วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1004

เยี่ยชิวรู้สึกเร่าร้อนมีอารมณ์

เขารีบโทรหาเซียวจ้านและจากนั้นก็เดินออกจากห้องไป

ตอนที่เยี่ยชิวออกมาจากโรงพยาบาล เซียวจ้านก็ได้มารออยู่ข้างนอกแล้ว

เอารถมาให้ฉัน แล้วนายก็เรียกรถกลับไปเอง"

เยี่ยชิวพูดจบก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังบริษัทของหลินจิงจื้อ

........

หลินซื่อกรุ๊ป

ภายในห้องประชุม

ผู้คนนั่งกันเต็มห้องประชุม

วันนี้เป็นวันที่ผู้บริหารระดับสูงของหลินซื่อกรุ๊ปและสวีซื่อกรุ๊ปเจอกันครั้งแรก ทั้งสองฝ่ายต่างพูดคุยกันถูกคอเรื่องการร่วมมือกันที่จะเกิดขึ้น

หลินจิงจื้อนั่งอยู่ในตำแหน่งประธาน

เธอคอยนั่งฟังที่ผู้บริหารระดับสูงของทั้งสองฝ่ายพูดคุยกันและคอยจ้องมองดูโทรศัพท์พร้อมกับคอยส่งข้อความหาเยี่ยชิว

สวี่หมิงฮุยในฐานะเป็นประธานของสวี่ซื่อกรุ๊ป เขาเองก็นั่งอยู่ข้างหลินจิงจื้อและคอยแอบมองหลินจิงจื้ออยู่ตลอดเวลา

จู่ๆ เขาก็แอบสังเกตเห็นหลินจิงจื้อถกกระโปรงขึ้นมาและเผยให้เห็นขาที่เรียวสวย จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่าย

หัวใจของสวี่หมิงฮุยเต้นแรงมากและแอบกลืนน้ำลาย

"ไม่แปลกเลยที่ผู้คนต่างพากันเรียกเธอว่าแม่เสือสาว เธอมีเสน่ห์ยั่วยวนมากจริงด้วย"

"ถ้าได้แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ละก็ ต้องมีความสุขเรื่องอย่างว่ามากแน่ๆ"

"ฉันจะต้องได้เธอมาครองให้ได้!"

สวี่หมิงฮุยนึกมาถึงตรงนี้ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและแอบส่งข้อความออกไป

ผ่านไปสิบนาที

สวี่หมิงฮุยก็ได้รับข้อความตอบกลับและพูดขึ้นมาว่า "ประธานหลิน เรื่องความร่วมมือที่จะเกิดขึ้นก็พูดคุยกันมาพอสมควรแล้ว วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน!"

"หลังจากที่ผมกลับไปที่โรงแรมผมจะรีบแจ้งไปยังฝ่ายกฎหมายให้ร่างหนังสือสัญญาทันที"

"ประธานหลิน บริษัทยาของคุณจะเปิดกิจการในวันพรุ่งนี้แล้วไม่ใช่เหรอ แล้วพรุ่งนี้ตอนพิธีเปิดงาน เราค่อยเซ็นสัญญากันอย่างเป็นทางการตกลงไหม?"

หลินจิงจื้อตอบตกลง "ตกลงค่ะ"

สวี่หมิงฮุยลุกขึ้นและยื่นมือขวาออกไปกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ประธานหลิน ขอให้ความร่วมมือของเราเป็นไปอย่างราบรื่น"

หลินจิงจื้อลุกขึ้นและจับมือเขาเบาๆ พร้อมกับยิ้ม "เช่นกันค่ะ"

จากนั้นก็หันไปพูดกับซุนเมิ่งเจี๋ย

"เมิ่งเจี๋ย จัดเตรียมรถคอยส่งประธานสวี่กลับไปที่โรงแรมหน่อย"

"รับทราบค่ะ!" ซุนเมิ่งเจี๋ยทำท่าเชิญสวี่หมิงฮุยพร้อมกับกล่าว "ประธานสวี่ เชิญทางนี้ค่ะ"

สวี่หมิงฮุยแอบสังเกตมองซุนเมิ่งเจี๋ยและแอบพึมพำในใจ ผู้หญิงคนนี้ก็สวยมากเลย แต่น่าเสียดายที่ดูนิ่งไปหน่อย ไม่ใช่สเปคฉันสักเท่าไร

สวี่หมิงฮุยยืนกับที่ไม่ไปไหนพร้อมกับยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาปาเต็ก ฟิลิปป์ที่สวมอยู่ที่ข้อมือข้างซ้าย

"ประธานหลิน ใกล้ถึงเวลาทานอาหารแล้ว ทานอาหารเที่ยงด้วยกันหน่อยดีไหม?"

"ขอโทษด้วยนะคะประธานสวี่ ฉันยังมีธุระต้องจัดการอีก......."

หลินจิงจื้อยังพูดไม่ทันจบก็สวี่หมิงฮุยก็พูดแทรกขึ้นมา

"ประธานหลิน งานทำยังไงก็ทำไม่เสร็จหรอก ต่อให้ยุ่งมากแค่ไหนคนเราถึงยังไงก็ต้องกินข้าวด้วยกันทั้งนั้น"

"อีกอย่าง ผมอยากใช้โอกาสนี้ทำให้ผู้บริหารระดับสูงของเราทั้งสองฝ่ายต่างได้พูดคุยเจรจากันมากขึ้น เพื่อจะได้เข้าใจและสนิทสนมกันมากขึ้น ซึ่งก็เป็นประโยชน์ต่อการร่วมงานกันในอนาคตอันใกล้นี้ด้วย"

"คุณคิดว่ายังไง?"

สวี่หมิงฮุยหรี่ตาลงมองหลินจิงจื้อ

เขาพูดออกไปแบบนี้ก็ฟังดูมีเหตุผลมาก เขาเชื่อว่าหลินจิงจื้อไม่มีทางปฏิเสธได้อย่างแน่นอน

เป็นไปอย่างที่คิด

หลินจิงจื้อกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมเล็กน้อย "ก็ได้ค่ะ งั้นเรามาร่วมรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน"

"เมิ่งเจี๋ย โทรหาผู้จัดการโรงแรมอิมพิเรียลแล้วจองห้องส่วนตัวที่ดีที่สุดไว้หน่อย"

"บอกว่าฉันเลี้ยงอาหารเที่ยงผู้บริหารระดับสูงของสวี่ซื่อกรุ๊ป"

"ค่ะ" ซุนเมิ่งเจี๋ยตอบรับ

"ประธานสวี่ เชิญค่ะ"

หลินจิงจื้อเดินนำสวี่หมิงฮุยและผู้บริหารระดับสูงคนอื่นออกจากห้องประชุม