วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1043

ในขณะที่ทุกคนเฝ้าดู จูเก่อหยุนกำลังจะโค่นเยี่ยหวู่ตี้และหลงหนี่ว์ ทันใดนั้น มีร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเยี่ยหวู่ตี้ ปิดกั้นดาบด้วยมือเปล่า

มันคือเทพทหาร!

ทุกคนตกตะลึง

เป็นเวลาหลายทศวรรษแล้ว ที่เทพทหารอยู่บนรถเข็น และในสายตาของโลก เขาเป็นคนพิการ

จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นยืนได้อย่างไร?

ยิ่งกว่านั้น เทพทหารไม่แสดงสัญญาณของความชรา เหมือนกับมังกรที่หลับใหลมานานหลายทศวรรษ และมีพลังมหาศาลออกมา

ในใจของพวกเขา มีคำสองคำปรากฏขึ้น

ปลอมตัว!

พวกเขาไม่ผิด ใช่แล้ว เทพทหารได้ปลอมตัวมาโดยตลอด

ลองนึกภาพว่า ถ้าเทพทหารเป็นคนพิการ แล้วเขาจะปกครอง วังซาตานมาหลายปีได้อย่างไร?

ด้วยความตกใจ เยี่ยชิวเหลือบมองผู้อาวุโสเยี่ยและผู้อาวุโสถัง พบว่าชายสูงอายุสองคนสงบราวกับน้ำ ไม่แสดงอาการประหลาดใจ

นั่นหมายความว่า พวกเขารู้เกี่ยวกับการปลอมตัวของเทพทหารมานานแล้ว

“ปกปิดมันไว้ลึกพอที่จะหลอกลวงแม้กระทั่งฉัน”

เยี่ยชิวคิดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

เขาเคยรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของเทพทหารมาก่อน และพบว่าอาการบาดเจ็บนั้นรุนแรง เขาไม่เคยคิดเลยว่า ทั้งหมดนี้เป็นภาพลวงตา โดยเจตนาที่สร้างขึ้นโดยเทพทหาร

จูเก่อหยุนก็ตกใจเช่นกัน เขาไม่เพียงแต่แปลกใจที่เทพทหารลุกขึ้นยืนเท่านั้น แต่ยังยิ่งกว่านั้นอีก ที่เทพทหารได้ปิดกั้นดาบของเขาด้วยมือเปล่า

เขาตระหนักดีถึงการฝึกฝนของตัวเองและพลังของดาบนี้ ในระดับเดียวกัน ไม่มีใครสามารถต้านทานมันได้ แต่เทพทหารกลับปิดกั้นมันด้วยมือเปล่า

นี่อาจหมายความว่า การฝึกฝนของเทพทหารนั้นสูงกว่าของเขาเองเท่านั้น

“ฮึ่ม!”

จูเก่อหยุนตะคอกอย่างเย็นชา จ้องมองไปที่เทพทหารด้วยสายตาที่เยือกเย็น “ผู้อาวุโส คุณไม่ควรเข้ามาแทรกแซง มิฉะนั้น คุณอาจมีชีวิตอยู่ได้นานขึ้นอีกสักหน่อย”

“แต่ตอนนี้ คุณจะไม่รอดชีวิตแล้ว”

“ฉันจะตัดคุณซะ”

จูเก่อหยุนรีบถอนดาบออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นกระโดดขึ้นไปในอากาศและนำดาบลงไปที่หัวของเทพทหาร

ดาบเล่มนี้ดุร้ายมาก

ก่อนที่ดาบดาบจะมาถึงเขา เจตนาฆ่าได้เต็มท้องฟ้าแล้ว และพลังชี่ทั้งแปดควบแน่นที่ปลายดาบ พ่นออร่าดาบที่น่าสะพรึงกลัวออกมา

อย่างไรก็ตาม เมื่อเผชิญหน้ากับดาบของจูเก่อหยุน ท่าทางของเทพทหารก็ไม่เปลี่ยนแปลงเลย

เขายืนนิ่งอยู่กับที่ รูปร่างสูงตระหง่านของเขาไม่เคลื่อนไหวเหมือนภูเขา

กะทันหัน

“ฮะ!”

เทพทหารส่งเสียงตะโกนออกมาดังๆ และต่อยอย่างดุเดือดด้วยมือขวา

มันเป็นท่าชกมวยของทหารที่ธรรมดามาก

“อยากตายสินะ”

เมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเทพทหาร รอยยิ้มเย็นชาก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของจูเก่อหยุน

เขาไม่เชื่อว่า หมัดของเทพทหารสามารถป้องกันดาบของเขาได้

ในชั่วพริบตา

หมัดก็ปะทะกับดาบดาบ

พัฟท์

หมัดของเทพทหารถูกแทงด้วยดาบ และทันใดนั้น เลือดก็พุ่งออกมาจากหลังมือ

มันหยดลงบนพื้น ทำให้หิมะที่สะสมอยู่กลายเป็นสีแดง

จูเก่อหยุนหัวเราะเยาะ “ผู้อาวุโส ดูเหมือนคุณจะไม่มีอะไรพิเศษเลย”

“คุณคิดว่าคุณชนะจริงๆ เหรอ?” เทพทหารยิ้ม

ความรู้สึกไม่สบายใจก็เกิดขึ้นในใจของจูเก่อหยุน แต่ก่อนที่เขาจะเข้าใจว่าความไม่สบายใจนี้มาจากไหน เทพทหารก็โจมตีอีกครั้ง

ปัง!

เทพทหารกำหมัดซ้าย และทุบมันลงบนดาบยาว

“แคร็ก! แคร็ก! แคร็ก!”

ทันใดนั้น ดาบยาวก็แตกเป็นเสี่ยงทีละนิ้ว

พลังมหาศาลทำให้มือขวาของจูเก่อหยุนซึ่งถือดาบถูกบดขยี้ เลือดไหลหยดอย่างล้นหลาม

แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด มือซ้ายของเทพทหารพุ่งออกมาราวกับสายฟ้า จับแขนขวาของจูเก่อหยุน และออกแรงอย่างหนัก ด้วยเสียง “แคร็ก” แขนทั้งหมดของจูเก่อหยุนก็ถูกฉีกออก

“โอ๊ย……”

จูเก่อหยุนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด แทบไม่อยากจะเชื่อว่าแขนของเขาหายไปแล้ว

ที่แย่กว่านั้นคือ หลังจากที่เทพทหารบังคับฉีกแขนของเขาออก บาดแผลบนไหล่เหมือนกับก๊อกน้ำที่ไม่สามารถรัดแน่นได้ เลือดไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้