เยี่ยหวู่ตี้พูดขึ้นว่า:“พวกของหลงอีแกร่งเกินไป หากพวกเราร่วมมือกันล่ะก็ พวกเรารับมือไม่ไหวแน่”
“ดังนั้น มีเพียงการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่งเท่านั้นถึงจะพอมีโอกาศรอด”
“ทุกคนว่ายังไง?”
เทพทหารพูดขึ้น:“ฉันเห็นด้วยกับกลยุทธ์ที่เยี่ยหวู่ตี้พูด ถ้าเป็นการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่งละก็ยังพอได้อยู่”
เยี่ยชิวพยักหน้า:“ฉันก็คิดว่าความคิดของลุงสามเป็นความคิดที่ดี”
ปรมาจารย์ตู้เอ้อร์พนมมือไหว้แล้วพูดขึ้นว่า:“อานิโทพุทธ ข้าก็คิดว่าการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่งเป็นความคิดที่ดี”
ผู้อาวุโสเยี่ยก็พูดต่อจากปรมาจารย์ตู้เอ้อร์ขึ้นว่า:“ในเมื่อทุกคนคิดว่าการต่อสู้แบบหนึ่งต่อหนึ่งเป็นความคิดที่ดี งั้นพวกเรามาวางแผนกันว่าจูเก่อหยุนจะสู้กับใคร?”
“ฉันจะจัดดการกับจูเก่อหยุนเอง”
น้ำเสียงที่เย็นชานั้นดังขึ้น จากทางด้านประตูรของห้องอาหาร
ทุกคนเงยหน้าขึ้นและเห็นหลงหนี่ว์สวมเสื้อคลุมสีทองเดินเข้ามาจากด้านนอก
วันนี้หลงหนี่ว์ไม่สวมหน้ากากแสดงใบหน้าที่สวยงามของเธอให้ทุกคนเห็น
หน้ารูปทรงเมลอน ดวงตาสีน้ำตาลอัลมอนด์
คิ้วที่โค้งราวกับสะพาน
ผิวพันธุ์ที่ขาวใส
และจมูกของหลงหนี่ว์นั้นโด้งเป็นอย่างมาก วันนี้เธอมีสไตล์ที่แปลกใหม่เล็กน้อย และใบหน้าที่สวยงามของเธอก็มีความสง่างามมาก
มากจนทำให้เยี่ยหวู่ตี้ถึงกับตกตะลึงและลุกขึ้นยืน:“ภรรยาสุดที่รัก ช่วงนี้ไปทำอะไรมา?”
“ช่วงนี้ติดต่อไม่ได้เลย?”
“นี้ยังคิดอยู่เลยว่า ถ้าวันนี้เธอไม่มาจะ ฉันจะหย่า......”
ปัง!
ก่อนที่เยี่ยหวู่ตี้จะพูดจบ เขาก็ถูกหลงหนี่ว์ต่อยเข้าให้
หลังจากนั้นหลงหนี่ว์ก็หันไปทางทุกคนแล้วพูดว่า:“ขอโทษที่ฉันควบคุมสามีได้ไม่ดีพอ ทำให้ทุกคนเห็นเรื่องตลกแล้ว”
ทุกคนที่นั่งอยู่พยายามที่จะกลั้นขำ
“ผู้นำสำนักพราหมณ์ เชิญนั่ง”ผู้อาวุโสเยี่ยลุกขึ้นยืนและทำมือเชื้อเชิญให้นั่งลง
เต็มไปด้วยความสุภาพ
ที่หลงหนี่ว์รีบมาในเวลาหน้าสิ่วหน้าวานแบบนี้ นั้นก็เป็นการแสดงออกแล้วว่าเธอรักเยี่ยหวู่ตี้จริงๆ
“ไม่ต้องเกรงใจไป พูดได้เลย เธอเรียกฉันว่าพ่อได้เลยนะ”
หลงหนี่ว์ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า:“คุณพ่อคะ ฉันสั่งสอนเยี่ยหวู่ตี้แบบนี้ คุณพ่อไม่โกรธใช่ไหมคะ?”
ผู้อาวุโสเยี่ยยิ้ม:“สั่งสอนได้ดี ขอบคุณเธอมากนะ”
เยี่ยหวู่ตี้หันไปมองผู้อาวุโสเยี่ยอารมย์เป็นในว่า ลูกตัวเองถูกภรรยาทำร้ายขนาดนี้แล้วยังจะเข้าข้างอีก
สรุปแล้วยังเห็นฉันเป็นลูกชายอยู่ไหม?
“คุณพ่อไม่ต้องขอบคุณหรอกคะ หลังจากนี้ฉันยังต้องสั่งสอนเขาอีกเยอะ”หลงหนี่ว์พูดจบก็ยื่นมือไปดึงเยี่ยหวู่ตี้
หึ!
เยี่ยหวู่ตี้ทำน้ำเสียงไม่สนใจหลงหนี่ว์
“ทำไม รังเกียจที่เมื่อกี้ใช้แรงน้อยไปใช่ไหม?จะเอาอีกสักรอบไหมล่ะ?”หลงหนี่ว์ถามขึ้น
เยี่ยหวู่ตี้หันไปมองหลงหนี่ว์อย่างโกรธๆ:“ภรรยา เธออย่ามาเยอะนะ แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน”
“ทำไม จะทำไม?”จู่ใบหน้าของหลงหนี่ว์ก็ดูเย็นชา ดวงตาคู่นั้นของเธอก็ดูดุดันเหลือเกิน
“ฮ่าฮ่าฮ่า โถวว ที่รัก ฉันก็แค่ล้อเธอเล่นเท่านั้นเอง อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังเลยนะ”
พูดจบเยี่ยหวู่ตี้ก็จับมือหลงหนี่ว์ เขานั้นลุกขึ้นมาจากพื้นและพูดขึ้นอย่างตั้งใจว่า:“ที่รัก เธอมาตั้งไกล ต้องเหนื่อยมากแน่ๆเลยใช่ไหม?”
“ให้ฉันบีบไหล่ให้นะ”
เยี่ยต้าเป่าถึงกับตกตะลึง เพราะว่าเขาเคยกลัวเยี่ยหวู่ตี้มากที่สุด เพราะทุกครั้งที่เขาเจอเยี่ยหวู่ตี้นั้น เยี่ยหวู่ตี้จะมีใบหน้าที่เย็นชาหน้านิ่งอยู่เพียงสีหน้าเดียว
ยิ่งไปกว่านั้นเยี่ยหวู่ตี้นั้นยังเป็นคนช่วยสอนทักษะต่างๆให้กับเยี่ยต้าเป่าอยู่บ่อยๆ
บ่อยครั้ง เยี่ยต้าเป่านั้นไม่เคยคิดเลยว่าในสายตาของเขา ลุงสามที่ดุร้ายเหมือนเสือจะขี้ขลาดได้ขนาดนี้
เยี่ยต้าเป่ารู้สึกมีความสุขมากและพูดด้วยน้ำเสียงโทนต่ำว่า:“สามสิบปีเหอตง สามสิบปีเหอซี”
“ช่างเป็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันจริงๆ”
“ลุงสามอา ลุงสาม คุณก็มีวันนี้กับเขาด้วย”
ถึงแม้ว่าเยี่ยต้าเป่าจะพูดเสียงเบา แต่ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...
51 หายไปไหน...