ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 93

“ไอริส เธอพูด…..”

“กลับไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” พอรู้ตัวว่าเผลอแทนชื่อตัวเองออกไปฉันก็รีบออกคำสั่งกลบเกลื่อนทันที

“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิไอริส” ฝ่ามือใหญ่หวังจะเอื้อมมาจับมือของฉัน เมื่อรู้ทันฉันจึงรีบสะบัดมือหนีทันที

“ถ้าป้ารสรินกับพี่ลีโอรู้ว่าคุณหนีออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อมาหาฉัน คิดว่าทุกคนจะมองฉันยังไง”

“ไม่มีใครว่าอะไรเธอทั้งนั้น แม่อยากให้เราคืนนี้กันจะตายเธอก็รู้”

“กลับไปก่อนได้ไหมคะ อย่าทำให้ฉันต้องลำบากใจไปมากกว่านี้เลย”

พี่เลย์มองหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะส่ายหน้าไปมา ต่อให้พูดยังไงเขาก็ไม่ยอมกลับไปอย่างนั้นสินะ

“ไอริส” พี่เลย์ใช้จังหวะที่ฉันกำลังใช้ความคิด คว้าตัวของฉันมากอดแนบชิดติดกับแผงอกของตัวเอง

“กล้าทำแบบนี้ในบ้านของฉัน ไม่กลัวว่าเฮียจะมายิงหรือไง”

“ฉันกล้าทำมากกว่านี้อีกนะ”

พี่เลย์โน้มใบหน้าลงมาพร้อมกับมือหนาที่จับปลายคางของฉันให้เงยขึ้น ใบหน้าคมคายค่อยๆ โน้มลงมาจนฉันสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจร้อนผ่าว

“ทำไมไม่ดิ้นหนี ทำไมไม่ผลักฉัน ทำไมถึงไม่ปฏิเสธแบบทุกครั้งที่เคยทำ….”

“……” นั่นสิ ทำไมฉันถึงไม่ทำแบบนั้น ถึงแม้ว่าปากของฉันจะคอยเอาแต่ไล่เขา แต่พอเอาเข้าจริงๆ เมื่อถูกเข้าใกล้มากขนาดนี้กลับเป็นฉันที่เอาแต่ยืนแน่นิ่ง

“หรือว่าเธอใจอ่อนให้กับฉันแล้ว”

“ไม่!!” ฉันรีบปฏิเสธเสียงแข็งทันควัน

“ปากแข็ง”

“ฉันไม่ อื้อ~”

ฉันเบิกตากว้างพร้อมกับเสียงที่มันขาดหายไปเพราะถูกริมฝีปากหนากดจูบลงมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้สติของฉันมันเตลิดหายไป ได้แต่ทำตัวแข็งทื่อ

ไม่นานพี่เลย์ก็ถอนจูบออกไป เขายิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจที่ฉันยินยอมไม่ขัดขืน

“ให้โอกาสฉันแก้ตัวสักครั้งได้ไหม”

“…….”

“ฉันรู้ว่าพูดคำนี้บ่อยแค่ไหน เธอคงจะเบื่อและไม่อยากฟัง แต่ฉันก็อยากจะพูดให้เธอฟังอีกและจะพูดจนกว่าจะได้โอกาสว่าฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ”

“ใช่ค่ะ ฟังจนเบื่อ รำคาญ ไม่อยากได้ยิน” ฉันบอกพร้อมกับใช้มือดันแผงอกแกร่งให้ออกห่าง แต่ทว่าพี่เลย์กลับกำชับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิมอีกครั้ง

“รำคาญมากก็ให้โอกาสฉันสิ”

“กลับไปโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ”

“ก็บอกว่าไม่กลับ” พี่เลย์ยังยืนยันคำตอบเดิม

ฉันถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ ในเมื่อความรู้สึกของฉันมันไม่ปฏิเสธเขาอีกแล้ว ฉันก็จะลองให้โอกาสผู้ชายคนนี้ได้แก้ตัวสักครั้ง ต่อไปนี้มันก็ขึ้นอยู่กับพี่เลย์ว่าจะทำให้ความรู้สึกของฉันกลับมาได้มากขนาดไหน

การให้โอกาส ไม่ใช่การให้อภัย ถ้าหากเขาได้รับโอกาสไปแล้วแต่ยังทำแบบเดิม ก็อย่าหวังว่าจะได้รับโอกาสอีก

“อยากได้โอกาสไม่ใช่หรือไง ถ้าอยากได้ก็กลับไปโรงพยาบาล”

“หมายความว่า ?” พี่เลย์ขมวดคิ้วเป็นปม

“ออกมาจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ค่อยมาหาฉัน”

“มาหาได้ ?”

“อื้อ”

“ไม่ค่ะ” ฉันตอบเสียงหนักแน่นแล้วเอ่ยไล่เขาอีกครั้ง “กลับไปได้แล้ว”

“ก็ได้ แต่คืนนี้ฉันโทรมาเธอต้องรับสาย”

“มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง ?” ฉันถามกลับ

“ไม่รู้แหละ ถ้าไม่รับสายฉันก็จะโทรมาจนแบตโทรศัพท์เธอหมดเลยคอยดู”

ในตอนนี้ถ้าจะบอกว่าท่าทางของพี่เลย์เหมือนเด็กก็ไม่ผิด สายตาของเขามันอ้อนยิ่งกว่าอะไร

หลังจากที่พี่เลย์กลับไปฉันก็กำลังจะเดินกลับขึ้นห้องแต่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากห้องรับแขก ซึ่งเฮียกำลังเคลียร์ปัญหาอยู่แน่ๆ ใจหนึ่งฉันก็ไม่อยากจะยุ่ง แต่อีกใจก็อยากจะรู้ว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง

ฉันยืนคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเดินไปหาเฮียที่ห้องรับแขก แต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึง พ่อลูกสองคนนั้นก็เดินสวนกลับมา ใบหน้าของคนเป็นพ่อนั้นบ่งบอกว่าโมโหจนสุดขีด ต่างจากลูกสาวที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้

ฉันรีบเดินเข้าไปหาเฮียแล้วถามสิ่งที่อยากรู้ทันที เฮียกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ ใบหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกยากที่จะคาดเดาว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่

“มันเกิดอะไรขึ้นคะ”

“ไม่มีอะไร” เฮียตอบเสียงเรียบ แต่กลับไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ทำให้ฉันต้องเดินไปหยุดตรงหน้าเฮียแล้วถามอีกครั้ง “จะไม่มีอะไรได้ยังไง หนูได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นท้อง”

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ”

“จะไม่ใช่เรื่องของหนูได้ยังไง หนูเป็นน้องสาวเฮียนะคะ หนูมีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องไม่ใช่หรือไง”

“…….” เฮียเงียบไม่พูดอะไรตอบกลับมาทั้งนั้น

“เฮียทำผู้หญิงท้องแล้วจะไม่รับผิดชอบอย่างนั้นเหรอคะ” ฉันถามออกไปด้วยความผิดหวัง ฉันไม่คิดว่าเฮียจะเลือดเย็นขนาดนี้ และแน่นอนว่าฉันรับไม่ได้หากว่าเฮียทำแบบนั้นจริงๆ

“เฮียจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่านอนกับผู้หญิงคนนั้นเมื่อไหร่ แล้วจะให้รับผิดชอบอะไร” เฮียพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ แล้วพูดต่อ “เธอไม่ต้องสนใจเรื่องของเฮีย ไปเคลียร์ปัญหาของเธอให้มันจบ ส่วนเรื่องผู้หญิงคนนั้นเฮียจะจัดการเอง”

พูดจบเฮียก็ลุกขึ้นเดินผ่านฉันไป…