อุ้มรักซาตานลวง (ซีรีส์ หลอกเด็ก) นิยาย บท 63

“คุณทัพก็สำคัญค่ะ เอื้องขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างที่ผ่านมา ถ้าไม่มีคุณทัพกับคุณมาลีน เอื้องก็คง...”

“ก็คงไม่รีบทิ้งฉันไปเรียนที่อังกฤษสินะ” แม่ทัพเอ่ยตัดบทอย่างรู้สึกเจ็บปวด ใช่! แม้ว่าเรื่องมันจะผ่านมาปีกว่า แต่ความรู้สึกในวันนั้นมันยังอยู่ครบทุกอย่าง ความรู้สึกที่ถูกทิ้งอย่างไม่ใยดี

“เอื้องไม่ได้ทิ้งคุณทัพค่ะ แค่ไปเรียนแลกเปลี่ยนเท่านั้น” ช่อเอื้องบอกน้ำตาคลอ แม้จะรู้ว่าถูกอีกฝ่ายตัดสินทุกอย่างไปแล้วก็ตาม

“เลิกเสแสร้งได้แล้วเอื้อง ยอมรับมาเถอะว่าเธอมันก็แค่ผู้หญิงทะเยอทะยานคนหนึ่ง” แม่ทัพเอ่ยเยาะ และจ้องมองหญิงสาวที่ตนเคยนอนกกกอดมาหลายปี ด้วยสายตาเหยียดๆ

“ถ้าหากมันจะทำให้คุณทัพสบายใจ เอื้องยอมรับก็ได้ค่ะ” ช่อเอื้องยกมือขึ้นปาดหยดน้ำตาที่กำลังจะไหลอาบแก้มทิ้งอย่างรู้สึกเจ็บจี๊ดไปทั้งหัวใจ

“หึ! ไม่ต้องร้องไห้หรอก น้ำตาของเธอมันไม่ส่งผลใดๆ กับตรงนี้ของฉัน อีกต่อไปแล้ว” แม่ทัพบอกพร้อมกับชี้ที่หน้าอกข้างซ้ายของตนด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“โกศของคุณพ่อยังอยู่ในห้องเดิมใช่ไหมคะ” ช่อเอื้องกลั้นใจถามเรื่องสำคัญอีกครั้ง

“ถามจริง! ถ้าไม่มีโกศของพ่อ ชาตินี้เธอจะกลับมาเหยียบที่นี่อีกไหม?” แม่ทัพเอ่ยถามด้วยหัวใจที่แหลกสลาย

“ฮึก...” ช่อเอื้องที่โดนจี้จุดก็ถึงกับหลั่งน้ำตา

“จะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันไม่อยากจะเห็นหน้าของเธออีกแม้แต่วินาทีเดียว” แม่ทัพบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

ช่อเอื้องยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา แล้วรีบเดินตรงไปยังห้องที่เก็บโกศของบิดาแต่ทว่า...พอเปิดประตูเข้าไปเธอกลับพบเพียงแค่ความว่างเปล่า จึงเดินแกมวิ่งกลับมาหาคนที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ด้วยสีหน้าตื่นๆ

“คุณทัพคะ โกศของพ่อเอื้องอยู่ไหนคะ”

“ก็อยู่ในห้องเดิมนั่นแหละ” คนเมาบอกพลางยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่มอย่างไม่สนใจ

“ไม่มีค่ะ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธหลังเห็นดอกไม้ธูปเทียนวางอยู่ครบเหมือนเพิ่งมีคนเข้ามาเปลี่ยนเมื่อวาน แต่โกศของพ่อเธอกลับไม่อยู่

“ไม่รู้สิ! ถ้างั้นแม่บ้านคงเอาไปทิ้งมั้ง หรือไม่ก็อยู่ที่เชียงราย” แม่ทัพหันไปบอกอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า ใช่! เขารอวินาทีนี้มานานแล้ว วินาทีที่จะสั่งสอนนางฟ้าใจร้ายให้รู้จักสำนึกถึงสิ่งสำคัญที่มีอยู่

“คุณทัพ” ช่อเอื้องน้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทาง หลังได้ยินคำพูดที่ไม่แยแสของอีกฝ่าย

“ใครจะไปรู้ล่ะ! ก็ตอนที่เธอจะไปไม่เห็นจะไยดีอะไรสักอย่าง แล้วจะมาร้องห่มร้องไห้เอาอะไรตอนนี้ฮะ” แม่ทัพเอ่ยสวนกลับอย่างรู้สึกสะใจ ‘หึ! ร้องเลยร้องออกมาเยอะๆ ร้องให้มันสาสมกับเธอกล้าทิ้งฉันไป’

ช่อเอื้องเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ แล้วคุกเข่าลงพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ขอความเห็นใจจากอีกฝ่าย “คืนโกศของพ่อมาให้เอื้องเถอะค่ะ เอื้องขอร้อง”

“นี่เธอ” แม่ทัพรีบขยับตัวหนี เมื่อเห็นสาวเจ้ากำลังจะก้มลงกราบที่เท้าของตน

“คืนให้เอื้องเถอะนะคะพี่ทัพ ฮือๆๆ” ช่อเอื้องปล่อยโฮออกมาทันใด

“อย่ามาแตะตัวฉัน เธอไม่มีสิทธิ์นั้นอีกต่อไปแล้ว” แม่ทัพปัดข้อมือบางที่เอื้อมมาแตะมือของตนออกทันทีทันใด

“ฮึก...จะให้เอื้องทำยังไงคุณทัพถึงจะคืนโกศของพ่อให้เอื้อง” เธอเช็ดน้ำตา แล้วจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง รู้ดีว่าเขาแอบเอาโกศของบิดาไปซ่อน และจะไม่ยอมคืนให้ง่ายๆ ตราบใดที่เขายังไม่ได้ลงทัณฑ์เธอจนสาแก่ใจ

“...” แม่ทัพยกยิ้มที่มุมปากอย่างเข้าทาง

“บอกมาเถอะค่ะ เอื้องยินดีทำทุกอย่าง” ช่อเอื้องกัดฟันยื่นข้อเสนอ แม้จะรู้ว่ามันฟังดูโง่ แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ

“เป็นนางบำเรอให้ฉันจนกว่าฉันจะพอใจ แล้วจะคืนโกศของพ่อให้เอง”แม่ทัพเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฮึก...” ช่อเอื้องน้ำตาไหลทะลักออกมาราวกับเขื่อนแตกหลังได้ฟังคำตัดสิน

“ถ้าไม่ตกลงก็กลับไป แล้วก็ไม่ต้องเสนอหน้ามาเหยียบที่นี่อีก” คนที่ถือไพ่ตายเอาไว้ในมือบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน

“ก็ได้ค่ะ” ช่อเอื้องขานรับข้อเสนอทั้งน้ำตา

“งั้นก็ขึ้นไปรอที่บนเตียง” แม่ทัพยิ้มเยาะที่มุมปากอย่างรู้สึกขำ ที่ในที่สุดก็ถึงเวลาลงโทษนางฟ้าใจร้ายสักที