ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 27

ฉันออกมานั่งรอพี่เลย์ที่ด้านล่างของบริษัทจะมีที่ให้นั่งสำหรับพนักงาน เป็นร้านคอฟฟี่ที่เปิดขายอยู่ด้านในบริษัทน่ะ ภายในตกแต่งได้น่ารักมากเลย ทำให้รู้สึกไม่เครียด

อยากจะมานั่งเงียบๆ แต่พอฉันมานั่งได้ไม่นานพนักงานก็หลั่งไหลเข้ามาในร้านจนแน่นเอี๊ยด คงเป็นเพราะตอนนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว

“ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ พอดีไม่มีที่ว่างเหลืออยู่เลย”

ฉันเงยหน้ามองเสียงของผู้ชายที่เอ่ยขึ้น แล้วมองดูรอบๆ ไม่มีที่ว่างให้นั่งแล้วจริงๆ จึงพยักหน้าให้เขานั่งได้เลย

เขานั่งลงแล้ววางแก้วชาเขียวปั่นบนโต๊ะ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น สังเกตเห็นว่าเขาน่ะลอบสายตามองมาที่ฉันเป็นระยะๆ ด้วย

“เป็นลูกค้าของบริษัทเหรอครับ หรือมาสมัครงาน ?” สุดท้ายเขาก็ชวนฉันคุย แต่เป็นคำถามที่ตอบยากจัง

“…..” ฉันเงียบพร้อมกับใช่ความคิด จะตอบไปว่ายังไงดีล่ะ

“เอ่อคือ ถ้าไม่สะดวกตอบก็ไม่เป็นไรครับ” พอเห็นว่าฉันมีท่าทางอ้ำอึ้งๆ เขาก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง ฉันจึงยิ้มให้เขาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะดูเวลา

บ้าจริง!! นี่มันผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วนะ พี่เลย์ยังไม่ไปส่งฉัน แถมตอนนี้เขาคงกำลังทำ….

ฉันส่ายหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดบ้าๆ ออกไปจากหัว ทำให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกับฉันยิ้มออกมาแบบไม่มีสาเหตุ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ ?” ฉันถามเขาด้วยความงุนงง เพราะเขายิ้มแล้วก็มองหน้าฉันไปด้วย

“น่ารักดีนะครับ”

“….คะ” ยิ่งเขาพูด มันยิ่งทำให้ฉันงงเพิ่มขึ้นไปอีก

“ผมหมายถึงคุณ น่ารักดีนะครับ^_^”

คำพูดนั้น ทำให้ฉันก้มหน้าลงอย่างเขินอายทันทีเมื่อได้ยินเขาเอ่ยปากชมซึ่งๆ หน้า “ขะ ขอบคุณค่ะ”

“ขอบคุณทำไมครับ ผมพูดความจริง ^_^”

“…..”

“ขอถามชื่อคุณได้ไหมครับ ?”

หมับ!!!

“โอ๊ย~”

จู่ๆ แขนของฉันก็ถูกกระชากอย่างแรง ทำให้ตัวลอยขึ้นมาเหนือเก้าอี้ ก่อนที่จะไปกระแทกเข้ากับแผงอกของคนที่กระชากแขนฉัน

“…พี่เลย์” เมื่อเงยหน้าขึ้นมองแล้วเห็นว่าเป็นพี่เลย์ เลยรีบดันตัวออกจากเขาทันที

ในตอนนี้พนักงานบริษัทต่างพากันจับจ้องมองฉันอย่างตกใจกับการกระทำของพี่เลย์เมื่อครู่

“กลับ!!” พี่เลย์ประกาศเสียงกร้าว จากนั้นก็คว้ามือมาจับแขนฉันอีกครั้ง แล้วลากให้เดินตามตัวเองไปที่โรงรถ

“พี่เลย์ไอริสเจ็บ” ฉันกลั้นใจรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีสะบัดแขนของตัวเองจนหลุดพ้นจากการกอบกุมของพี่เลย์

“เฉิ่มๆ แบบเธอไม่คิดว่าจะแอบร้ายเงียบ”

“หมายความว่ายังไงคะ” ฉันมองหน้าพี่เลย์ ดวงตาคู่นั้นที่มองอยู่ ฉันไม่สามารถเดาได้เลยว่าเขากำลังคิดจะพูดอะไรต่อจากนี้

“แม้แต่พนักงานในบริษัทของฉันยังไม่เว้น”

“จะพูดอะไรก็พูดมาสิคะ ทำไมต้องพูดกำกวมด้วย!!”

“หมายความว่าเธอตั้งใจจะอ่อยไอ้เวรนั่นไง!!” พี่เลย์ตะคอกเสียงดัง

จะบ้าหรือไง ฉันจะไปอ่อยเขาทำไมกัน แล้วนิสัยของฉันเป็นแบบนั้นหรือไงถึงได้มากล่าวหากันง่ายๆ แบบนี้

ตลอดทางกลับบ้านไม่มีบทสนทนาใดๆ ของฉันกับพี่เลย์ จนกระทั่งรถหรูขับมาจอดภายในตัวบ้านของฉัน

“พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง ?” ก่อนจะลงรถพี่เลย์ถามขึ้น

“เที่ยงค่ะ” ถึงจะหงุดหงิดเขามากขนาดไหน แต่ฉันก็ยอมบอกไปตรงๆ

“พรุ่งนี้แม่สั่งให้ฉันพาเธอไปลองชุดที่ต้องใส่ในงานหมั้น”

“ค่ะ”

“อื้ม ลงไปซะ!!”

ฉันรีบเปิดประตูลงจากรถทันที แล้วก็วิ่งเข้าไปในบ้าน

#ภายในห้อง

หลังจากที่กินข้าวเรียบร้อยแล้วฉันก็กลับขึ้นมาบนห้อง เตรียมเข้านอน

วันนี้คุณพ่อไปทานข้าวกับเพื่อนที่เป็นนักธุรกิจด้วยกัน ส่วนเฮียก็ติดงานกลับดึก ฉันจึงต้องได้นั่งกินข้าวคนเดียว

อีกไม่กี่วันแล้วสินะ เฮ้อ…..

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ สมองคิดเรื่องงานหมั้นที่จะถึงในเร็วๆ นี้

สุดท้ายฉันก็หนีไม่พ้น คิดไม่ออกเลยว่าหลังจากหมั้นแล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทุกอย่างมันก็ไม่ใช่แค่แผนอีกแล้ว มันคือความจริง ความจริงที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น

ถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากจะถอนหมั้นให้เร็วที่สุด แต่เรื่องนี้แค่ฉันตัดสินใจคนเดียวคงไม่ได้ ถึงยังไงระหว่างฉันกับพี่เลย์ ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น ทุกอย่างมันไม่มีทางเปลี่ยนเป็นความรักได้หรอก

ไม่มีทาง….