ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 88

จะตายอยู่แล้วยังมีหน้ามายิ้มอีกหรือไง เขามันบ้า!! ไม่รักชีวิตตัวเองเลยใช่ไหม

“รถพยาบาลมาแล้วครับคุณหนู” พี่โจ้รีบวิ่งมาบอกอย่างรีบร้อน

“พี่โจ้ช่วยประคองพี่เลย์ไปทีค่ะ”

พี่โจ้พยักหน้าก่อนจะช่วยประคองพี่เลย์ขึ้นแล้วพาเดินไปยังรถพยาบาลที่จอดอยู่หน้าบ้าน ฉันตัดสินใจขึ้นรถพยาบาลมากับพี่เลย์ด้วย เพราะรู้สึกผิดที่ผลักเขาลงน้ำไปแบบนั้น ตลอดทางไปโรงพยาบาลพี่เลย์หลับไปไม่ได้สติ

#โรงพยาบาล

ตอนนี้พี่เลย์ปลอดภัยแล้ว โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรที่มันอันตราย แต่หมอบอกว่าพี่เลย์มีไข้ จึงให้พักที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการก่อน

ฉันโทรบอกพี่ลีโอแล้วว่าตอนนี้พี่เลย์อยู่โรงพยาบาล แต่ด้วยความที่ตอนนี้พี่ลีโออยู่ต่างจังหวัดจึงมาไม่ได้ คุณป้ารสรินก็อยู่ด้วย ฉันจึงคิดว่าจะเอายังไงดี จะอยู่เฝ้าดีไหม เพราะที่พี่เลย์เป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน

ในตอนนี้ฉันกำลังนั่งมองหน้าพี่เลย์ที่กำลังหลับอยู่ พยายามบอกตัวเองว่าห้ามใจอ่อน เขาไม่สมควรได้รับโอกาสอะไรทั้งนั้น แต่อีกใจกลับไม่ได้คิดแบบนั้น ฉันกำลังสับสนกับความคิดของตัวเองอย่างหนัก

ฉันกลัว กลัวทุกอย่าง ไม่อยากเจ็บ ไม่อยากร้องไห้และทรมานแบบครั้งนั้นอีก

กริ๊ง~ เสียงโทรศัพท์ที่มันดังขึ้นทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง เมื่อก้มดูที่จอโทรศัพท์มันขึ้นโชว์ชื่อของเฮีย ฉันจึงรีบกดรับสายทันที

( ค่ะเฮีย )

( กลับมาบ้านเฮียจะไปรับ จะไปเฝ้ามันทำไม ไหนบอกเฮียว่าจะไม่ใจอ่อน จะไม่ให้อภัยมันเธอลืมแล้วหรือไง )

( หนูจะกลับไปได้ยังไงล่ะคะเฮีย )

( พูดแบบนี้แปลว่าเธอยอมใจอ่อนให้มันแล้วจริงๆ )

( เปล่าค่ะ หนูไม่ได้ใจอ่อน )

( แล้วมันยังไง )

( หนูคือคนที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ หนูไม่ได้ใจอ่อนแต่หนูรู้สึกผิดค่ะเฮีย )

( พูดแบบนี้แปลว่าเธอจะอยู่เฝ้ามันให้ได้ )

( หนูรู้สึกผิดจริงๆ ค่ะ )

( ถ้าแค่รู้สึกผิดเฮียจะไม่ห้าม แต่อย่าใจอ่อนให้มันก็แล้วกัน )

( ขอบคุณนะคะที่เข้าใจหนู )

( จะเฝ้ามันกี่วัน เดี๋ยวเฮียให้ไอ้โจ้ไปอยู่เป็นเพื่อน )

( คงต้องรอให้พี่ลีโอกลับมาจากต่างจังหวัดก่อนค่ะ )

( เมื่อไหร่มันจะกลับ )

( คงเป็นพรุ่งนี้ค่ะ )

( อื้ม ) เฮียถอนหายใจออกมาดังๆ ( อย่าพลาดท่าให้มันอีกก็แล้วกัน )

พูดจบสายก็ถูกตัดไป ฉันกำโทรศัพท์ในมือแน่นแล้วคิดทบทวนคำพูดของเฮียวนซ้ำๆ ไปมา

“อ่า ปวดหัว” เสียงของพี่เลย์ดังขึ้นมาเขาฟื้นแล้ว ฉันกำลังจะลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปหา แต่ก็ต้องนั่งลงเหมือนเดิมแล้วทำเหมือนไม่สนใจ ทั้งที่ข้างในมันดีใจที่เห็นว่าเขาฟื้นแล้ว

“…ไอริส” เสียงแหบพร่าของพี่เลย์เรียกชื่อฉัน จากนั้นเขาก็พยายามจะลุกขึ้นให้ได้ แต่ด้วยความที่ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงมากพอจึงไม่สามารถลุกขึ้นนั่งได้

“หมอบอกให้นอนดูอาการก่อน เพราะมีไข้สูง” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

“ฉันไม่เป็นอะไร” พี่เลย์บอก

ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก ขนาดแรงจะลุกขึ้นนั่งยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ อวดเก่งไม่เข้าเรื่อง

ฉันลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปหยุดข้างๆ กับเตียงของพี่เลย์ ก่อนจะยกมือขึ้นมากอดอก

“อยากตายมากเหรอคะถึงได้ปล่อยให้ตัวเองจมน้ำแบบนั้น ปัญญาอ่อนหรือไง!!”