วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1001

ซูลั่วยิงปรับท่านอนของเธอเป็นนอนคว่ำลงกับเตียงผู้ป่วย

เผยให้เห็นส่วนโค้ง!

ก่อนหน้านี้ที่เยี่ยชิวทำการชำระล้างเส้นลมปราณทั้งแปดของเธอก็ทำให้เธอเหมือนใช้ชีวิตอยู่ในเตาเผาเพราะเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอนั้นเปียกแฉะไปทั่วตัวจากสาเหตุของฤทธิ์ยาที่ออกมา

เมื่อเธอนอนคว่ำลงแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เสื้อผ้าของเธอแนบชิดเรือนร่างแถมยังมองเห็นจุดสำคัญอย่างชัดเจน

อารมณ์ของเขาคุกรุ่นขึ้นมาทันที

เยี่ยชิวหายใจเร็วขึ้นเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะคอยสังเกตมองเรือนร่างของซูลั่วยิงอยู่หลายครั้ง

"แอ่ม......."

ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงไป๋ปิงส่งเสียงไอออกมา

เยี่ยชิวดึงสติและหันไปมองไป๋ปิง จากนั้นก็เห็นไป๋ปิงกะพริบตาใส่เขา

เหมือนกับกำลังเตือนเขาว่าให้ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ

เยี่ยชิวแสร้งทำเป็นไม่สนใจและกล่าวเสียงแผ่วเบา "ลั่วยิง ถอดเสื้อผ้าของคุณดีกว่า!"

เมื่อได้ยินแบบนี้ ไป๋ปิงก็จ้องเขม็งและอดไม่ได้ที่จะตบบ้องหูเยี่ยชิวให้ได้

"รักษายังไงกัน ทำไมต้องถอดเสื้อผ้าด้วย?"

"คุณกำลังทำให้ฉันอิจฉาใช่ไหม?"

"ฮึ คอยดูเถอะ!"

ไป๋ปิงแอบบ่นพึมพำในใจ

ซูลั่วยิงเชื่อฟังคำพูดของเยี่ยชิวแต่โดยดีพร้อมกับรีบปลดเสื้อผ้าออก

ทันใดนั้นเอง แผ่นหลังที่สวยงามก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าของเยี่ยชิวอีกครั้ง

เหมือนกับเครื่องลายครามสีขาวชั้นสูงที่พัฒนาขึ้นในเมืองจิ่งเต๋อเจิ้น มันเปล่งประกายแวววาวอย่างมีเสน่ห์

สวยงามไร้ที่ติ!

เยี่ยชิวกล่าว "เส้นลมปราณเส้นที่เก้าที่อุดตันนั้นซ่อนตัวอยู่ในกระดูกสันหลัง"

"เส้นลมปราณเส้นนี้ยากที่จะตัดการได้"

"ถ้าสำเร็จ คุณก็จะหายดีเป็นปลิดทิ้ง"

ซูลั่วยิงกล่าว "หมอเยี่ย ฉันพร้อมแล้ว ลงมือได้เลยค่ะ!"

ไป๋ปิงเลิกคิ้วเล็กน้อย

ซูลั่วยิงพูดแบบนี้ ทำไมรู้สึกฟังดูแปลกๆ ยังไงชอบกล?

หรือว่าฉันจะคิดมากไป?

เยี่ยชิวหยิบเข็มทองที่มีความยาวห้านิ้วจำนวนสี่สิบเก้าเล่มให้ไป๋ปิงและสั่งออกไป "พี่ปิง ช่วยฆ่าเชื้อให้หน่อย"

ไป๋ปิงรับเข็มทองมาฆ่าเชื้อทำความสะอาด

อีกฝั่งหนึ่ง

เยี่ยชิวหยิบใบเหอโส่วอูขนาดความยาวสิบเซนติเมตรมาบีบให้เป็นผงและชงกับน้ำอุ่น

แต่เขากลับวางไว้ข้างๆ โดยไม่ได้ให้ซูลั่วยิงดื่ม

ไป๋ปิงจัดการฆ่าเชื้อเข็มทองสี่สิบเก้าเล่มเสร็จเรียบร้อย จากนั้นเยี่ยชิวก็หมกมุ่นอยู่กับแผ่นหลังของซูลั่วยิงและจากนั้นสองมือของเขาก็ลงมือพร้อมกัน

"อ๊า......"

ขณะที่มือของเยี่ยชิวสัมผัสไปที่แผ่นหลังของเธอ เธอก็รู้สึกขนลุกซู่และส่งเสียงร้องพึมพำออกมา

ผิวหนังบนหลังของเธอเปลี่ยนเป็นชั้นสีชมพูด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ราวกับดอกไม้ที่เบ่งบาน

"ไม่ต้องกังวลไป ไม่มีอะไร"

เยี่ยชิวกล่าวอย่างอ่อนโยน

"อืม" ซูลั่วยิงตอบรับอย่างแผ่วเบา แต่เธอยังรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

เยี่ยชิวค่อยๆ กดมือของเขาไปตามกระดูกสันหลังอย่างบรรจงจากบนลงล่าง

ซูลั่วอิงไม่เคยได้สัมผัสใกล้ชิดผู้ชายใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน ทำให้เธอรู้สึกเขินอายจนหน้าแดง

เวลาผ่านไปประมาณสิบกว่านาที

เยี่ยชิวก็หยุดลงและยื่นมือออกไป "เข็ม!"

ไป๋ปิงรีบยื่นเข็มทองที่ฆ่าเชื้อแล้วให้เยี่ยชิว

สีหน้าของเยี่ยชิวเคร่งขรึมมาก เขาใช้มือขวาค่อยๆ กดลงไปที่จุดฝังเข็มที่กระดูกสันหลังของซูลั่วยิง

เข็มนี้เข็มเดียวใช้เวลาไปกว่าสามสิบวินาที

สามสิบวินาทีสำหรับหมอคนอื่นถือเป็นการลงมือที่เร็วมาก แต่สำหรับเยี่ยชิวกลับเป็นการลงมือที่ช้ามาก

ต้องรู้ว่าก่อนหน้านี้การฝังเข็มของเยี่ยชิวนั้นรวดเร็วและแม่นยำมาก โดยหนึ่งวินาทีสามารถฝังเข็มหนึ่งเล่ม

แต่เข็มนี้กลับใช้เวลานานมาก

"เข็ม!" เยี่ยชิวส่งเสียงขึ้นอีกครั้ง

ไป๋ปิงยื่นเข็มอีกหนึ่งเล่มให้เขา

เยี่ยชิวยังคงใช้เวลากว่าสามสิบวินาทีในการฝังเข็มที่สองสำเร็จ

เยี่ยชิวใช้เวลาในการฝังเข็มเช่นนี้ทั้งหมดสิบแปดเข็มด้วยกัน