ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 85

ฉันพยายามคิดว่าจะปฏิเสธออกไปยังไงเรื่องที่ถูกท้วงมาว่า ‘ไม่ได้แท้ง’

“ตอบมา !!” ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ถาม พี่เลย์ตะคอกเสียงดังเหมือนไม่กลัวว่าจะมีใครมาได้ยิน

“มะ มันเป็นของเก่าตอนที่ยังไม่แท้งต่างหากล่ะ” ฉันแก้ตัวออกไป แต่ดูจากสีหน้าของพี่เลย์แล้วเหมือนไม่เชื่อเลยสักนิด

“ของเก่า ?” พี่เลย์ก้มดูซองยาอีกครั้ง “แต่วันที่รับยามามันเมื่อไม่กี่วันนี้เองนะ”

เฮือก!! ฉันลืมคิดไปเลยว่าที่ซองยานั่นจะมีวันที่ระบุไว้ บ้าที่สุด!!

“หลักฐานขนาดนี้เธอยังจะโกหกอีกหรือไง” พี่เลย์วางสิ่งของในมือ เขาลุกขึ้นจากเตียงแล้วก้าวขาเดินมาหาฉัน ทำให้ฉันต้องรีบถอยหนี

“ทำไมต้องโกหกว่าแท้ง” น้ำเสียงทุ้มเข้มเอ่ยถาม พร้อมกับจ้องหน้าของฉันอย่างเกรี้ยวกราด

“….ยะ หยุดนะ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน” ถึงแม้ว่าฉันจะออกคำสั่งแบบนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ทำตาม ยังคงเดินตรงมาและในตอนนี้ฉันก็ถอยหนีจนแผ่นหลังติดกับผนังห้องแล้ว

“เรื่องแบบนี้ทำไมถึงเลือกที่จะโกหก รู้ไหมว่าฉันรู้สึกผิดมากขนาดไหนที่ตกเป็นไอ้ฆาตกรฆ่าลูกของตัวเอง!!”

“…..”

“ทำไมถึงเงียบ ฮะ!!” พี่เลย์เดินมาประชิดตัวฉัน จากนั้นเขาก็ตวาดถาม

“….คิดว่าตัวเองเหมาะสมกับการเป็นพ่อคนอย่างนั้นเหรอคะ” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามต่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “พ่อเลวๆ แบบนี้ไม่มียังดีซะกว่า”

คำพูดของฉันทำให้พี่เลย์ถึงกับเงียบไป เพราะว่าเขาเลวแบบที่ฉันพูดจริงๆ ไงล่ะ ถึงเถียงไม่ออก

“ถึงยังไงฉันก็คือพ่อของเด็กในท้องเธอ”

“…แต่ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบ” ฉันรีบพูดสวนกลับ และคำพูดของฉันทำให้พี่เลย์หน้าเสียไปเล็กน้อย

“ฉันจะรับผิดชอบ ฉันมีสิทธิ์เพราะเป็นลูกของฉันเหมือนกัน”

ฉันถอนหายใจออกมาหนักๆ เมื่อรู้ว่าต่อให้ปฏิเสธยังไงผู้ชายตรงหน้าก็คงจะไม่เปลี่ยนคำพูด แล้วฉันควรจะทำยังไงดี

พี่เลย์ก้าวขาเดินมาใกล้ๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงมา มันใกล้ซะจนฉันรับรู้ได้ถึงไอร้อนของลมหายใจของเขา

“ถะ ถอยไปนะ” ฉันใช้มือดันแผงอกแกร่งไว้ไม่ให้เขาเข้ามาใกล้ไปมากกว่านี้

“ฉันดีใจมากนะที่รู้ว่าลูกของเรายังอยู่”

“ลูกของฉันคนเดียว” ฉันค้านกลับไปทันควัน

“จะเป็นลูกเธอคนเดียวได้ยังไง ตอนทำฉันก็ช่วยทำ…”

“หยุดพูดเรื่องลามกแบบนั้นกับฉันนะ!!”

“แทนตัวเองว่าไอริสเหมือนเดิมได้ไหม”

“ไม่!!”

“ถ้าอย่างนั้นก็เรียกฉันว่าพี่เลย์เหมือนเดิม”

“ไม่!!”

“หรือเธอจะเรียกว่าที่รัก ไม่สิมีลูกด้วยกันแล้วต้องเรียกว่าผัวจ๋า ^_^” พี่เลย์ดูอารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อครู่เป็นปลิดทิ้ง

“ไม่มีทาง!!”

มือหนาเอื้อมมาจับมือของฉัน ฉันจึงรีบสะบัดมือออกและแสดงสีหน้าไม่พอใจ แต่พี่เลย์ก็ยังหน้าด้านมาจับมือของฉันอีกครั้ง และครั้งนี้เขาจับแน่น สะบัดเท่าไหร่ก็ไม่หลุด

“ปล่อย มือ ฉัน” ฉันกัดฟันพูดเน้นเสียงทีละคำ

“ฉันจะบอกแม่เรื่องที่เธอท้อง”

“ปล่อยฉันนะ บอกให้ปล่อยไง!!”

“ฉันไม่สามารถปล่อยเธอกับลูกไปไหนได้อีก ฉันทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ” พูดจบพี่เลย์ก็กำชับกอดแน่นขึ้นเป็นเท่าตัว

เราทั้งคู่ต่างเงียบ จู่ๆ ฉันก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาซะดื้อๆ เขาทำเจ็บขนาดนั้นทำไมฉันยังจะมาร้องไห้ให้กับคนแบบนี้อีก ฉันหายใจเข้าลึกๆ ข่มเสียงที่สั่นเครือเอาไว้แล้วพูด “ฉันก็ไม่สามารถให้อภัยคนเลวๆ อย่างคุณได้เหมือนกัน”

พี่เลย์ไม่ได้โต้ตอบอะไรเขาเงียบไป ก่อนที่ฉันจะสัมผัสได้ว่าตอนนี้ตัวของเขามันสั่นเทาเหมือนคนกำลังสะอื้นอยู่

คิดว่าใช้น้ำตาเพื่อให้ฉันเห็นใจอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง

บรื้น~ เสียงรถแล่นเข้ามาในบ้าน และฉันก็จำได้แม่นว่านั่นมันเสียงรถของเฮีย

“เฮียกลับมาแล้ว รีบออกไปจากห้องของฉัน” ฉันผลักพี่เลย์ออก แต่เขาไม่ยอมปล่อยแถมยังสะอื้นหนักกว่าเดิมจนฉันได้ยินเสียง

“นี่!! อยากถูกเฮียยิงตายหรือไง ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่ อึก~ เธอให้โอกาสฉันก่อน อึก~” พี่เลย์พูดไปร้องไห้ไป ตรงไหล่ของฉันมันเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำตาของเขา

“อย่าต้องให้ฉันพูดอะไรซ้ำๆ ได้ไหม น่ารำคาญที่สุด!!” ฉันรวบรวมเรี่ยวแรงของตัวเองทั้งหมดที่มี ผลักพี่เลย์ออกและครั้งนี้ตัวเขานั้นยอมปล่อยฉันอย่างง่ายดาย

พี่เลย์ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นตรงหน้าฉัน เขาก้มหน้าลงแล้วร้องไห้ออกมาจนตัวเกร็ง

“ฉัน อึก~ ขอโทษ”

พี่เลย์เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาของเขามันพร่ามัวไปด้วยน้ำตา จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นมาหวังจะมาจับท้องของฉัน เห็นแบบนั้นฉันจึงเบี่ยงตัวหนีแล้วก้าวขาเดินออกห่างจากเขา

การกระทำของฉันทำให้พี่เลย์สะอื้นหนักกว่าเดิม เขากำหมัดเอาไว้แน่น

ฉันได้แต่ยืนมองเขาร้องไห้อยู่แบบนั้น ไม่ได้พูดอะไร แต่ทำไมความรู้สึกของฉันมันถึงเป็นแบบนี้ ทำไมจู่ๆ มันถึงจุกแน่นที่อกเมื่อเห็นว่าพี่เลย์เอาแต่ร้องไห้ ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้เลยสักครั้ง….