อุ้มรักซาตานลวง (ซีรีส์ หลอกเด็ก) นิยาย บท 77

[เปล่า! ไม่ใช่ครับ]

[งั้นเรื่องอะไรเหรอคะ?]

[คือ...ผมกำลังจะแต่งงานครับ]

[มะ...หมายความว่ายังไง] ซอนย่าถามกลับเสียงสั่นอย่างรู้สึกช็อก

[ผมกำลังจะแต่งงานครับ เลยจะขอยุติความสัมพันธ์ระหว่างเรา]

[นี่คุณล้อเล่นใช่ไหม?]

[เรื่องแบบนี้ล้อเล่นไม่ได้ครับ]

[ฮึก...ฮือๆๆ] ปลายสายปล่อยโฮออกมาทันที

[ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเสียใจ]

[ฮือๆๆ ฉันทำอะไรผิดคะ มีตรงไหนที่ฉันสู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ฉะ...ฉันพร้อมจะแก้ไขทุกอย่าง]

[คุณไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกซอนย่า ผมแค่รักเธอมากกว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกใบนี้ และผมจะอยู่ไม่ได้ หากไม่มีเธอ] แม่ทัพบอกพลางคลี่ยิ้มบางๆ ส่งให้นางฟ้าคนสวย

ช่อเอื้องกลอกตาอย่างเพลียๆ กับสายตากรุ้มกริ่มที่ส่งมา ‘ชิ! บอกเลิกคนอื่นไปพร้อมๆ กับสารภาพรักเธอเนี่ยนะ?’

[นี่เป็นคำบอกเลิกที่โหดร้ายมากๆ เลย ฮือๆๆ] ซอนย่าต่อว่าพร้อมกับร้องไห้เสียงดังอย่างไม่อาย เพราะเธอคุยฟุ้งไปทั่ววงการว่ากำลังจะมีข่าวดีในเร็วๆ นี้ แต่กลับไม่ใช่ข่าวของเธอกับแม่ทัพ แต่ดันเป็นข่าวของเขากับผู้หญิงอีกคน

[ผมขอโทษที่ทำให้คุณรู้สึกแบบนั้น...ลาก่อนซอนย่า ขอให้คุณเจอคนที่ดีครับ] แม่ทัพกล่าวขอโทษก่อนจะกดวางสายเสร็จแล้วก็รีบดึงนางฟ้าคนสวยเข้ามากอดอย่างแสนจะคิดถึง

“ปล่อยค่ะ” ช่อเอื้องดันอีกฝ่ายออกอย่างรู้สึกมึนงง ‘อะไรกัน? แค่โทร. ไปบอกเลิกนางแบบดังก็สามารถคืนดีกับเธอได้แล้วงั้นเหรอ?’

“พี่คิดถึงเอื้องมากๆ เลยรู้ไหม” แม่ทัพกระซิบบอกพลางซุกหน้าลงที่ต้นคอระหง พร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่แสนจะคิดถึงเข้าปอดลึกๆ

“พี่ทัพ ปล่อยค่ะ” ช่อเอื้องเริ่มดิ้นเมื่อมือหนาลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกาย

“ขอพี่ชื่นใจหน่อยเถอะคนดี ไม่งั้นพี่ขาดใจตายแน่ๆ” แม่ทัพออดอ้อนด้วยสายตาหื่นๆ เอ๊ย! สายตาแวววาว

“พี่ทัพอย่าค่ะ คุยกันก่อน” ช่อเอื้องขึ้นเสียงใส่คนหน้ามึนที่สรุปสถานการณ์ต่างๆ เร็วเกินไป มันไม่ใช่แค่การบอกเลิกซอนย่า แล้วทุกๆ อย่างจะเคลียร์ ไม่! ไม่ใช่แบบนั้นแน่นอน

คนที่ทนเก็บกดความปรารถนาต่อไปไม่ไหว กดจูบลงที่ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างหิวกระหาย

“อะ...อื้อ...” ช่อเอื้องกำลังจะพูดเรื่องที่ค้างคา แต่ก็ไม่อาจต้านทานความต้องการของคนหื่นได้

แม่ทัพช้อนอุ้มสาวเจ้าเดินตรงเข้าไปในห้องนอนที่ไม่เคยให้สาวคนไหนได้เคยเข้ามาก้าวก่ายหรือล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวมาก่อน นอกจากช่อเอื้อง เพราะเขาอยากจะใช้ทุกๆ วินาทีร่วมกับเธอตลอดไป จวบจนลมหายใจสุดท้าย...ของชีวิต

เช้าวันต่อมา...

พาดหัวข่าวบนหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับ ต่างลงข่าวนางแบบดัง ถูกนักศึกษาฝึกงานแย่งหนุ่มคนรักไฮโซ ที่คบหากันจนถึงขั้นจะแต่งงาน แต่กลับถูกบอกเลิกทางโทรศัพท์ เหตุเพราะฝ่ายชายทำนักศึกษาฝึกงานท้อง

ช่อเอื้องที่ตื่นเช้าขึ้นมาเตรียมตัวจะเดินทางไปหามารดา แต่พอได้เห็นข่าวที่แฮปปี้กับเอ็นจอยส่งมาให้ก็ถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก ไม่คิดว่านางแบบดังจะรู้ว่าผู้หญิงที่แม่ทัพจะแต่งงานด้วยคือเธอ และที่น่าแปลกคือ...อีกฝ่ายเดาถูกว่าเธอกำลังตั้งท้อง

“เมียพี่จะไปไหนครับ” แม่ทัพกดจูบลงที่บั้นท้ายของสาวเจ้า ที่ขยับลุกนั่งที่ขอบเตียงอย่างหลงใหล

“เตรียมตัวไปรับคุณแม่กลับบ้านค่ะ” ช่อเอื้องบอกโดยไม่หันไปมองคนที่นอนข้างหลัง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมที่หล่นอยู่ขึ้นมาสวมอย่างลวกๆ

“บ้านไหน?” แม่ทัพเลิกคิ้วถามอย่างข้องใจ

“บ้านที่เอื้องอยู่กับพ่อค่ะ ตั้งใจว่าจะใช้เวลาอยู่กับแม่ที่นั่น” ช่อเอื้องบอกก่อนจะลุกขึ้น

“พี่ไปนอนด้วยคนได้ไหมครับ” แม่ทัพเอ่ยขออย่างหน้าด้าน

“ไม่ได้ค่ะ เอื้องขอความเป็นส่วนตัว” เธอปฏิเสธทันใด

“อะไรกัน พี่เพิ่งจะได้เมียคืนมา วันนี้เอื้องก็หนีพี่ไปอีกแล้วเหรอ” แม่ทัพถามอย่างน้อยใจ

“เอ่อ...เอื้องขอตัวพาคุณแม่กลับบ้านเลยนะคะ” ช่อเอื้องรีบบอก เพราะอยากจะพามารดาไปบ้านเพื่อทำความรู้จักกับอีกมุมหนึ่งของบิดา

“จ้ะ! เดี๋ยวแม่จะไปส่งพร้อมกับทัพ แต่อาทิตย์หน้าแม่ขอพาคุณดาบินไปที่เชียงใหม่ได้ไหมจ้ะเอื้อง พอดีเมื่อคืนเราคุยกันเอาไว้ว่าจะไปทำบุญที่วัดบนดอยน่ะ” มาลีนเอ่ยขอล่วงหน้า

“ดะ...ได้ค่ะ” ช่อเอื้องพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะพามารดาเข้าไปนั่งในรถตู้กับเจ้าชายมาดดุ และคุณมาลีน แล้วออกเดินทางต่อไปยังบ้านหลังน้อยที่เธออยู่กับบิดามาตั้งแต่เด็ก

ยี่สิบนาทีต่อมา...ช่อเอื้องยกมือไหว้คุณมาลีนกับเจ้าชายมาดดุที่มาส่ง จากนั้นก็หิ้วกระเป๋าเดินทางเดินเข้าไปหยุดอยู่หน้าบ้าน แล้วหันไปถามมารดาด้วย สีหน้ายิ้มๆ “คุณแม่พอจะอยู่ได้ไหมคะ?”

“แม่อยู่ได้จ้ะ หนูไม่ต้องห่วงลูก” ดาหลันมองสำรวจบ้านหลังน้อยที่บุตรสาวเติบโตมากับชายซึ่งเป็นรักแรกอย่างรู้สึกทึ่ง

“บ้านหลังนี้เดิมทีเป็นบ้านไม้ค่ะ แต่คุณพ่อขอเจ้าของตกแต่งเพิ่มเติมจนออกมาเป็นแบบนี้” ช่อเอื้องอธิบายเพิ่มเติม

“ดูปลอดภัยและรัดกุมมากจ้ะ”

“ใช่ค่ะ เข้าไปดูห้องนอนของหนูไหมคะ” ช่อเอื้องไขกุญแจเข้าไปข้างในบ้าน

“จ้ะ” ดาหลันขานรับแล้วเดินตามเข้าไปอย่างรู้สึกตื่นเต้น ทันทีที่เห็นห้องนอนของบุตรสาว ก็อุทานออกมาอย่างขำๆ “โห...อย่างกับห้องขังนักโทษแน่ะ”

“คือ...เวลาที่คุณพ่อไม่อยู่ หนูจะต้องอยู่แต่ในห้องนี้ค่ะ เพื่อความปลอดภัย” ช่อเอื้องหัวเราะก่อนจะอธิบายเพิ่ม

“อืม...สมแล้วที่เป็นเกริก เขารอบคอบเสมอ” ดาหลันพยักหน้ารับอย่างเริ่มจะเข้าใจในเหตุผล

“เอื้อง! เอื้อง!” นิลยาเอ่ยเรียกอย่างดีใจที่รู้ว่าเด็กสาวกลับมาบ้าน

“ป้านิล! เอื้องอยู่ในบ้านค่ะ” ช่อเอื้องตะโกนบอก พร้อมกับเดินออกไปหาผู้ใหญ่ที่ด้านนอก

“นะ...นี่ใครเหรอเอื้อง” คนที่วิ่งหน้าตั้งเข้ามาในบ้าน แล้วเห็นหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งอายุก็น่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย

“นี่คุณดาหลันค่ะ เป็นแม่แท้ๆ ของเอื้อง” ช่อเอื้องบอกพลางฉีกยิ้มหวานอย่างสุขใจ

“...” นิลยาได้ฟังก็ถึงกับสตั๊นไปชั่วขณะ