อุ้มรักซาตานลวง (ซีรีส์ หลอกเด็ก) นิยาย บท 79

บ้านน้อยในสลัม...ช่อเอื้อง ดาหลัน นิลยากับคงศักดิ์นั่งล้อมวงกินหมูกระทะด้วยกัน และพูดคุยถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้เกี่ยวกับบิดาของช่อเอื้องกันอย่างสนุกสนาน โดยไม่ลืมจุดธูปบอกกล่าว พร้อมกับตักอาหารแบ่งจัดไว้ให้กับดวงวิญญาณของอีกฝ่าย 1 ชุด

ขณะที่นั่งกินหมูกระทะกับผู้ใหญ่เพลินๆ สองสาวแฮปปี้กับเอ็นจอยก็ส่งคลิปการแถลงข่าวของซอนย่ามาให้ช่อเอื้องดู

หญิงสาวแกล้งเอ่ยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แล้วแอบไปเปิดดูคลิปอย่างรวดเร็ว

{นักข่าว : มีข่าวหลุดออกมาเมื่อเช้าว่านางแบบดังถูกโทรมาบอกเลิก ไม่ทราบว่าข่าวนี้ใช่คู่ของคุณซอนย่ากับคุณแม่ทัพหรือเปล่าครับ

ซอนย่า : ไม่ใช่ค่ะ ซอนย่ากับคุณทัพเราห่างกันมาได้สักพักแล้ว

นักข่าว : หมายถึงเลิกกันแล้วเหรอครับ

ซอนย่า : ใช่ค่ะ

นักข่าว : อ้าว! แต่สองเดือนก่อนยังเห็นไปดินเนอร์ด้วยกันอยู่เลยนี่ครับ

ซอนย่า : แหม...เลิกกันแล้วเป็นเพื่อนกัน ไปทานข้าวด้วยกันไม่ได้เหรอคะ

นักข่าว : แต่ข่าววงในบอกมาว่าคุณทัพเตรียมตัวจะสละโสด ซึ่งใครๆ ต่างก็คิดว่าเจ้าสาวน่าจะเป็นคุณซอนย่า

ซอนย่า : อืม...ซอนย่าคิดว่าหากซอนย่าเป็นผู้หญิงที่ใช่สำหรับคุณทัพ ป่านนี้เขาก็คงจะขอซอนย่าแต่งงานไปแล้ว แต่ถ้าไม่ใช่ ซอนย่าก็พร้อมจะอวยพรให้คุณทัพและว่าที่เจ้าสาวในอนาคตมีความสุขค่ะ ส่วนพาดหัวข่าวในเช้าของวันนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับซอนย่าและคุณทัพ เพราะเราจากกันด้วยดี จบกันด้วยดี รบกวนพี่ๆ นักข่าวช่วยแก้ข่าวให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ}

ช่อเอื้องดูสัมภาษณ์จบ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่ซอนย่าใจดีช่วยเบี่ยงประเด็นออกไปไกลพอที่ใครๆ จะไม่ตามขุดเรื่องของเธอต่อ

สองชั่วโมงต่อมา...หลังจากนั่งกินหมูกระทะจนอิ่มแล้ว ช่อเอื้องก็ช่วยนิลยาเก็บของ จากนั้นก็พามารดากลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วนอนคุยเรื่องน่ารักๆ ของบิดา รวมไปถึงสิ่งที่บิดาทำเป็นประจำในวันแม่ของทุกปี

ดาหลันได้ฟังวีรกรรมของเกริกพลก็กอดบุตรสาวร้องไห้ ทั้งรู้สึกขอบคุณที่อีกฝ่ายเลี้ยงดูบุตรสาวมาเป็นอย่างดี ขนาดคุณมาลีนเองก็ยังเอ่ยชมเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ฟังอยู่ไม่ขาดปาก ทำให้เธอรู้สึกตื้นตันในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

ช่อเอื้องกอดมารดาร้องไห้ อยากให้ในทุกๆ ช่วงที่ผ่านมา มีทั้งพ่อและแม่อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าเหมือนกับคนอื่น ไม่ใช่กอดได้แค่ใครคนใดคนหนึ่งเท่านั้น

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...ช่อเอื้องและดาหลันตื่นมาใส่บาตรตอนเช้าให้เกริกพลทุกวัน และยังไปนั่งรถเล่นตามรอยที่เกริกพลเคยพาบุตรสาวไปเที่ยวในวันแม่ พร้อมกับถ่ายรูปตามจุดต่างๆ อย่างสนุกสนาน

“แม่คะ เอื้องไปซื้อของที่สี่แยกตรงกลางซอยนะคะ” ช่อเอื้องตะโกนบอกมารดาที่กำลังทำกับข้าวอยู่หลังบ้าน

“จ้ะ” ดาหลันขานรับพลางนึกไปถึงเกริกพล ที่เคยใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ แม้จะไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่เธอเชื่อว่า...อีกฝ่ายคงจะมีความสุขดี และเธอกำลังซึมซับสิ่งเหล่านั้นอยู่

“ค่ะ” ช่อเอื้องตอบก่อนจะหิ้วตะกร้าเดินไปซื้อของ เพื่อจะใส่บาตรให้กับบิดาในเช้าวันรุ่งขึ้น แต่ทว่า...พอเดินผ่านร้านกาแฟโบราณที่อยู่ข้างทาง เธอก็ถึงกับตกใจ ที่เห็นใครบางคนนั่งอยู่

“ลุงขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” ภลัมเอ่ยพลางส่งยิ้มบางๆ ไปให้เด็กสาว

“ค่ะ” ช่อเอื้องส่งยิ้มตอบ แล้วเดินเข้าไปนั่งในร้านกาแฟกับอีกฝ่ายที่ดูจะโทรมไปจนผิดหูผิดตา

“นี่เป็นยา ที่ดาต้องทานหากมีอาการวูบหรือป่วย”

“ขอบคุณค่ะ คุณภลัมอยากไปเจอแม่ไหมคะ”

“รู้อะไรไหม ต่อให้หนูไม่ใช่ลูกของลุงกับดา แต่ลุงก็พร้อมจะรักและเลี้ยงดูหนูเหมือนลูกแท้ๆ เมื่อ 24 ปีก่อน ลุงได้เจอกับหญิงสาวคนหนึ่ง ปั่นจักรยานด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ ลุงก็บอกกับตัวเองว่า..ลุงเจอนางฟ้าเข้าให้แล้ว แต่ไม่ว่าจะทำดีขนาดไหน ดาก็ไม่เคยสนใจลุง และด้วยความเห็นแก่ตัว ลุงจึงบีบให้ดาแต่งงานด้วย ที่ผ่านมาลุงเองก็ไม่ได้มีความสุขนะ แต่อยู่ด้วยความหวัง หวังลมๆ แล้งๆ ว่าวันหนึ่งดาจะรักลุงขึ้นมาบ้าง แต่วันนี้ลุงได้รู้แล้ว...ว่าลุงคิดผิดมาตลอด” ภลัมเอ่ยสารภาพความ ในใจทั้งน้ำตานองหน้า

“คุณภลัม” ช่อเอื้องส่งกระดาษทิชชูให้อย่างรู้สึกแน่นไปทั้งหน้าอก

“ลุงขอโทษนะ ที่ทำให้หนูต้องกำพร้าพ่อกับแม่ในช่วงเวลาที่ต่างกัน” คนที่หมดทางจะไปต่อบอกพร้อมกับปาดน้ำตาทิ้งอย่างรู้สึกผิด

“ภลัม!” เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ช่อเอื้องและภลัมหันไปมองพร้อมๆ กัน