วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1003

หลังจากไป๋ปิงได้ยินคำพูดของเยี่ยชิว ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมาทันทีพร้อมกับลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า "วันนี้นายต้องนอนพักอยู่ที่นี่และห้ามไปไหนทั้งนั้น"

"ฉันยังมีงานต้องกลับไปทำ"

"ฉันไปก่อนล่ะ"

และขณะนี้เอง เยี่ยชิวก็คว้ามือของไป๋ปิงและฉุดรั้งเธอเข้ามา

"โอ๊ย......"

ไป๋ปิงกรีดร้องและโผตัวทรุดลงไปที่เตียงผู้ป่วย

เยี่ยชิวรีบพลิกตัวขึ้นมากดไป๋ปิงไว้โดยไม่ทันให้เธอตั้งตัว

ไป๋ปิงทั้งเขินทั้งอาย "เยี่ยชิวนายคิดจะทำอะไรน่ะ?"

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"ที่นี่คือห้องผู้ป่วยนะ!"

"ห้องผู้ป่วยแล้วทำไม?" เยี่ยชิวยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "พี่ปิง พี่คิดถึงผมไหม?"

"ฉันไม่คิดถึงนายหรอก ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" ไป๋ปิงกล่าวด้วยความร้อนใจ

เยี่ยชิวไม่เพียงไม่ปล่อยเธอ แต่กลับจูบไปที่ต้นคอของเธอและไม่นานใบหน้าของไป๋ปิงก็แดงก่ำและมีน้ำตาไหลออกมา

แต่เธอไม่ได้เสียการควบคุมตัวเอง

"เยี่ยชิว นายอย่าคิดทำอะไรบ้าๆ นะ ที่นี่เป็นห้องพิเศษผู้ป่วย หากคนอื่นเห็นเข้าต้องแย่แน่" ไป๋ปิงกล่าว

"พี่ปิง พี่เป็นคนขี้กลัวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?" เยี่ยชิวหัวเราะ "วางใจได้ ถ้ามีคนเข้ามาใกล้ที่นี่ละก็ ไม่มีทางรอดสัมผัสที่แม่นยำของผมไปได้อย่างแน่นอน"

ไป๋ปิงกล่าว "นายเพิ่งจะฟื้น ร่างกายยังไม่หายดีเท่าไรนัก"

เยี่ยชิวยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ร่างกายผมหายดีหรือยัง พี่ลองทดสอบดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ?"

"อย่านะ เยี่ยชิว......"

"อย่าเรียกชื่อผม เรียกผมว่าที่รักสิ"

เยี่ยชิวมีอารมณ์ขึ้นมาทันที

ไป๋ปิงออดอ้อน "ที่รัก ขอร้องล่ะ อย่ามีอะไรกันที่นี่ได้ไหม? ถ้านายอยากมีอะไรจริงๆ ละก็ งั้นเรากลับบ้านกันดีไหม?"

"พี่ปิง พี่ไม่รู้อะไร ที่บ้านกับที่นี่มันคนละอารมณ์กันเลยนะ"

เยี่ยชิวพูดจบก็จัดการลงมือทันที

ไป๋ปิงผลักแต่ก็กอดรัดแน่น

เมื่ออารมณ์ไปถึงจุดเดือดขึ้นมา

เยี่ยชิวกระชากผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งสองเอาไว้

จากนั้นบทรักที่เดือดพล่านก็บรรเลงอย่างเร่าร้อน......

หลังจากเสร็จกิจ

ไป๋ปิงนอนอยู่ในอ้อมแขนของเยี่ยชิวและกล่าวออกมา "นายดีกับซูลั่วยิงเกินไปหรือเปล่าที่อุตส่าห์เดินทางไปถึงภูเขาอู่ตานเพื่อนำยาอายุวัฒนะพันปีมาให้เธอ"

"พี่ปิง ทำไมพี่ถึงยังน้อยใจอยู่อีก?" เยี่ยชิวรู้สึกทำตัวไม่ถูก "พี่ควรทำเหมือนพี่หลินบ้างรู้ไหม"

"ทำอะไรเหมือนเธอ? เธอออกจะเหมือนปีศาจจิ้งจอกที่ชอบทำตัวยั่วยวน" ไป๋ปิงพูดมาถึงตรงนี้ก็จ้องเยี่ยชิวตาเขม็ง "ที่รักหมายความว่ายังไง?"

"นายบอกว่าฉันไม่ดีเท่าหลินจิงจื้ออย่างนั้นเหรอ?"

"หรือนายคิดว่าฉันไม่ใจกว้างเหมือนหลินจิงจื้อ?"

เยี่ยชิวรีบกล่าว "พี่ปิง พี่และพี่หลินต่างก็เป็นคนใจกว้างเหมือนกัน"

ไป๋ปิงเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเยี่ยชิวและทันใดนั้นก็เข้าใจได้ทันทีพร้อมกับหยิกไปที่เอวของเขาอย่างแรง

"เจ็บๆๆ พี่ปิง พี่รีบปล่อยเดี๋ยวนี้นะ"

"ฮึ ใครบอกให้นายร้ายก่อน"

"ผมร้ายแล้วพี่ไม่รักผมเหรอ?"

"ไม่รัก"

"พอเถอะ เมื่อกี้พี่ยังให้ผม......"

"ห้ามพูด!" ไป๋ปิงพูดตัดบทเยี่ยชิวและพูดขู่เขา "ถ้านายพูดฉันจะฉีกปากนายให้ขาดเลยคอยดู"

"โอ๊ะ ปีกกล้าขาแข็งแล้วนะที่กล้าพูดจาข่มขู่แฟนของตัวเอง ดูเหมือนว่าที่คนโบราณพูดไว้จะถูกสินะที่บอกว่าผู้หญิงถ้าไม่จัดการสักหน่อย ต่อไปคงเอาไม่อยู่"

เยี่ยชิวยกฝ่ามือตบไปที่บั้นท้ายของไป๋ปิง

"อ๊า!" ไป๋ปิงร้องโอดครวญ

"ไม่ลงโทษสักหน่อย พี่คงไม่หลาบจำใช่ไหม?"

เพี๊ยะ!

เยี่ยชิวยกฝ่ามือขึ้นอีกครั้ง

ไป๋ปิงเจ็บจนแทบจะร้องไห้ออกมา

"ต่อไปจะกล้าขู่ผมอีกไหม?"

"ไม่กล้าแล้ว"

"แบบนี้สิค่อยยังชั่วหน่อย" เยี่ยชิวรู้สึกมีความสุขและภูมิใจมาก

ผู้หญิงก็เหมือนกับเด็กน้อยที่ถ้าไม่เชื่อฟังก็ต้องตีให้หลาบจำ