วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1005

บู้ม!

ทันใดนั้น เสียงเร่งเครื่องยนต์ก็ดังขึ้น

จากนั้นก็เห็นรถเมอร์เซเดสเบนซ์สีดำพุ่งมาทางนี้ด้วยความเร็วสูง

"อ๊า......."

บรรดาคนที่มุงดูต่างพากันกรีดร้องและกระจายตัวไปทั่วทุกทิศทาง

ทว่ารถคันนั้นก็ไม่ได้ชนใครเข้า ทว่ากลับเหยียบเข้าไปในดอกกุหลาบที่ถูกวางอยู่ตรงนั้น

เหมือนว่าจะเหยียบย่ำไม่พอใจ รถเบนซ์คันนั้นถอยหลังกลับมาเหยียบดอกกุหลาบอีกครั้ง

เพียงชั่วพริบตา ดอกกุหลาบนับหมื่นก็ถูกทำลายลงอย่างย่อยยับ

หลังจากนั้น

รถเบนซ์คันนั้นก็ขับผ่านสวี่หมิงฮุยไปพร้อมกับมีน้ำครำกระเด็นไปแปดเปื้อนศีรษะ ใบหน้าและเสื้อเชิ้ตสีขาวของสวี่หมิงฮุย

ทันใดนั้นเอง สวี่หมิงฮุยที่เปรียบเสมือนเทพบุตรขี่ม้าขาวก็กลับกลายเป็นชายผู้โชคร้ายไปทันที

รถเบนซ์ขับไปจอดตรงหน้าหลินจิงจื้อ

เมื่อประตูรถเปิดออก

เยี่ยชิวก็เดินลงมาพร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม "พี่หลิน ผมไม่ได้มาช้าไปใช่ไหม?"

"ไม่เลย" หลินจิงจื้อยิ้ม

แม้แต่ซุนเมิ่งเจี๋ยที่ไม่ค่อยถูกชะตากับเยี่ยชิวเท่าไรนักก็ยังยิ้มให้เยี่ยชิว การกระทำของเยี่ยชิวครั้งนี้ทำให้เธอรู้สึกสะใจอย่างมาก

เมื่อสวี่หมิงฮุยเห็นเยี่ยชิวก็เข้ารู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

สารเลว ทำไมถึงชอบมาหาเรื่องฉันนักนะ?

สวี่หมิงฮุยกำหมัดแน่นและแทบอดไม่ได้ที่จะต่อยหมัดใส่หน้าของเยี่ยชิวให้ได้ตอนนี้เลย

แต่ไม่นานเขาก็คลายมือออก

แม้ว่าสวี่หมิงฮุยอยากจะสั่งสอนเยี่ยชิวให้หลาบจำ แต่เขาก็รู้ดีว่าเรื่องสำคัญตอนนี้คือการขอแต่งงาน

ขอแต่งงานคือเรื่องสำคัญในตอนนี้

ไม่มีเรื่องไหนที่จะสำคัญไปกว่าการได้ครอบครองหลินจิงจื้อแล้ว!

ส่วนเรื่องการล้างแค้น ก็แค่หมอคนหนึ่งเท่านั้น จัดการแค่แป๊ปเดียวก็ตายแล้ว

แววตาของสวี่หมิงฮุยหันไปมองหลินจิงจื้พร้อมกับเผยความในใจออกมา

"จิงจื้อ ผมไม่รู้จะสรรหาคำพูดแสนหวานที่ไหนมาแล้ว ผมแค่อยากใช้ชีวิตกับคุณไปตลอด"

"แค่คุณตอบตกลง ตั้งแต่วันนี้ไป คุณจะเป็นทุกอย่างสำหรับผม"

"ผมจะใช้ทั้งชีวิตของผมเพื่อปกป้องดูแลคุณและทำให้คุณมีความสุขที่สุด"

"ผมอยากจะมีครอบครัวที่อบอุ่น อยากมีบ้านที่มีคุณอยู่ด้วยตลอดเวลา จิงจื้อ คุณมาเป็นคุณผู้หญิงของบ้านผมนะ!"

ฮ่า.......

เยี่ยชิวหัวเราะเสียงดัง "พี่หลิน เจ้าหมอนี่เป็นใครกัน?"

หลินจิงจื้อกล่าว "เขาคือสวี่หมิงฮุย เป็นประธานบริษัทสวี่ซื่อกรุ๊ป"

อ้อ?

เยี่ยชิวมองด้วยแววตาประหลาดใจและจากนั้นก็หันไปพูดกับสวี่หมิงฮุย "ผมว่าคุณคงดูละครมากเกินไปหรือเปล่า?"

"ทำไมถึงกล้าพูดสารภาพอะไรโง่ๆ แบบนี้กลางที่สาธารณะได้?"

"ไม่อายบ้างเหรอ?"

สวี่หมิงฮุยกวาดสายมองเยี่ยชิวอย่างเยือกเย็น "นาย ฉันขอเตือนว่าอย่าเข้ามายุ่งจะดีกว่า ไม่งั้นฉันไม่มีทางปล่อยนายไปแน่"

"ไสหัวไปซะ!"

"ได้ ไสหัวไปก็ได้" เยี่ยชิวกล่าว "พี่หลิน เราไปกันเถอะ"

"อืม" หลินจิงจื้อพยักหน้าและเดินตามเยี่ยชิวไป

"หยุด!" สวี่หมิงฮุยเดินเข้าไปขวางหลินจิงจื้อและคุกเข่าลงพร้อมกับยื่นแหวนเพชรมาตรงหน้าหลินจิงจื้อและพูดอ้อนวอน "จิงจื้อ แต่งงานกับผมนะ?"

เยี่ยชิวรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย "ประธานสวี่ อย่าหาว่าผมไม่เกียรติเลย"

สวี่หมิงฮุยมองไปที่เยี่ยชิวอย่างไม่เป็นมิตร "นายหมายความว่ายังไง?"

เยี่ยชิวกล่าว "คุณไม่มีทางได้พี่หลินไปครอบครองอย่างแน่นอน คุณยกเลิกความคิดบ้าๆ นี้ของคุณซะเถอะ!"

"นายรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่มีทางได้เธอมาครอง?"

สวี่หมิงฮุยกล่าว "ต่อให้ตอนนี้จิงจื้อไม่ตอบรับรักฉัน แต่ฉันเชื่อว่าแค่ฉันไม่ยอมแพ้ ต้องมีสักวันที่เธอจะยอมใจอ่อนให้ฉันอย่างแน่นอน....."

"ประธานสวี่!" หลินจิงจื้อพูดตัดบทสวี่หมิงฮุย "รีบลุกขึ้นมาเถอะค่ะ คุณจะได้ไม่ดูแย่ไปกว่านี้"