ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 89

ให้หลังจากที่คุณหมอเดินออกไปจากห้อง พี่เลย์ก็คว้ามาจับแขนฉันเอาไว้ไม่ยอมให้เดินกลับไปนั่งที่โซฟา

“เธอหอมแก้มฉันแค่ข้างเดียวเองนะ” พี่เลย์มองฉันตาแป๋ว คิดว่าทำหน้าแบบนี้แล้วมันน่ารักน่าเอ็นดูหรือไง ทุเรศสิไม่ว่า

“ได้คืบจะเอาศอก” ฉันยกแขนขึ้นโชว์ขอศอกให้เขาดู ทำให้พี่เลย์ยิ้มแห้งออกมา แล้วพูด “ดุจัง”

“ปล่อยแขนฉัน” ฉันบอกเสียงดุแต่พี่เลย์ยังทำมึนไม่ยอมปล่อย นี่สรุปเขาป่วยอยู่จริงๆ ใช่ไหม

แกร็ก!! ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง มีนางพยาบาลเดินมาพร้อมกับกะละมังใบเล็กและผ้าหนึ่งผืน

“เอาวางไว้เลยครับ เดี๋ยวเมียผมจัดการเอง” พี่เลย์ออกคำสั่งแล้วหันมายิ้มแป้นใส่ฉัน

“ใครเมียคุณ!!”

“เอากันจนเธอท้อง ยังจะกล้าพูดว่าไม่ใช่เมียอีกหรือไง”

ฉันเบิกตากว้างเมื่อพี่เลย์พูดคำที่น่าเกลียดแบบนี้ออกมาทั้งๆ ที่พยาบาลยังไม่ออกไป หน้าของเขามันคงจะหนามากถึงไม่รู้จักอาย

พยาบาลเธอมองฉันกับพี่เลย์แล้วยิ้มออกมา ฉันจึงรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ใช่นะคะ เขาแค่พูดแกล้งฉันก็แค่นั้น” สิ้นสุดคำพูดของฉันคุณพยาบาลเธอก็ยังยิ้มอยู่ ก่อนที่เธอจะรีบเดินออกไปจากห้องอย่างเร่งรีบ

“อย่าเที่ยวไปพูดบอกคนอื่นอีกนะคะว่าฉันเป็นเมีย” ฉันจ้องพี่เลย์ตาเขม็ง แต่ดูท่าเขาไม่ได้สะทกสะท้านกับคำพูดของฉันสักเท่าไหร่

“เช็ดตัวให้ฉันหน่อย” ฉันยืนนิ่งไม่ตอบอะไรพี่เลย์จึงพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน “นะไอริส นะครับ”

“น่ารำคาญ!!” ฉันหยิบกะละมังกับผ้ามาไว้ในมือ แล้วใช้สายตามองมือของพี่เลย์ที่ยังจับแขนฉันอยู่ ทำให้เขาค่อยๆ คลายมือออกไป แล้วพูด “เดี๋ยวฉันแก้ผ้ารอ….”

“ถ้าคุณทำแบบนั้นฉันไม่เช็ดตัวให้แน่ๆ”

“ไม่แก้ผ้าแล้วจะเช็ดตัวยังไง ?”

“ถ้าเรื่องมากก็เช็ดเอง!!”

“อ่าๆ ไม่แก้ๆ”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ จากนั้นก็เดินเข้ามาในห้องน้ำ กดน้ำอุ่นใส่กะละมังแล้วถือออกมาวางไว้ข้างๆ กับเตียง

ฉันใช้ผ้าผืนเล็กจุ่มน้ำในกะละมังแล้วบิดหมาดๆ จากนั้นก็จับแขนของพี่เลย์ขึ้นแล้วเช็ดให้เขาอย่างไม่เต็มใจ

ทุกการกระทำของฉันถูกพี่เลย์มองแบบไม่ละสายตา

“เช็ดเบาๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ถูแรงขนาดนั้นเนื้อฉันหลุดติดผ้าไปแล้วมั้ง” พี่เลย์พูดค้อน ไม่รู้จะเรื่องมากอะไรนักหนา นี่ฉันก็ยอมเช็ดตัวให้เขาแล้วนะ

“ถ้างั้นมาเช็ดเอง!!”

“เอะอะก็จะให้เช็ดเอง ฉันไม่มีแรงมากขนาดนั้นหรอกนะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เงียบๆ ไปสิ ทำไมชอบพูดมาก!!”

จู่ๆ แววตาของพี่เลย์มันก็แปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมอง เขาพูดออกมาเสียงเบา “….ฉันก็แค่อยากชวนเธอคุย”

ฉันเงียบไม่ได้ตอบอะไรและเช็ดตัวให้เขาต่อจนเสร็จ การเช็ดตัวของฉันเป็นการเช็ดแค่ด้านนอก ไม่ได้ล้วงมือเข้าไปเช็ดข้างใน

“เสร็จแล้ว ?” พี่เลย์เลิกคิ้วถามในขณะที่ฉันคว้ามือมาหยิบกะละมัง กำลังจะเอาน้ำไปทิ้ง

“ก็ใช่น่ะสิ”

“แต่ข้างในเธอยังไม่เช็ด”

ฉันเอาผ้ายัดใส่มือของพี่เลย์แล้วบอก “เช็ดเอง”

พูดจบก็เดินมานั่งบนโซฟาอย่างไม่สบอารมณ์ พี่เลย์เขาเบ้ปากใส่ฉันแล้วใช้ผ้าเช็ดตัวเอง ก็ทำเองได้ ที่พูดมามันก็แค่ข้ออ้าง

“หิวน้ำ” เสียงของพี่เลย์พูดลอยๆ ขึ้นมา ฉันได้ยินแต่ทำเป็นหูทวนลม

“หิวน้ำ เอาน้ำให้กินหน่อย”

“ฉันจะไปบอกให้คนมาเก็บเศษแก้วที่คุณทำแตกไงล่ะ จะเสียงดังทำไม!!”

“แน่นะ ?”

ฉันพ่นลมหายใจออกมาไม่ตอบอะไรรีบเปิดประตูเดินออกจากห้องมาด้วยความหงุดหงิด

คิดว่านิสัยของเขาคงจะเปลี่ยนไปบ้างหากว่าต้องการโอกาสจริงๆ แต่เปล่าเลย ยังอารมณ์ร้ายเหมือนเดิม

#ตกดึก

ในตอนนี้ฉันนอนที่โซฟาพยายามข่มตาหลับ ภายในห้องมีเพียงแสงไฟสลัวๆ เท่านั้น

พรุ่งนี้พี่ลีโอก็จะมากรุงเทพแล้ว ฉันจะได้กลับบ้านสักที อยู่เฝ้าเขาแค่คืนเดียวทำไมความรู้สึกของฉันมันเหมือนนานเป็นปีแบบนี้นะ ถ้าไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดฉันไม่มีทางมาทำอะไรแบบนี้แน่ๆ

ฉันข่มตานอนท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด พี่เลย์หลับไปแล้วหลังจากที่หมอให้ยา ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วแต่ฉันกลับเอาแต่คิดฟุ้งซ่าน

“ไอริส” จู่ๆ เสียงของพี่เลย์ก็ดังขึ้นมา ฉันคิดว่าเขาหลับไปแล้ว ฉันเงียบไม่ได้ตอบกลับ เพราะถ้าเขารู้ว่าฉันยังไม่หลับคงจะได้พูดมาก มันน่ารำคาญ

“ไอริส เธอหลับหรือยัง”

ฉันยังเงียบไม่ตอบอะไร ได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงดังขึ้นมาและเสียงของฝีเท้าที่ย่ำหนักๆ เดินมาตรงโซฟาตัวที่ฉันนอนอยู่

ลมหายใจร้อนผ่าวถูกพ่นมากระทบใบหน้าของฉัน ก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะแตะมาที่ท้องของฉัน

และนี่มันคือการกระทำของพี่เลย์ เขากำลังใช้มือลูบวนไปมาบนหน้าท้องของฉัน

“ท้องไม่เห็นโตเลยแฮะ” พี่เลย์พูดเบาๆ

ทุกอย่างกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง ฉันเงียบทำเหมือนว่าหลับไปแล้ว

จู่ๆ เสียงสะอื้นก็ดังขึ้นมา มือของพี่เลย์ที่จับท้องฉันอยู่มันสั่นเทา เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ยังคงสะอื้นอยู่แบบนั้น ก่อนที่ฉันจะรู้สึกได้ว่าพี่เลย์ค่อยๆ เลิกเสื้อบริเวณท้องฉันขึ้น จากนั้นเขาก็กดจูบที่แผ่วเบาลงมาบนหน้าท้อง