ว่าที่ 'เมีย' | Hate love Nc20+ นิยาย บท 95

“จะไปไหน” พี่เลย์ขมวดคิ้วเป็นปมถามฉัน

“กลับค่ะ”

“กลับไปไหน ?” พี่เลย์ดึงฉันให้ขยับเข้ามาใกล้ๆ ตัวเองแล้วพูดต่อ “ไม่ให้กลับ”

“กลับไปสิ ฉันจะอยู่กับเลย์” ผู้หญิงคนนั้นเธอพูดแบบกระชากเสียง แถมยังใช้สายตามองจิกฉัน

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ” พี่เลย์บอกเธออย่างไม่รักษาน้ำใจ

“เลย์ทำแบบนี้กับฝ้ายได้ยังไง หายไปเป็นเดือนๆ ฝ้ายโทรหาก็ไม่รับ ได้ฝ้ายแล้วจะมาทิ้งกันง่ายๆ แบบนี้เหรอคะ”

ฉันกำหมัดแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ก่อนจะตวัดสายตาจ้องหน้าพี่เลย์เขม็ง ในตอนนี้อารมณ์ของฉันกำลังเดือดดาล

“ถ้าจะเรียกร้องเธอคงต้องเหนื่อยหน่อย อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอมีใครบ้าง”

“ฝ้ายไม่ยอม ฝ้ายบอกเลย์ไปแล้วว่าไม่เลิก”

“จะเลิกได้ยังไง ในเมื่อเธอกับฉันไม่ได้เป็นอะไรกัน” พี่เลย์มองหน้าฉันอีกครั้งแล้วพูด “ผู้หญิงที่ฉันรักมีคนเดียว”

“ถึงยังไงฝ้ายก็จริงจังกับเลย์คนเดียวนะคะ” เมื่อพูดกับพี่เลย์จบเธอก็จ้องหน้าฉัน “อะไรกัน! ถูกเขาทิ้งไปแบบนั้นยังมีหน้ากลับมา”

“ว่าตัวเองอยู่หรือไง เธอก็เห็นนิว่าตอนนี้เขาเลือกใคร มีแต่เธอที่หลอกตัวเองว่าสำคัญ จริงๆ ก็เป็นแค่ของเน่าๆ”

ฉันที่เหลืออดจึงตอกกลับไปแบบนั้น และฉันกล้าทำมากกว่านี้ถ้าเธอยังไม่หยุดพล่ามถึงฉันในทางที่ไม่ดี

“แกว่าฉันงั้นเหรอ อย่างกับแกไม่เคยเป็นของที่เลย์เขี่ยทิ้งอย่างนั้นแหละ”

“ฝ้าย!!” พี่เลย์ตวาดใส่เธอเสียงดัง เมื่อเธอพูดแบบนั้นกับฉัน

“ฉันไม่อยากยุ่งกับของต่ำๆ อย่างเธอหรอกนะ มีอะไรก็คุยกันเองแล้วกัน” ฉันมองผู้หญิงตรงหน้าหัวจรดเท้า แล้วแกะมือพี่เลย์ออก

“ไอริส…”

“ฉันให้คุณเคลียร์ ถ้าเคลียร์กับเธอไม่ได้ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” ฉันยื่นคำขาด ก่อนจะเดินไปที่ประตู แต่เดินไปได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ถูกผู้หญิงที่ชื่อฝ้ายดักหน้าเอาไว้

ฉันกับเธอจ้องหน้ากัน อารมณ์ของฉันตอนนี้มันยิ่งกว่าเดือดดาล สมองของฉันมันคิดย้อนกลับไปในวันนั้นที่เธอเข้ามาทำให้ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่เลย์ต้องจบลง ไม่ใช่ว่าฉันไม่โทษคนของฉัน แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ผิด และเธอคือผู้หญิงคนแรกในโลกใบนี้ที่ฉันเกลียด เกลียดจนไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดยังไง

“มองหน้าฉันทำไม” ฉันถามเธอ จะว่าหาเรื่องก็ได้ ใช่ฉันกำลังหาเรื่องเธออยู่ ใครบ้างจะไม่เดือดหากถูกมองด้วยสายตาแบบนั้น

“สูงส่งมาจากไหน ทำไมฉันจะมองไม่ได้”

“อย่างน้อยฉันก็อยู่สูงกว่าเธอ”

“อยู่สูงกว่าแต่อย่าลืมสิว่าเรามีผัวคนเดียวกันนะ” เธอพูดพร้อมกับแสยะยิ้มให้ฉัน

และนั่น!! ทำให้ฉันหมดความอดทน

ฉันคว้ามือขึ้นมากำเส้นผมของเธอแล้วกระชากอย่างแรง ก่อนจะดันร่างของเธอมากระแทกกับผนังห้อง

“คิดว่าทำได้คนเดียวหรือไง!!”

เพียะ!! ฉันชิงตบหน้าเธอก่อนที่เธอจะมีโอกาสได้ทำอะไรกับฉัน

“นี่สำหรับเรื่องที่เธอเคยทำกับฉัน”

เพียะ!! ฉันตบอีกครั้ง เพียะ!! และอีกครั้ง

“และนี่สำหรับคำพูดของเธอในวันนี้ อย่ามายุ่งกับฉัน!!”

“ไอริส เธอท้องอยู่นะ” พี่เลย์เตือนสติฉัน

“ทำไมคะ กลัวมันเจ็บหรือไง” ฉันตวาดถามพี่เลย์เสียงดัง

“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันเป็นห่วงเธอกับลูกต่างหาก”

“เรื่องฝ้ายฉันเคลียร์ไปแล้วแต่ไม่คิดว่าจะตามมาถึงที่นี่ ตอนนี้ฉันเลิกทำตัวแบบนั้นแล้วจริงๆ เธอก็เห็นว่าฉันสำนึกผิดแล้ว”

หงุดหงิด!! มันหงุดหงิดมากจริงๆ ฉันอยากจะชกหน้าเขาสักหมัดให้มันดับอารมณ์เดือดดาลในใจ

พี่เลย์ลุกขึ้นแล้วเดินลงมาจากเตียงผู้ป่วย เขาเดินตรงมาหาฉัน ก่อนจะดึงตัวฉันมากอดแน่น

“ฉันอยากให้เธอมั่นใจว่าฉันจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจอีก”

“……”

“ฉันเคยเห็นแก่ตัว ทิ้งเธอเพื่อแลกกับอิสระของตัวเอง แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกผิดที่ทำแบบนั้น ฉันโทษตัวเองที่ทิ้งเธอแบบนั้น และฉันจะไม่มีวันทำผิดกับเธออีกเป็นครั้งที่สอง”

“ไม่ต้องใช้คำพูดสวยหรูหรอกค่ะ ยังไงฉันก็ดูการกระทำ ไม่หลงไปกับคำพูดหวานๆ ของคุณหรอก” ฉันพูดพร้อมกับดันกอดออก แต่พี่เลย์ไม่ยอมปล่อย แถมยังมองหน้าฉันตาหวานเชื่อม

“ปล่อย!!” ฉันสั่งเสียงกร้าว

“ขอจูบได้ไหม ?”

“ไหนบอกจะไม่ล่วงเกินไงคะ” ฉันทวงคำพูดที่เขาเพิ่งจะพูดไปเมื่อคืน แต่มาตอนนี้กลับลืมสิ้น

“แค่จูบเอง ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยสักหน่อย”

“ไม่ได้ค่ะ!!”

“ถ้าฉันจูบเธอไม่ได้ งั้นเธอจูบฉันก็ได้ ^_^” พี่เลย์บอกพร้อมกับฉีกยิ้มหวานให้ฉัน

“ไปไกลๆ อยู่ใกล้แล้วมันหงุดหงิดนะไม่รู้หรือไง”

พี่เลย์ฉวยโอกาสหอมแก้มฉันก่อนที่เขาจะปล่อยกอดออกแล้วรีบวิ่งไปที่เตียง แถมยังทำหน้าทะเล้น

ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าเขาแกล้งป่วยหรือเปล่า