วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1044

"ทำไมจะไม่กล้าล่ะ?"

หลงเอ้อร์ก้าวออกมาเดินไปด้วยพูดไปด้วย"คืนนี้พวกนายไม่รอดกันแน่"

เทพทหารหัวเราะพูดว่า"พวกเรากล้ามาที่นี้ก็ไม่คิดจะมีชีวิตกลับออกไปอยู่แล้ว

ใช่ ถ้าพวกเขาเป็นคนขี้ขลาดคืนนี้คงไม่มาที่นี้

"ตระหนักรู้ก็ดีเดี๋ยวฉันจะเป็นคนส่งพวกนายไปยมโลกตอนนี้เลย"

สิ้นเสียงหลงเอ้อร์ ร่างกายก็เหมือนกระสุนใหญ่ร่างปรากฏที่ด้านหน้าเทพทหารและตบด้วยมือใหญ่ของเขา

เทพทหารไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว แต่สวนหมัดกลับไปทันที

"ตูม!"

ทันทีที่หมัดและฝ่ามือปะทะกันเทพทหารก็ถอยหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว

ตึงตึงตึง--

เทพทหารถอยหลังไปหลายก้าวถึงจะทรงตัวอยู่

"ปิดบังมาหลายปี มีปัญญาแค่นี้เองหรอ?"หลงเอ้อร์พูดอย่างเหยียดหยาม"อ่อนหัดมาก"

"อ่อนหัดขนาดนั้นเลยหรอ?"เทพทหารเป็นนักรบและยังเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของวังซาตาน แม้ว่าเขาจะแก่แต่เขาก็ไม่ได้อ่อนแอเลย

วูบ!

ร่างของเทพทหารออร่าความน่ากลัวสะพรึงออกมา ทันใดนั้นมีพลังชี่แท้เก้าวิถีออกมาจากด้านหลัง

ในเวลานี้ เทพทหารเหมือนภูเขาหนึ่งลูกเหมือนจะบดขยี้โลก

ลมหิมะในรัศมีสามเมตรไม่สามารถทนต่อแรงกดดันได้ก็สลายกลายเป็นผุยผงทันที

ฉากนี้เต็มไปด้วยความตกตะลึง

"คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ยว่าพลังยุทธ์ของเทพทหารจะแข็งแกร่งขนาดนี้"

"น่าประหลาดใจจริง"

"ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะสามารถฆ่าจูเก่อหยุนได้ ที่แท้พลังยุทธ์แกร่งกว่าจูเก่อหยุนนี้เอง"

เยี่ยชิวตกตะลึงมากเช่นกัน

ถึงแม้ว่าเทพทหารจะผ่านการฆ่าจูเก่อหยุน เขาก็รู้แล้วว่าพลังยุทธ์ของเทพทหารไม่ธรรมดา แต่คิดไม่ถึงว่าเทพทหารจะสามารถฝึกในพลังชี่แท้เก้าวิถีออกมาได้

"ก็ไม่รู้ว่าพลังยุทธ์ของหลงเอ้อร์จะอยู่ในระดับไหน?"

เยี่ยชิวคิดมาถึงตรงนี้ก็ได้ยินเสียงหลงเอ้อร์หัวเราะและพูดเหยียดว่า"ก็แค่พลังชี่แท้เก้าวิถี เอามาขู่ให้ใครกลัว?"

ตูม!

ร่างกายของหลงเอ้อร์ระเบิดออกมาด้วยแรงผลักดันมหาศาลตามด้วยด้านหลังมีพลังชี่แท้

หนึ่งวิถี สองวิถี สามวิถี

สี่วิถี

ห้าวิถี……

เก้าวิถี!

ยิ่งไปกว่านั้นพลังชี่แท้เก้าวิถีของหลงเอ้อร์ยังส่องแสงสีขาว ดูมีพลังแข็งแกร่งกว่าของเทพทหาร

ไม่เพียงแค่นั้น

เยี่ยชิวยังสังเกตเห็นลมหายใจของหลงเอ้อร์สอดคล้องกับฟ้าดิน

สมบูรณ์ไร้ที่ติ

เยี่ยชิวรู้สึกไม่สบายใจ เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่ชัดเจนถึงแม้ว่าจะเป็นพลังชี่แท้เก้าวิถีแต่เทพทหารไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลงเอ้อร์เลย

ในเวลานี้เงียบมาก

ทุกคนในพิธีไม่มีใครเปิดปากพูดสักคน

พวกเขารออย่างเงียบๆ

เพราะอีกไม่นานการต่อสู้ไม่เคยมีมาก่อนก็จะเริ่มขึ้นที่นี้

"ตึง!"

หลงเอ้อร์ก้าวไปด้านหน้าและเหยียบลงพื้นจนเกิดเสียงดัง

"เทพทหาร ฉันแนะนำให้คุณใช้ทุกวิธีการไม่งั้นคุณก็จะได้ไปรายงานตัวที่ยมโลก"

หลงเอ้อร์ไขว้มือทั้งสองไว้ด้านหลัง พร้อมกับรอยยิ้มเย็นชา

ก้าวมาหน้าด้าน

รังสีนักฆ่าแผ่ออกมา

"ลุงสอง ฉันขอเตือนคุณหนึ่งอย่าง ทางที่ดีระวังตายในกำมือฉัน ไม่งั้นเมืองต้องห้ามก็คงจะเสียศักดิ์ศรี"ตอนที่เทพทหารพูดก็กำหมัดข้างขวา

"นายฆ่าฉันไม่ได้หรอก ถ้าหากว่าเปลี่ยนเป็นฉันฆ่านายง่ายกว่าเยอะ"แต่ละก้าวของหลงเอ้อร์มีแต่ไอสังสาร ระยะห่างยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใกล้เทพทหาร

สามสิบเมตร

ยี่สิบเมตร

สิบเมตร

ห้าเมตร

ตูม!

หลงเอ้อร์ลงมือก่อน เปิดมาก็โจมตีอย่างรุนแรง หมัดแล้วหมัดซัดใส่เทพทหาร

สีหน้าเทพทหารเคร่งขรึม ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อยเพราคู่ต่อสู้ตรงหน้าเป็นสัตว์ประหลากแก่ที่มีอายุนับร้อยปี

หมัดถูกปัดออกอย่างรุนแรง