วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1053

ขยะ!

เมื่อได้ยินสองคำนี้ทุกคนในเหตุการณ์ก็ตกใจ

หลงอี เป็นเจ้าเมืองแห่งเมืองต้องห้ามและเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งในอันดับเทพ แต่กลับถูกด่าว่าขยะ เยี่ยหวู่ซวงนั้นหยิ่งเกินไปหรือเปล่า ?

"ฮ่าฮ่าฮ่า เยี่ยหวู่ซวงที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง"

อมตะชางเหม่ยหัวเราะเสียงดัง: "เยี่ยชิว เรียนรู้จากแบบอย่างของพ่อแกสัก ผู้ชายที่เป็นที่มั่งคง ก็ต้องมีความทรงพลังเช่นนี้!"

เยี่ยหวู่ตี้อวดให้หลงหนี่ว์ว่า: "ดูสิ นี่คือพี่ชายคนโตของฉัน"

“ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอมาก่อนสักหน่อย” หลงหนี่ว์โค้งริมฝีปากของเธอแล้วมองดูแผ่นหลังของเยี่ยหวู่ซวงด้วยความคาดหวังในใจ

“กว่ายี่สิบปีที่แล้ว เขาเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของโลก ไม่รู้ว่ายี่สิบปีผ่านไปดขาจะสามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม จะสามารถกลับมาเป็นที่หนึ่งที่ไม่มีใครเทียบไเ้อยู่ไหม?”

เยี่ยหวู่ตี้ยิ้มและกล่าวว่า: "อย่ากังวลเลยไม่ว่าเวลาไหน พี่ใหญ่ของฉันก็ยังคงแข็งแกร่งอยู่เสมอ หลงอีได้ตายแน่!"

หลงอี มองไปที่เยี่ยหวู่ซวงด้วยสายตาที่เย็นชา และพูดด้วยเจตนาฆ่าอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงของเขาว่า: "เยี่ยหวู่ซวง แกโชคดีจริงๆที่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้"

“แกไม่ควรมาเย่อหยิ่งต่อหน้าฉัน”

“ดังคำกล่าวที่ว่า ไม่ได้เจอกันนานเราไม่ควรที่จะไปดูถูกคนอื่น ยิ่งกว่านั้น นี่มันยี่สิบกว่าปีผ่านไปแล้ว”

“ฉันจะบอกแกนะว่าฉันนั้นไม่ใช่หลงอีในเมื่อก่อนอีกต่อไป”

เยี่ยหวู่ซวงพูดอย่างใจเย็นว่า: "ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ในสายตาฉันแกก็ยังคงเป็นขยะ"

“ฉันไม่ใช่ขยะ!”

หลงอีคำรามด้วยความโกรธ และแรงผลักดันอันชั่วร้ายก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา

ไม่มีพลังชี่แท้อยู่ข้างหลังเขา แต่มีแสงสีขาวลึกลับล้อมรอบเขาอยู่

ในขณะนี้หลงอีนั้นดูเหมือนกับพระเจ้า

“มา ให้ฉันดูหน่อยสิ ยี่สิบกว่าปีผ่านไปแล้ว แกผู้แพ้คนนี้มีความก้าวหน้าอะไรบ้าง?”

เยี่ยหวู่ซวงพูดอย่างสงบ ยืนเอามือไพล่หลัง โดยไม่สนใจหลงอีเลย

“เยี่ยหวู่ซวง ยี่สิบกว่าอีก่อนฉันไม่ได้ฆ่าแกทิ้ง และในวันนี้ฉันจะไม่ปล่อยแกไปอีก”

“ฉันจะฆ่าแกเพื่อล้างแค้นให้น้องสองของฉัน”

“ไม่เพียงเท่านั้น หลังจากแกตาย ฉันก็จะฆ่าลูกชายของแก พ่อของแก และน้องชายของแก”

“ฉันจะสังหารตระกูลเยี่ยของแกทั้งหมด”

หลังจากที่หลงอีพูดจบ เขาก็กระโดดขึ้นและโจมตีเยี่ยหวู่ซวงด้วยฝ่ามือในบนอากาศ

พัฟ!

ฝ่ามือของหลงอีเต็มไปด้วยพลังทำลายล้าง และอากาศโดยรอบก็ทนไม่ได้และทำให้เกิดการระเบิดอย่างรุนแรง

ไม่เพียงแค่นั้น

เมื่อหลงอีขยับฝ่ามือของเขา รอยฝ่ามือของเขาก็เปิดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับหินโม่ ซึ่งน่ากลัวอย่างยิ่ง

แต่แล้ว เมื่อเผชิญกับการโจมตีอันทรงพลังนี้ เยี่ยหวู่ซวงก็ยืนนิ่งและไม่มีการขยับเลยสักนิด

เมื่อหลงอีเข้ามาใกล้เท่านั้น เยี่ยหวู่ซวงจึงขว้างหมัดออกมาและชนกับฝ่ามือของหลงอี

"บูม!"

มีเสียงดังปังเหมือนฟ้าร้อง

ทันใดนั้น หลงอี ก็บินกลับหัวไปหลายสิบเมตร พลิกตีลังกาหลายครั้งในอากาศ และในที่สุดก็ตกลงบนพื้นโดยใช้ท่าร่างคลั่ง

อย่างไรก็ตาม หลังจากลงจอดแล้ว ร่างของหลงอี ก็ยังคงถอยกลับอยู่

กรึบ กรึบ กรีบ

ถอยหลังไปอีกเจ็ดแปดก้าว

จากนั้น หลงอีก็ทรงตัวได้ในที่สุด

ทุกคนก็ตกตะลึง

ไม่มีใครคิดเลยว่ามันจะเป็นผลลัพธ์เช่นนี้

“บุรุษผู้ดูเหมือนพระราชาได้กลับมาแล้ว หากเมืองต้องห้ามถูกทำลายลง งั้นพวกเราก็ต้องโชคร้ายไปด้วย”

ผู้คนจากตระกูลที่ร่ำรวยต่างก็หวาดกลัว อยู่นิ่งไม่ได้ และหวาดกลัวถึงขีดสุด

เพราะเมื่อยี่สิบก่อน เมืองต้องห้ามเป็นผู้จุดเปลวไฟเบื้องหลัง ดังนั้นพวกเขาจึงส่งคนมาล้อมและสังหารเยี่ยหวู่ซวง

ใครจะคิดว่าหลังจากผ่านไปหลายปี เยี่ยหวู่ซวงจะไม่เพียงแต่กลับมา แต่ยังแข็งแกร่งกว่าเดิมอีกด้วย