วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1000

ทันใดนั้นเอง ซูลั่วยิงก็อาเจียนออกมาเป็นเลือด

"อั่ก........"

เลือดสดกระเซ็นไปโดนเสื้อผ้าของเยี่ยชิว

เยี่ยชิวรีบยกมือขวาไปแตะหน้าผากของซูลั่วยิงและถ่ายทอดกำลังภายในให้เธอ

และในขณะเดียวกัน

เยี่ยชิวก็รีบฝังเข็มเข้าไปในร่างกายของเธอ

"อ๊า....."

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น

ซูลั่วยิงร้องโอดครวญด้วยความทนไม่ได้อีกต่อไป

ไป๋ปิงรู้สึกใจเต้นแรง เธอเองก็เป็นหมอที่มีฝีมือคนหนึ่งเช่นกัน ซึ่งเธอเองก็ดูออกว่าอาการของซูลั่วยิงตอนนี้ไม่ดีเท่าไรนัก

เยี่ยชิวทำหน้าตึงเครียดเพราะเขารู้สึกได้ว่าจังหวะการหายใจของซูลั่วยิงตอนนี้อ่อนแอลงอย่างมาก

เขารีบหยิบเหอโส่วอูขึ้นมาหนึ่งใบ

และกำไว้ในมือ

ทันใดนั้นเอง เหอโส่วอูใบนี้ก็ถูกบีบจนเป็นผง

"พี่ปิง ช่วยรินน้ำให้ผมหน่อย" เยี่ยชิวกล่าว

ไป๋ปิงรินน้ำหนึ่งแก้วและวางไว้ตรงหน้าของเยี่ยชิว เยี่ยชิวเทผงเหอโส่วอูไปในแก้วและยกแก้วยื่นไปให้ซูลั่วยิงพร้อมกับกล่าว "ลั่วยิง รีบดื่มเข้าไปเร็วเข้า"

ซูลั่วยิงจัดการดื่มน้ำในแก้วหมดทันที

ไม่นานใบหน้าที่ซีดเผือดของซูลั่วยิงก็กลับมาดูมีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง

เยี่ยชิวจึงปล่อยมือและถามออกไป "ลั่วยิง ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?"

"อืม ดีขึ้นมากแล้ว" ซูลั่วยิงกล่าวเสียงแผ่วเบา

"นอนพักสักหน่อยแล้วกัน แล้วหลังจากนี้ผมจะช่วยคุณเคลียร์เส้นลมปราณ" เยี่ยชิวกล่าว

ซูลั่วยิงพยักหน้าและนอนลงที่เตียงเพื่อพักผ่อน

ทว่ากลับคาดไม่ถึงว่าเมื่อเธอนอนลงกลับมีบางจุดที่ยื่นออกมาโดดเด่นเหมือนกับภูเขาขนาดใหญ่

เยี่ยชิวแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น

วินาทีนี้ เขากำลังจดจ่ออยู่กับการรักษา

หลังจากพักผ่อนไปได้ครู่หนึ่ง

เยี่ยชิวก็ดึงเข็มที่ฝังตามร่างกายของซูลั่วยิงทั้งหมดออกมาและกล่าว "ลั่วยิง ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย"

ซูลั่วยิงรีบใส่เสื้อผ้ากลับให้เรียบร้อย

"การรักษาหลังจากนี้จะต้องใช้เวลานานมาก"

"ลั่วยิง คุณต้องอดทนเอาไว้นะ"

"คุณไม่ต้องกังวลหากเกิดอะไรขึ้นระหว่างการรักษา ผมจะเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดและจะพยายามอย่างเต็มที่"

เยี่ยชิวเหมือนรู้ว่าอาการเส้นลมปราณบริสุทธิ์เก้าเส้นอุดตันนี้ไม่ได้รักษาได้ง่ายๆ

จากการคาดการณ์เดิมของเขาแล้วนั้น การรักษาอาการเจ็บป่วยของซูลั่วยิงคงเป็นเรื่องง่ายมาก ทว่ากลับคิดไม่ถึงว่าการฝังเข็มเมื่อสักครู่จะทำให้เธออาเจียนออกมาเป็นเลือด

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ไม่ได้อยู่ในหัวของเยี่ยชิวมาก่อน

ฉะนั้นเยี่ยชิวจึงรู้สึกกังวลใจเล็กน้อย

"หมอเยี่ยทำการรักษาได้เต็มที่เลย คุณไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น จะว่าไปแล้ว ก่อนที่ฉันจะมาเจอกับคุณเข้า ฉันเองก็เตรียมพร้อมสำหรับการจะตายจากโลกนี้ไปแล้ว แต่เพราะคุณดึงฉันขึ้นมาให้มีความหวังอีกครั้ง"

ซูลั่วยิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเพราะไม่ได้รู้สึกกลัวความตายอะไรขนาดนั้น

"คุณเองก็ไม่ต้องกังวลอะไรมากเกินไป หากเกิดอะไรขึ้น ผมเองก็จะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตคุณไว้"

เยี่ยชิวพูดจบก็หันไปสั่งไป๋ปิง "พี่ปิง ช่วยทำความสะอาดฆ่าเชื้อเข็มทองให้ผมหน่อย"

ไป๋ปิงพยักหน้าและรีบใช้แอลกอฮอล์เช็ดทำความสะอาดเข็มทองทันที

"ผู้อำนวยการไป๋ ขอบคุณมากนะคะ" ซูลั่วยิงกล่าวขอบคุณ

ไป๋ปิงกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย "มันคือหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องขอบคุณอะไร"

เยี่ยชิวหยิบใบเหอโส่วอูพันปีที่มีความยาวกว่าสิบเซนติเมตรออกมาและจากนั้นก็บดขยี้จนเป็นผงและเทลงไปในแก้วน้ำอุ่นพร้อมกับคนให้เข้ากัน จากนั้นก็ยื่นให้ซูลั่วยิงพร้อมกับกล่าว "ดื่มให้หมด"

ซูลั่วยิงรับแก้วมาและดื่มจนหมดทันที

หลังจากนั้น

เยี่ยชิวก็หยิบใบเหอโส่วอูที่ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนหน้านี้วางไว้บนถาดและนำไปวางตรงหน้าของซูลั่วยิง

ซูลั่วยิงก้มลงมองซึ่งมีด้วยกันทั้งหมดเก้าชิ้น

เยี่ยชิวกล่าว "ประเดี๋ยวขณะทำการรักษา คุณต้องฟังคำสั่งของผม ผมนับหนึ่งเมื่อไรคุณก็หยิบใบเหอโส่วอูหนึ่งชิ้นแล้วใส่เข้าไปในปากและกลืนลงไป"