ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 94

#ตกดึก

ฉันกำลังจะนอน แต่ยังไม่ทันที่จะได้หลับตาเสียงโทรศัพท์มันก็ดังขึ้น เมื่อมองดูที่หน้าจอก็เห็นเบอร์ของพี่เลย์โชว์ขึ้นมา แน่นอนว่าฉันไม่ลังเลที่จะกดรับสาย ในเมื่อให้โอกาสเขาแล้วก็ไม่ควรจะปิดกั้น ใช่ไหมล่ะ

( ไม่หลับไม่นอนหรือไง ) นี่คือคำพูดแรกที่ฉันถามหลังจากรับสาย

( รอคุยกับเธอ )

( ไม่ดูเหรอคะว่าตอนนี้มันกี่ทุ่มแล้ว )

( ก็อยากคุยกับเธอก่อนนอน อึก ~)

เสียงของพี่เลย์ขาดหายไป ตามมาด้วยเสียงกุกกักและเสียงอ้วกออกมา ฉันถือสายรอประมาณห้านาทีได้พี่เลย์ถึงอ้วกเสร็จ

( พอไม่เจอหน้าเธอฉันก็อ้วกแทบทั้งวันเลย ) พี่เลย์บอกด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

( เกี่ยวเหรอคะ วันนั้นอยู่กับฉันคุณก็อ้วก )

( แต่พอไม่เจอหน้าเธอมันอ้วกบ่อยขึ้น )

( แล้วยังไง )

( ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ฉันคงต้องไปนอนที่บ้านเธอ เผื่อจะดีขึ้น )

( ข้ออ้างสิไม่ว่า ) ฉันพูดสวนกลับไปทันควัน คิดว่าไม่รู้แผนการร้ายๆ ของเขาหรือไง เจ้าเล่ห์ซะจริงๆ

( เธอล่ะ แพ้ท้องบ้างไหม )

( ไม่ล่ะ ช่วงนี้ฉันไม่มีอาการแพ้ )

หลังจากที่พี่เลย์มีอาการอ้วกอย่างที่เห็น ฉันก็ไม่มีอาการอะไรเลย แปลกอยู่เหมือนกันนะ

( ใช่สิ ฉันแพ้แทนเธอแล้วนี่ไง )

ฉันไม่ได้ตอบอะไรพี่เลย์ และเงียบเพื่อรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ

( แม่ฉันบอกว่า อาการของฉันคือแพ้ท้องแทนเมีย แม่ยังบอกอีกว่าถ้ารักเมียมากๆ ก็จะแพ้ท้องแทน ทีนี้เธอมั่นใจได้หรือยังว่าฉันรักเธอมากกกก )

( ไร้สาระ )

( พูดเพราะๆ ไม่ได้หรือไง ) พี่เลย์บอกเสียงดุ คิดว่าดุแล้วฉันจะกลัวหรือไง ตอนนี้ฉันไม่ใช่ไอริสคนเดิมแล้ว

( ฉันง่วงแล้ว แค่นี้ก่อนนะ )

พอจะกดวางสายพี่เลย์ก็พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนออกมา ( คุยกับฉันต่ออีกหน่อยได้ไหม อีกแค่ห้านาทีก็ได้ )

( เป็นโรคจิตหรือไง ฉันบอกว่าจะนอน )

( เธอบอกว่าจะให้โอกาสฉัน ฉันก็กำลังพยายามอยู่ แต่เธอก็ยังปิดกั้นเหมือนเดิม ) พี่เลย์พูดคำนี้ออกมาเสียงเศร้า

( จะพูดอะไรก็พูดมาสิ รอฟังอยู่ )

( กินข้าวหรือยัง )

( กินแล้วค่ะ )

( คิดถึงฉันไหม )

( ไม่เลยสักนิด )

เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังออกมาผ่านปลายสาย ก่อนที่พี่เลย์จะพูดต่อ ( ขอบคุณอีกครั้งนะที่ให้โอกาสฉันได้แก้ตัว )

( ไม่ต้องพูดอะไรที่มันน้ำเน่านะ ฟังแล้วจะอ้วก ) ฉันรีบพูดขัดเอาไว้ก่อน

( ไม่ให้พูดอะไรที่มันน้ำเน่า งั้นพูดเรื่องเสียวได้ไหม )

( หยุดเลยนะ !!)

ฉันประกาศสั่งเสียงกร้าว ทั้งที่ปากบอกให้เขาหยุดพูด แต่ใบหน้าของฉันมันกลับร้อนผ่าวขึ้นมาซะดื้อๆ แถมสมองมันยังคิดไปถึงเหตุการณ์นั้นที่โรงพยาบาล

ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

( อ่าๆ ไม่พูดๆ ไม่เห็นต้องตวาดใส่ขนาดนั้น ฉันกลัวนะ )

( ห้ามคิดจะทำเรื่องแบบนั้นกับฉันอีก ) ฉันออกคำสั่งอีกครั้ง

( เรื่องแบบนั้น เรื่องแบบไหน ขยายความหน่อย ) ฉันรู้ว่าพี่เลย์น่ะรู้ดีว่าที่ฉันพูดมันหมายถึงเรื่องอะไร เขาก็แค่กวนประสาทของฉันแค่นั้น

( วางสายแล้วนะ ) ฉันบอก