ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 80

ได้มองพี่เลย์ที่กำลังนั่งคุกเข่าแบบไร้ความรู้สึก รู้สึกดีใจที่วันนี้ตัวเองตัดผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้ออกไปได้สักที และรู้สึกเสียดายความรักที่เคยมอบให้เขา

“ฉันอยากเริ่มต้นใหม่ และคนที่ฉันจะเริ่มต้นใหม่ด้วยไม่ใช่คุณ หวังว่าคุณจะเข้าใจที่ฉันพูด” เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ฉันพูดแบบนี้ออกไป

“ไม่เข้าใจ” พี่เลย์พูดสวนขึ้นมาทันควัน

“นั่นมันก็แล้วแต่คุณแล้วกัน จำเอาไว้ว่าคุณไม่ใช่ผู้ชายที่ฉันรักอีกแล้ว จำเอาไว้ให้ขึ้นใจด้วยนะคะ”

พูดจบฉันก็หันหลังให้กับพี่เลย์ แล้วก้าวขาเดิน หมับ! เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ร่างของฉันก็ถูกพี่เลย์สวมกอดจากทางด้านหลัง นั่นจึงทำให้ฉันดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น

“ปล่อยนะ!!” ฉันทั้งดิ้น และปากก็ออกคำสั่งให้เขาปล่อย

“ฉันรู้ว่าก่อนหน้านี้ฉันเห็นแก่ตัวมากขนาดไหน แต่ตอนนี้ฉันพร้อมที่จะหยุดแล้วจริงๆ” พี่เลย์พูดบอก จากนั้นเขาก็เอาใบหน้าซบลงมาตรงแผ่นหลังของฉัน

“ฉันไม่อยากฟัง และไม่ต้องการรับรู้ว่าคุณจะหยุดหรือไม่หยุด ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น!!!” ฉันดิ้นแรงๆ แต่ก็ไม่หลุดออกจากอ้อมแขนแกร่งของพี่เลย์สักที

“อย่าแต่งงานกับมันได้ไหม”

“สำคัญอะไรที่ฉันต้องทำตามคำพูดของคุณ”

“ไอริส…” ลมหายใจร้อนผ่าวของพี่เลย์เป่ารดลงมาบนแผ่นหลังของฉัน ก่อนที่เขาจะพูดต่อ “กลับมาเป็นผู้หญิงของฉันอีกครั้งได้ไหม ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำตัวเหี้ยๆ กับเธออีก”

“ที่ทำแบบนี้เพราะเสียดาย หรือแค่อยากเอาชนะงั้นเหรอคะ”

“ถามอะไรแบบนั้น ฉันไม่ได้รู้สึกอยากเอาชนะ”

ฉันหยุดดิ้นเพราะเหนื่อย และเป็นห่วงลูกในท้อง “อย่าเข้ามายุ่งกับชีวิตของฉันอีก ทุกอย่างมันจบไปแล้ว ไม่สิ! มันพังไปหมดแล้วต่างหาก”

“เราสร้างใหม่ได้ไม่ใช่หรือไง ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะหมดรักฉันแล้วหรอกนะไอริส”

“สร้างใหม่ พูดง่ายนี่คะ เคยคิดย้อนดูการกระทำของตัวเองบ้างหรือเปล่า ก่อนจะพ่นคำนี้ออกมา”

“คิดสิ! ทำไมฉันจะไม่คิด แล้วคนที่เคยเลวแบบนั้นมันกลับตัวไม่ได้หรือไง”

“หยุดพูดสักทีได้ไหม ช่วยเข้าใจว่าฉันไม่ต้องการเอาคุณกลับมาในชีวิตอีกแล้ว สิ่งที่คุณทำมันมากไป มากเกินกว่าที่ฉันจะให้อภัย”

“ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แน่” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกว่ามุ่งมั่นขนาดไหน แต่สำหรับฉันมันไร้ค่า

“จะพยายามให้มันได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อฉันกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้ชายอีกคน”

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ก่อนที่พี่เลย์จะค่อยๆ ปล่อยกอดออก และฉันก็ยังยืนหันหลังให้เขาอยู่

“มันแทบไม่มีหวังเลยฉันรู้ดี แล้วจะให้ทำยังไงวะ ต้องให้ฉันขอโทษอีกกี่ครั้ง ต้องให้ฉันทำยังไง แค่เธอพูดมาฉันพร้อมจะทำตามทุกอย่าง ขอแค่เธอกลับมาเป็นของฉัน…”

“ฉันไม่ใช่สิ่งของๆ คุณ เชิญคุณกลับไปหาผู้หญิงที่คุณเลือกในวันนั้นซะ!!”

“ฉันไม่มีใคร ไม่เคยคิดจะจริงจังกับใครนอกจากเธอ”

“ขนาดจริงจังคุณยังทำฉันเจ็บ….” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เมื่อพูดสิ่งที่เคยทำให้ตัวเองเจ็บปวด จู่ๆ น้ำเสียงมันก็สั่นเครือ

ทำไมกัน ทำไมฉันถึงจะร้องไห้….

“ขอแค่เธอเปิดโอกาสให้ฉันแก้ตัว…”

“ไม่!!”

เสียงพี่เลย์ถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วพูด “กินข้าวกับฉันได้ไหม”

“นี่!! รู้ไหมว่าตอนนี้คุณน่ารำคาญมากขนาดไหน เอาแต่ตื้ออยู่ได้”

ฉันหันหลังให้พี่เลย์ แล้วพูด “ไปตายสิ แล้วฉันจะให้โอกาส”

พี่เลย์เงียบเขาไม่ได้พูดอะไรตอบ ส่วนฉันเองก็เงียบ บรรยากาศเงียบไปเป็นเวลานานชวนอึดอัด

ก่อนที่ฉันจะเดินไปได้หันกลับมามองทางด้านหลังของตัวเอง ทำให้รู้ว่าไม่เจอพี่เลย์อยู่ตรงนี้แล้ว

ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินกลับไปหาเฮีย สายตาดันเห็นเหมือนใครสักคนที่กำลังเดินลงทะเล ตรงนี้มันมีไฟของห้องพักสาดส่องพอให้มองเห็น ฉันเพ่งมองและรับรู้ได้ว่าคนที่อยู่ในน้ำทะเลนั้นต้องเป็นพี่เลย์แน่ๆ

เขาทำบ้าอะไร!

ฉันยืนมองอยู่แบบนั้นด้วยความคิดที่มันสับสน ใจหนึ่งอยากเดินหนีแบบไม่ต้องสนใจอะไร แต่อีกใจกลับบอกให้เดินไปดึงเขากลับมาบนฝั่ง

ฉันยืนลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจเดินตรงไปที่ทะเล ตอนนี้พี่เลย์เดินไปไกลมากทำให้ฉันต้องเดินลุยน้ำตามเขาไป ตอนกลางคืนคลื่นค่อนข้างแรง ฉันแทบจะพยุงตัวไม่อยู่

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” ฉันตะเบ็งเสียงออกคำสั่ง แต่พี่เลย์กลับไม่ยอมหยุด

ฉันรีบเดินลุยน้ำไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แทบจะวิ่งเลยด้วยซ้ำ และในที่สุดฉันก็คว้ามือไปจับแขนของเขาได้ ในตอนนี้น้ำทะเลมันอยู่ประมาณหน้าอก

“อยากให้ฉันตายไม่ใช่หรือไง” นี่คือคำถามของพี่เลย์ หลังจากที่ฉันคว้ามือไปจับแขนเขา

ฉันไม่ได้พูดอะไร รีบดึงพี่เลย์ให้ตามขึ้นมาบนฝั่งด้วยความโมโห

“เธอเป็นห่วงฉันใช่ไหม…” พี่เลย์ถาม สีหน้าของเขาดูดีใจที่ฉันลงไปดึงตัวเองขึ้นมาจากน้ำ

มันน่าดีใจมากหรือไง!!

เพียะ!! เมื่อขึ้นมาบนฝั่งแล้วสิ่งแรกที่ฉันทำคือฟาดมือลงบนใบหน้าของพี่เลย์อย่างแรง

“ถ้าอยากจะตายก็ไปตายไกลๆ ไม่ใช่มาตายที่นี่แล้วเดือดร้อนคนอื่น!!”