ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 86

ตอนนี้เสียงสะอื้นของพี่เลย์เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้อยู่เฮียต้องรู้แน่ๆ ว่าพี่เลย์อยู่ในห้องของฉัน

“นี่!! หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ ไม่ได้ยินหรือไงว่าเฮียกลับมาแล้ว ออกไปจากห้องฉัน”

“ไม่ อึก~”

ทำไมเขาถึงได้พูดยากเหมือนฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องแบบนี้ ชักจะหงุดหงิดแล้วนะ!!

“หยุดร้องเสียงดังแบบนี้นะ!!” ฉันชี้หน้าพี่เลย์ ทำให้เขาฮึบเสียงสะอื้นเอาไว้ พี่เลย์ใช้ฟันกัดริมฝีปากหนาของตัวเองเพื่อหยุดเสียงสะอื้น

“ออกไป”

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่พี่เลย์กลับส่ายหน้าไปมา แล้วพูด “ฉันจะอยู่ในห้องเธอ จนกว่าจะได้โอกาสแก้ตัว อึก~”

“พูดไม่รู้เรื่อง!!”

“ไม่ไป” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไรต่อพี่เลย์ก็โพล่งขึ้นมาอีกคำ

“แค่ให้ฉันได้พิสูจน์ตัวเอง ถึงเวลานั้นเธอจะปฏิเสธฉัน ฉันก็จะไม่รั้งอีกต่อไป อึก~”

ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้องดังขึ้นมา ทำให้ฉันสะดุ้งพร้อมกับตาโตขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเฮีย

“ไอริสเปิดประตูให้เฮียหน่อย”

ฉันมองพี่เลย์ตาเขม็ง ก่อนจะพูดเบาๆ บอกพี่เลย์ “เงียบนะ”

ก๊อกๆ ก๊อกๆ เฮียเคาะห้องอีกครั้ง

“นอนหรือยัง”

ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพราะอยากให้เฮียคิดว่านอนแล้ว หากส่งเสียงอะไรออกไปเฮียคงต้องขอเข้ามาในห้อง

“นายครับ คุณเลย์หายไปไหนไม่รู้ครับ ผมหาตัวไม่เจอแต่รถยังจอดอยู่ที่เดิม” เสียงพี่โจ้รายงานเฮีย

เฮือก!! หัวใจของฉันมันกระตุกวูบเมื่อได้ยินประโยคนั้นของพี่โจ้ ก่อนที่ฉันจะมองพี่เลย์ สายตาของเขาไม่ได้มีความตกใจหรือหวาดกลัวเลยสักนิด

ปัง ปัง ปัง!! ครั้งนี้ไม่ใช่การเคาะห้องธรรมดาแล้ว เฮียเปลี่ยนจากเคาะเป็นทุบประตูเสียงดัง

“ไปหลบในห้องน้ำ” ฉันสั่งพี่เลย์ “ไม่สิ ในตู้เสื้อผ้าดีกว่า”

“เป็นห่วงฉันใช่ไหม…”

“……” คำถามของพี่เลย์ทำให้ฉันเงียบและคิดทบทวนว่าตอนนี้ตัวเองกำลังช่วยเขาอยู่อย่างนั้นเหรอ

ฉันทำแบบนี้ทำไม ปล่อยให้เขาถูกเฮียลากตัวออกไปก็สิ้นเรื่อง แต่สมองของฉันมันกลับไม่คิดแบบนั้น

“ฉันไม่ได้เป็นห่วง รีบๆ ไปหลบสิ”

ปัง ปัง ปัง เสียงทุบประตูห้องดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาฉันสะดุ้งแล้วมองไปที่ประตูอย่างสั่นเทา

“ไอริส!! เฮียบอกให้เธอเปิดประตู” น้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดของเฮียทำให้ฉันลอบกลืนน้ำลายหนืดลงคอหลายต่อหลายครั้ง

พี่เลย์ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้ม ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเข้าไปซ่อนตัว

ฉันพยายามทำสีหน้าให้เหมือนกับคนเพิ่งตื่นนอน เพิ่มเติมด้วยการทำผมให้ยุ่งเหยิงสักหน่อยเฮียจะได้ไม่สงสัย จากนั้นก็รีบเดินไปเปิดประตู

แกร็ก!! เมื่อประตูถูกเปิดออก เฮียก็รีบแทรกตัวเข้ามาในห้องนอนของฉันทันที แถมยังกวาดสายตามองไปรอบๆ

“ทำไมเพิ่งมาเปิด เฮียเคาะตั้งนาน” น้ำเสียงของเฮียกำลังคาดคั้นให้ฉันรีบตอบ

“หนูนอนหลับค่ะ เฮียมีอะไรหรือเปล่าเคาะห้องซะดังเลย”

“ไอ้โจ้บอกว่าหาตัวไอ้เลย์ไม่เจอ ไม่รู้มันหายหัวไปไหน”

“เธอช่วยฉันแล้ว ถ้าเฮียเห็นว่าฉันเดินออกไปจากห้องเธอ เฮียคงไม่พอใจเธอมากแน่ๆ”

ฉันเม้มปากแน่น โอเคครั้งนี้ฉันพลาดเอง พลาดที่ช่วยเขา มันทำให้ตัวเองจนมุม

“ก็ได้!”

พอฉันบอกออกไปแบบนั้น จากสีหน้าที่เศร้าหมองของพี่เลย์ก็แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มร่าออกมา ทั้งที่เพิ่งร้องไห้จะเป็นจะตายอยู่หยกๆ

พี่เลย์เดินตรงมายังเตียงของฉัน เห็นแบบนั้นฉันจึงรีบไปดักหน้าเขาไว้

“เธออนุญาตฉันแล้วนะ”

“ไปนอนหน้าห้องน้ำ อย่ามานอนบนเตียงของฉัน!!” ฉันบอกเสียงแข็ง

“ไอริส แต่พื้นมันแข็ง แถมยังหน้าห้องน้ำอีกต่างหาก เธอทำเกินไปหรือเปล่า”

“มันก็เรื่องของคุณ!!” ฉันหันหลังมาหยิบหมอนแล้วโยนให้เขา

“ก็ได้ๆ ฉันจะนอนหน้าห้องน้ำ”

“อย่าคิดจะขึ้นมาบนเตียง ไม่อย่างนั้นฉันไม่เอาคุณไว้แน่”

“จะทำอะไร ?”

พี่เลย์คลี่ยิ้มก่อนที่เขาจะก้าวขาเดินมาใกล้ๆ ฉันจึงรีบถอยหนี แต่ด้วยความที่ขาของฉันมันชนเข้ากับขอบเตียงแล้ว ทำให้เสียหลังจะล้มลง พี่เลย์จึบรีบพุ่งตัวมาด้วยความเร็วเพื่อประคองร่างของฉันไว้

“ระวังหน่อย เธอไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะ”

ในตอนนี้ใบหน้าของเราทั้งคู่มันอยู่ใกล้กันแค่คืบ พี่เลย์ใช้โอกาสนี้โน้มใบหน้าลงมา จนฉันสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจของเขา

“จะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!” ฉันเริ่มดิ้นเมื่อคิดว่าเริ่มไม่ปลอดภัยแล้ว