเอส ของช่อเอื้องอย่างบ้าคลั่ง ทั้งกระจก กระโปรงหน้ารถ ไฟท้าย พังยับเยินไม่เหลือชิ้นดี

“บอสครับ อย่าครับ” โดมรีบเข้าไปห้ามอย่างตกใจ

“มึงหลบไปไอ้โดม” คนที่กำลังระบายอารมณ์โกรธตะโกนไล่ลูกน้องคนสนิทด้วยสายตาเอาเรื่อง

“แต่ว่า...นี่รถของคุณเอื้องนะครับ” โดมรีบเตือนสติของผู้เป็นนาย กลัวว่าหากช่อเอื้องมาเห็นรถของตัวเองพังเละแบบนี้ แล้วทุกๆ อย่างอาจจะแย่ลงไปกว่าเดิม

“แกจะสนใจทำไม ขนาดเจ้าของรถยังไม่สนเลย” แม่ทัพต่อว่าด้วยสายตาแดงก่ำ

“บอสครับ ใจเย็นๆ ก่อน...”

“แกจะหลบไม่หลบ” แม่ทัพตัดบททันใด

“กะ...ก็ได้ครับ” โดมยอมเดินหลบให้ผู้เป็นนายระบายอารมณ์ต่อ อย่างไม่รู้จะทำยังไง ขืนยืนขวางอยู่มีหวังโดนลูกหลงด้วยเป็นแน่

แม่ทัพถือไม้เบสบอลไปฟาดและทุบรถอย่างเดือดดาล พร้อมสาบานกับตัวเองว่าเขาจะไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีไปง้ออีกฝ่ายอย่างเด็ดขาด

‘หึ! วันหนึ่งเธอจะต้องคลานมากราบเท้าฉัน ช่อเอื้อง!’

วันต่อมา...แม่ทัพขึ้นเครื่องบินกลับกรุงเทพฯ. ทันที แล้วเดินหน้าใช้ชีวิตตามวิถีของเพลย์บอยต่อไปแบบโนสนโนแคร์ สาวคนไหนให้ท่านัดออกเดตหมดทุกคน แม้จะถูกมารดาโทร. มาต่อว่าเป็นร้อยๆ ครั้งก็ตาม

ปีสี่...วันสุดท้ายของเทอมหนึ่ง เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พอๆ กับความเจ็บปวดที่แทรกผ่านเข้ามากลางหัวใจเป็นระยะๆ เมื่อได้รู้ข่าวคราวของเจ้าชายมาดดุ ที่ขยันควงสาวออกสื่ออยู่บ่อยๆ

มัน...มีหลายครั้งที่เธอเคยคิดจะไปเจอเขา แต่ทุกครั้งก็ต้องถามตัวเองกลับไปว่า...ในฐานะอะไร? เพื่ออะไร? ขนาดคุณมาลีนยังไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องของบุตรชายให้เธอทราบ นั่นก็แปลว่า...ท่านเองคงจะรู้ดีว่าทุกอย่างระหว่างเธอกับเขามันได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เธอจำต้องเดินหน้าใช้ชีวิตในรั้ว มหา’ลัย เทอมสุดท้ายให้ดีที่สุด เพราะเทอมสองต้องไปเป็นเด็กฝึกงานในบริษัท ซึ่งคุณมาลีนก็แนะนำให้เข้าไปฝึกงานยังบริษัทแห่งหนึ่ง โดยบอกว่าเป็นบริษัทของคนรู้จัก

ขณะเดียวกัน...พี่รหัสอย่างภีมรภัทรก็ได้เดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ทำให้เธอไม่มีโอกาสได้เจอะเจอกับเขาอีกเลย ส่วนแฮปปี้กับเอ็นจอยก็ยังคงรักและดีกับเธอประหนึ่งคนในครอบครัวเดียวกัน ซึ่งนั่นทำให้เธออบอุ่นในหัวใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ร้านหมูกระทะข้างทางเข้ามหา’ลัย...

“ไม่น่าเชื่อเนาะว่าพวกเราจะใกล้จะเรียนจบแล้วจริงๆ” เอ็ยจอยบอกด้วยรอยยิ้ม เมื่อนึกไปถึงครั้งแรกที่มาเรียน เธอกับฝาแฝด ช่อเอื้องและดรีม มากิน หมูกระทะที่ร้านนี้ แต่วันนี้กลับมีชบาเข้ามาเพิ่มเติม แทนที่ของดรีม ซึ่งนั่นถือเป็นเรื่องที่ดีมาก ดังคำกล่าวที่ว่า...เวลาจะช่วยคัดกรองและคัดสรรเพื่อนแท้