หลังจากที่ขับรถไปได้สักพัก
ผู้อาวุโสเยี่ยพูดว่า"เยี่ยชิว สิ่งที่ชาตินี้ฉันเป็นหนี้มากสุดก็หวู่ซวงกับนายและแม่เอง"
"หวังว่าชาติหน้าจะได้มีโอกาสตอบแทนบุญคุณ"
"อันนี้นายเก็บไว้"
ผู้อาวุโสเยี่ยล้วงเอาเม็ดยาออกมาจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้เยี่ยชิว
เยี่ยชิวเอาเม็ดยามาดมแล้วถามว่า"ยาพิษ?"
"ใช่"ผู้อาวุโสเยี่ยพูด"ถ้าหากรบแพ้แต่ยังไม่ตาย พวกหลงอี้จะทรมานนายให้กินยาเม็ดนี้จะได้ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดลงหน่อย"
เยี่ยชิวขยี้ทิ้งพูดว่า"ไม่ต้องการ ฉันไม่มีทางยอมให้พวกมันทรมานฉันหรอก ฉันจะสู้จนถึงลมหายใจสุดท้าย"
ผู้อาวุโสเยี่ยถอนหายใจ"นิสัยยอมตายดีกว่าต้องจำนนของนายนี้เหมือนหวู่ซวงไม่มีผิดเลยจริงๆ"
จู่ๆ
คนขับรถก็หยุด
"ผู้อาวุโสด้านหน้ามีคนขวางทางไว้ครับ"คนขับรถพูด
เยี่ยชิวยื่นหัวออกไปดู เห็นคนนับพันกว่าคนยืนอยู่บนถนนมืดสนิท ในมือทุกคนถือเหล้าไว้หนึ่งชาม
คนนำคือเฉาชิงเฉิง
ตามหลังเฉาชิงเฉิงมีชิงหลง ฉีหลิน เจ้าหู่ เซียวจ้าน
"เป็นคนของหลงเหมิน เดี๋ยวฉันลงไปดู"
เยี่ยชิวเปิดประตูรถเดินลงไปถามว่า"ชิงเฉิง นี้พวกนายทำอะไร?"
เฉาชิงเฉิงพูดว่า"ฉันพาพวกลูกน้องมาส่งนาย"
เซียวจ้านยื่นชามเหล้าไปตรงหน้าเยี่ยชิวพูดว่า"ขอให้ลูกพี่กลับมาอย่างปลอดภัยครับ"
เยี่ยชิวรับชามเหล้ามาและมองไปทั่วทิศพูดว่า"ขอบคุณมากพี่น้อง"
"พวกนายจงจำไว้"
"ไม่ว่าฉันจะเป็นหรือตายหลงเหมินต้องคงอยู่"
"ชน!"
เยี่ยชิวเงยหน้าและกระดกเหล้ารวดเดียวหมดจากนั้นก็โยนชามเหล้าทิ้งและเดินกลบขึ้นรถ
เฉาชิงเฉิงมือขวาโบกนิดหน่อย
ทันใดนั้นลูกน้องทั้งหมดในหลงเหมินขยับไปยืนตามสองข้างทางและคุกเข่าพร้อมพูดเสียงดังว่า
"ลาก่อนท่านอาจารย์!"
เสียงดังกึงก้องไปทั่วฟ้า
รถขับต่อไปด้านหน้า
ยี่สิยนาทีผ่านไป ก็มาถึงเมืองต้องห้าม
รถจอดอยู่ด้านหน้าประตูเมืองต้องห้าม
จากระยะไกลสามารถเห็นเทพทหารนั่งอยู่บนรถเข็นด้านหลังมีผู้ชายใส่เสื้อสีดำสี่สิบกว่าคน
สีหน้าแต่ละคนเย็นชามีรังสีความเย็นชาแผ่ออกมาจากตัว
เยี่ยชิวเข้าใจ คนพวกนี้คือคนที่ผู้อาวุโสและเทพทหารเป็นคนอบรมออกมา
ถังเฟยกับหลงเยี่ยยืนอยู่ด้านหลังเทพทหาร
"เทพทหาร มาเร็วนะเนี่ย!"ผู้อาวุโสเยี่ยยิ้มทักทาย
เทพทหารหัวเราะพูดว่า"อยากมาฆ่าคนเร็วๆ"
จากนั้น
สายตาเทพทหารไปตกอยู่ที่เยี่ยชิวถามว่า"กลัวไหม?"
"กลัว กลัวจะตายอยู่แล้ว"เยี่ยชิวพูดติดตลก"ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ฉันน่าจะตอบตกลงไอ่แก่นั้น หลบอยู่ในป่าลึกเพื่อต่อสู้กับเจ้าของบ้าน"
"นายหนีไปตอนนี้ยังทัน"เทพทหารพูด
เยี่ยชิวส่ายหัว"มาก็มาแล้วหนีไปก็เปล่าประโยชน์"
"เอาล่ะ หยุดพูดไร้สาระแล้วเข้าด้านในกันเถอะ!"เทพทหารสั่งการถังเฟยกับหลงเยี่ย"ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการ ถ้าหากพวกเราตาย พวกนายรีบพาเยี่ยต้าเป่าหนีออกไปจากเมืองหลวงทันที"
"ครับ!"ถังเฟยและหลงเยี่ยโค้งคำนับเทพทหารพูดว่า"เทพทหารรักษาตัวด้วยครับ"
เทพทหารหัวเราะพูดว่า"พวกนายก็ระวังตัวด้วย"
ทั้งสองคนพยักหน้าและมาถึงหน้าเยี่ยชิว
"เยี่ยชิวระวังตัวด้วย"
"ลูกพี่ต้องมีชีวิตรอดกลับมานะครับ!"
ถังเฟยกับหลงเยี่ยพูดด้วยตาแดงๆ
"พอได้ละ เป็นลูกผู้ชายอย่าทำอะไรที่มันขนลุกแบบนี้รีบไสหัวไป"เยี่ยชิวด่าว่า
ถังเฟยและหลงเยี่ยมองเยี่ยชิวอย่าอาลัยอาวรณ์จากนั้นหันหลังและเดินจากไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...
51 หายไปไหน...