ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 87

ด้วยความที่ฉันดิ้นไปมาจึงทำให้เสียหลักล้มลงบนเตียง และในตอนนี้พี่เลย์ก็กำลังคร่อมร่างของฉันอยู่

ฉันรีบใช้มือดันแผงอกแกร่งเอาไว้เพื่อกันไม่ให้พี่เลย์โน้มตัวลงมา

“ลุกขึ้น!!”

ฉันบอกออกไปเสียงแข็ง แต่พี่เลย์กลับยิ้มระรื่นอยู่ ทำเหมือนไม่ได้ยินที่ฉันสั่ง

“ฉันบอกให้ลุกขึ้นไปไง!!” ฉันตวาดเบาๆ จะพูดเสียงดังก็ไม่ได้เดี๋ยวเฮียได้ยินเรื่องได้ยุ่งแน่ๆ

“ทำไม กลัวหวั่นไหวกับฉันหรือไง” พี่เลย์ยิ้มแล้วพูดออกมาอย่างไม่อายปาก

“คนเลวๆ แบบคุณฉันไม่เสียเวลาไปหวั่นไหวด้วยหรอก”

“เธอก็เคยรักฉัน หลงฉัน….”

“หยุดเอาเรื่องอดีตมาพูดสักที”

จู่ๆ พี่เลย์ก็โน้มใบหน้าลงมา เขาใช้มือประคองศีรษะของฉันเอาไว้เพื่อไม่ให้เบือนหน้าหนีไปไหนได้

“ฉันเลิกนิสัยแบบนั้นแล้วจริงๆ เธอไม่ต้องเชื่อก็ได้ แค่เปิดโอกาสให้ฉันได้พิสูจน์ว่าที่ฉันพูด ฉันจริงจัง”

“……”

ฉันไม่ได้ตอบอะไร เมื่อจ้องมองไปที่ดวงตาคู่นั้นก็เหมือนว่าตอนนี้ตัวฉันกำลังตกอยู่ในวังวนอะไรบางอย่าง ทั้งที่อยากผลักไสแท้ๆ แต่มือกลับไม่ยอมดันเขาออกไป

พี่เลย์ค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมา ในตอนนี้ริมฝีปากของฉันกับเขามันแทบจะชนกัน ฉันได้แต่นอนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ

“อึก~”

พี่เลย์ผละตัวออก เขารีบยกมือขึ้นมาปิดปาก จากนั้นก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำแล้วอ้วกออกมา เสียงอ้วกของพี่เลย์ทำให้ฉันเป็นกังวลกลัวว่าเฮียจะได้ยินเข้า

ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งแล้วเอามือลูบใบหน้าของตัวเองไปมาเพราะรู้สึกว่ามันกำลังร้อนผ่าว เมื่อกี้ฉันเกือบจะจูบกับพี่เลย์อย่างนั้นเหรอ ทำไมถึงยอม ทั้งที่ควรผลักเขาออกไป บ้าที่สุด

พี่เลย์อ้วกประมาณห้านาทีได้ เขาเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างคนที่หมดสภาพ ใบหน้าซีดเผือด

“ฉันหิวข้าว ตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้กินอะไร แถมเอาแต่อ้วก” น้ำเสียงของพี่เลย์มันแผ่วเบา เขาพูดเหมือนคนไม่ค่อยมีแรงก่อนจะทรุดตัวนั่งกอดหมอนที่หน้าห้องน้ำ

“หิวข้าวแล้วมาบอกฉันทำไม” ฉันทำเสียงแข็งตอบกลับไป

“เธอช่วยเอาข้าวมาให้ฉันกินหน่อยได้ไหมไอริส ฉันหิวจริงๆ” ไม่พูดเปล่าครั้งนี้พี่เลย์เอามือลูบๆ ท้องของตัวเองเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขานั้นหิวขนาดไหน

“จ้างให้ฉันก็ไม่มีทางไปเอาข้าวมาให้คุณกินแน่ๆ อดตายไปเถอะ ใครใช้ให้มาอยู่ที่นี่”

“ใจร้าย”

พี่เลย์ค่อยๆ ล้มตัวลงนอน เขานอนหน้าห้องน้ำตามคำสั่งของฉัน ฉันมองสักพักก่อนจะลุกขึ้นไปปิดไฟ แต่ยังไม่ทันที่นิ้วจะแตะสวิตช์ไฟเสียงท้องร้องก็ดังขึ้นมา ทำให้ฉันหันมองพี่เลย์ทันที

“…ฉันหิวจริงๆ นะ”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างรำคาญ ก่อนจะออกคำสั่ง “ไปหลบในตู้เสื้อผ้า ฉันจะออกไปเอาข้าวให้”

พี่เลย์ทำตามอย่างว่าง่าย พอเห็นว่าเขาเข้าไปในตู้เสื้อผ้าแล้วฉันจึงเปิดประตูเดินลงมายังชั้นล่าง พอมาถึงครัวฉันก็ตักข้าวใส่จานแล้วก็ตักกับข้าวราดๆ

“ทำอะไร”

“ฮะ เฮีย…” ฉันสะดุ้งโหยงจานข้าวในมือแทบจะหล่นลงพื้นเมื่อเห็นว่าเฮียกำลังยืนมองอยู่

“คะ คือหนู หนูหิวข้าวค่ะ”

“ทำไมไม่สั่งให้คนจัดโต๊ะอาหาร จะตักใส่จานแบบนั้นทำไม ?”

“หนูอยากเอาขึ้นไปกินบนห้องมากกว่านี่คะ”

“กินข้าวในห้อง ?” เฮียขมวดคิ้วอย่างไม่เชื่อ แหงสิ ปกติฉันไม่เคยกินข้าวบนห้อง ยิ่งตักใส่จานแบบนี้ยิ่งไม่เคยเลย

“หนูแพ้ท้องนี่คะ รู้สึกเบื่อที่ต้องนั่งกินที่โต๊ะอาหาร” เมื่อรู้ว่าเฮียกำลังสงสัยฉันจึงรีบเอาลูกมาอ้าง เพราะมันจะทำให้เฮียคลายความสงสัยได้ แต่ก็ได้ผล “ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจ”

“หนูขึ้นห้องแล้วนะคะ”

“อื้ม” เฮียพยักหน้าตอบ ฉันจึงรีบขึ้นห้องทันที

เมื่อมาถึงในห้องฉันก็จัดการล็อกให้เรียบร้อยพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พี่เลย์คงได้ยินเสียงเขาจึงเปิดตู้เสื้อผ้าออกมา

“เอาไปกิน” ฉันยื่นจานข้าวให้พี่เลย์

“ขอบคุณนะ” พี่เลย์ยิ้ม จากนั้นเขาก็นั่งลงกินข้าวกับพื้น นี่คือครั้งแรกที่ฉันได้เห็นสภาพแบบนี้ของเขา

“แล้วเธอล่ะ กินข้าวหรือยัง”

“กินแล้ว” ฉันโกหกเพราะไม่อยากถูกถามจู้จี้

“เมื่อไหร่ ?” พี่เลย์ขมวดคิ้วถามกลับอย่างไม่เชื่อ

“บอกว่ากินแล้วก็กินแล้ว จะถามมากทำไม รีบๆ กินฉันจะนอน”

“เป็นอะไร คิดว่าฉันจะเชื่อคุณหรือไง ไม่ต้องมาแสดงฉันไม่หลงกลหรอกนะ”

พี่เลย์ยกมือสูงขึ้นมาเหนือน้ำ เขาทำเหมือนจะจมแต่ก็พยายามดีดตัวขึ้น แล้วก็จมลงไปอีก

“ฉันไม่เล่นนะ ขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!” ฉันออกคำสั่งเสียงดังลั่น “ฉันบอกว่าไม่เล่นไง”

มันเริ่มใจคอไม่ดีเมื่อเห็นว่าพี่เลย์เขาเริ่มสำลักน้ำ ในตอนนี้เขาเหมือนกำลังจะหมดแรงแล้ว แต่ฉันยังลังเลอยู่ว่าเขากำลังแกล้งหรือเป็นจริงๆ กันแน่

“ฉะ ฉัน~” เสียงของพี่เลย์มันขาดหายไปเมื่อร่างของเขาค่อยๆ จมลงสู่ก้นของสระ

ในตอนนี้ฉันกระวนกระวายจนทำอะไรไม่ถูก มือไม้มันสั่นไปหมด เขามันบ้าที่สุด ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองจมลงไปแบบนั้น

อยากตายหรือไง!!!

“พี่โจ้คะ พี่โจ้ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย” ฉันตะโกนออกไปสุดเสียง

“คุณหนูเป็นอะไรครับ” พี่โจ้วิ่งหน้าตั้งมาที่สระน้ำ ฉันจึงรีบบอก “ช่วยพี่เลย์ด้วยค่ะ เขาจมน้ำ”

พี่โจ้มองลงไปในสระก่อนจะรีบกระโดดลงน้ำเพื่อช่วยพี่เลย์ คอยดูนะถ้าขึ้นมาแล้วเขาเฉลยว่าโกหกฉันจะหนีไปไกลๆ ไม่ให้เขาเห็นหน้าอีกเลย

ฉันยืนมองพี่โจ้ที่กำลังช่วยพี่เลย์ขึ้นมาจากสระ ในตอนนี้พี่เลย์ไม่ได้สติ

เมื่อร่างของพี่เลย์ถูกนำขึ้นมาวางบนสระแล้วเขาก็นอนแน่นิ่งไม่ขยับ ฉันเริ่มรู้สึกผิดจริงๆ แล้วนะ

“ทะ ทำยังไงดีคะ ขะ เขาจะตายไหม”

“เดี๋ยวผมเรียกรถพยาบาลก่อนดีกว่าครับ” พี่โจ้รีบวิ่งไป ทำให้ตอนนี้มีแค่ฉันกับร่างที่ไม่ได้สติของพี่เลย์

จู่ๆ หยดน้ำตามันก็ไหลลงมาอาบแก้ม ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ทำไมเขาถึงไม่ยอมว่ายน้ำ ทำไมเขาถึงปล่อยให้ตัวเองจมน้ำแบบนั้น

“ไอ้คนบ้า ฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ อย่ามาตายที่นี่นะ” ฉันใช้มือทุบไปที่แผงอกแกร่งเบาๆ รัวๆ “พี่เลย์ไอริสบอกให้ตื่นขึ้นมาไง”

ไม่ใช่ว่าฉันใจอ่อน ที่ร้องไห้แบบนี้ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ฉันไม่ได้อยากเห็นเขาเป็นอะไรไปหรอกนะ

“ไอ้พี่เลย์บ้า ไอริสบอกให้ตื่นไง ตื่นขึ้นมาสิ”

ฉันทุบรัวๆ ที่แผงอก จู่ๆ พี่เลย์ก็สำลักน้ำออกมา เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองหน้าฉัน ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือฉันที่กำลังทุบแผงอกของตัวเองไว้

“พะ พี่เลย์” มันดีใจ ดีใจมากที่เห็นว่าเขาลืมตาแล้ว

“…เธอเรียกฉันว่าพี่แล้ว ไอริสคนเดิมของฉันกลับมาแล้วใช่ไหม” พี่เลย์มองหน้าฉันแล้วยิ้มออกมา