พลังชี่แท้สิบวิถีห้อยอยู่ด้านหลังหลงเอ้อร์แต่ละเส้นเป็นเหมือนสสารที่เปล่งแสงสีขาวเจิดจ้าสว่างมากในหิมะ.
จู่ๆ ออร่าบนร่างของหลงเอ้อร์ก็เปลี่ยนไปราวกับเทพเจ้าที่อยู่ยงคงกระพัน
ผู้ชมทั้งหมดตกใจ
ไม่มีใครคาดหวังว่าหลงเอ้อร์จะฝึกฝนพลังชี่แท้สิบวิถี
“พลังชี่แท้สิบวิถีนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันเห็นมัน”
“ตามที่คาดไว้ของปรมาจารย์ท่านที่สอง เขาอยู่ยงคงกระพันในโลกนี้อย่างแน่นอน”
“นี่คือความแข็งแกร่งที่แท้จริงของปรมาจารย์ท่านที่สอง ทั้งห้าคนตายไปแล้ว”
ใบหน้าของผู้เฒ่าเย่เคร่งขรึม
ดวงตาของผู้เฒ่าถางเต็มไปด้วยความกังวล
หัวใจของเหล่าเทพแห่งกองทัพและคนอื่นๆ นั้นเข้มข้นยิ่งขึ้น
เมื่อหลงเอ้อร์ปล่อยพลังชี่แท้เก้าวิถีเขาสามารถจัดการได้ห้าช่อง ตอนนี้เขาได้ปลดปล่อยพลังงานที่แท้จริงสิบวิถีแล้วเขาจะยังต่อสู้เช่นนี้ได้อย่างไร
ศึกครั้งนี้อันตรายยิ่งนัก!
“ให้ตายเถอะ ชายชราคนนี้ซุ่มซ้อมฝึกฝนของเขาจริงๆ”
เยี่ยชิวตกใจ และคิดถึงคำถามอื่น
“ไม่ได้บอกว่าหลังจากฝึกฝนพลังชี่แท้สิบวิถีแล้ว คุณสามารถเข้าไปในประตูแห่งความเป็นอมตะได้หรอ”
“เมื่อคุณก้าวเข้าไปในประตูแห่งความเป็นอมตะ คุณจะมีเวทย์มนตร์”
"แต่ทำไมดูเหมือนหลงเอ้อร์จะดูไม่เหมือนผู้ฝึกฝนที่เป็นอมตะล่ะ?"
คำถามของเยี่ยชิวได้รับคำตอบโดยทันที
หลงเอ้อร์มองดูพวกเขาทั้งห้าคนและยิ้ม "ฉันอยู่ในความสันโดษมาหลายปีแล้ว ฉันจะออกจากความสันโดษโดยไม่มีการพัฒนาครั้งใหญ่ได้อย่างไร"
"ให้ฉันบอกคุณว่าตอนนี้ฉันได้ฝึกฝนพลังชี่แท้สิบวิถี และฉันได้ก้าวเข้าสู่ประตูแห่งการฝึกฝนอมตะแล้ว ตราบใดที่ฉันรอดพ้นจากหายนะ ฉันก็สามารถกลายเป็นผู้ฝึกฝนอมตะที่แท้จริงได้"
เยี่ยชิวได้ทราบข้อมูลสำคัญจากหลงเอ้อร์
"ถ้าคุณต้องการเป็นผู้ฝึกฝนที่เป็นอมตะ การฝึกฝนพลังชี่แท้สิบวิถีนั้นไม่เพียงพอ คุณต้องเอาชีวิตรอดจากความทุกข์ยากจากสวรรค์"
“แล้วทุกครั้งที่ฉันฝึกฝนพลังที่แท้จริงโดยกำเนิดจะมีความทุกข์ยากจากสวรรค์เกิดอะไรขึ้น?”
เยี่ยชิวรู้สึกสับสน
ในเวลานี้ เสียงของหลงเอ้อร์ยังคงดังต่อไป
“หลังจากที่ฉันฆ่าคุณ ฉันจะไปเอาชนะความทุกข์ยาก”
บูม!
หลงเอ้อร์เหยียบพื้นด้วยฝ่าเท้าและร่างของเขาก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าแขวนอยู่เหนือพื้นดินราวสิบเมตร เขาชี้ไปที่เทพเจ้าแห่งสงครามและคนอื่น ๆ แล้วตะโกนว่า "มาที่นี่แล้วตายซะ"
เทพทหารทั้งห้ายืนนิ่งไม่เคลื่อนไหวเมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่ทรงพลังเช่นนี้ไม่มีใครกล้าทำอะไรบุ่มบ่าม
ท้ายที่สุด นี่คือชายที่แข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบได้ซึ่งมีเท้าข้างเดียวอยู่ในประตูแห่งการปลูกฝังความเป็นอมตะ!
“ทำไมคุณไม่ลงมือทำ”
เมื่อเห็นว่าพวกเขาทั้งห้าคนไม่เคลื่อนไหว หลงเอ้อร์ก็พูดด้วยรอยยิ้ม "คุณไม่มีความตั้งใจที่จะกลับไปแบบมีชีวิตอีกเลยเหรอ? ทำไมคุณถึงขี้อายขนาดนี้ล่ะ?"
“มีแต่พวกขยะ!”
ทั้งห้าคนเพิกเฉยต่อการเสียดสีของหลงเอ้อร์
“ฉันควรทำอย่างไร?” เยี่ยหวู่ตี้ถาม
“เมื่อมาถึงจุดนี้ เราทำได้เพียงต่อสู้จนตายเท่านั้น” เทพเจ้าแห่งสงครามกล่าวอย่างเคร่งขรึม “อย่างไรก็ตาม เราต้องให้ความสนใจกับกลยุทธ์”
“พวกเราห้าคนร่วมมือกัน”
“ตราบใดที่เราร่วมมือกันอย่างดี เราก็อาจจะฆ่าเขาได้”
"คุณคิดอย่างไร?"
เทพเจ้าทหารถามเยี่ยชิว
เยี่ยชิวพยักหน้าและกล่าวว่า "ฉันเห็นด้วยกับวิธีการของคุณ คุณทั้งสี่คนจะมุ่งเน้นไปที่การโจมตีและให้โอกาสฉันในการฆ่า"
“ตกลง” เทพทหารและคนอื่นๆ เห็นด้วยทันที
"ระวังตัวด้วย" หลังจากที่เยี่ยชิวพูดจบ เขาก็เดินจากไปด้านข้าง เปิดกล่องไม้ หยิบดาบจักรพรรดิออกมาจากด้านใน และถือมันไว้ในมือของเขา
เสียงดังกราว!
เยี่ยชิวถือดาบจักรพรรดิชี้ไปที่หลงเอ้อร์แล้วตะโกน “มันเป็นพลังงานที่แท้จริงเพียงสิบช่องช่างหยิ่งผยอง”
“คุณรู้ไหมว่าพี่น้องของคุณเสียชีวิตอย่างไร”
“พวกเขาทั้งหมดตายด้วยดาบของฉัน”
ความโกรธปรากฏในดวงตาของหลงเอ้อร์และเขาตะโกนว่า "เยี่ยชิววันนี้ฉันจะบดขยี้คุณจนเป็นเถ้าถ่าน"
เยี่ยชิวยังคงใช้คำพูดเพื่อกระตุ้นหลงเอ้อร์ "พี่ชายของคุณพูดแบบเดียวกันในตอนแรก แต่เกิดอะไรขึ้นถึงทำให้พวกเขาถูกฉันฆ่า"
“หลงเอ้อร์หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว”
“ระวังหน่อยเถอะนะ เดี๋ยวฉันจะส่งคุณไปรวมตัวกับพี่น้องของคุณในภายหลัง”
“หาเรื่องความตาย!” หลงเอ้อร์โกรธจัดและบินไปหาเยี่ยชิว
เนื่องจากพลังงานจองเขาแรงเกินไป ไม่ว่าเขาจะผ่านไปที่ไหน ก็เกิดเสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวในอากาศ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: วิสารทแพทย์เทวัญ
ตอนที่ 267 - 301 มีแค่ 2-3 บรรทัดเองรบกวนแก้ไขให้ด้วยครับ ขอบคุณครับ...
อยากอ่านจนจบเรื่องทำไงบ้างครับ...
ฮาเร็มไหมครับ...
ทำไมตอนที่267มันมีน้อยจังอะ...
ช่วงนี้ทุกเรื่องทำไมมีแค่ห้าบรรทัด อ่านไม่รู้เรื่องเลย..ถ้าแอด..มีเวลารบกวนตรวจสอบให้ด้วยนะครับ..ขอร้อง...
สงสัยค่ะ สงสัยๆๆ เยี่ยวชิวจากนายแพทย์ฝึกหัดมาเป็นนักสู้ได้ยังไง...
ผู้หญิงคือเลวเลยอะ...
51 หายไปไหน...