วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1054

เยี่ยหวู่ซวงเหยียบบนหลังของหลงอีด้วยเท้าขวาของเขา ราวกับพระราชาที่กวาดล้างโลก ราวกับมีความสง่างามในฐานะปรมาจารย์ผู้ไม่มีใครเทียบได้นั้น

และนี่คือภาพที่จะทำให้จำไปตลอด

เสื้อผ้าขาวสว่างจ้ากว่าหิมะ หวู่ซวงที่ไม่มีใครเทียบได้!

“หลงอี ฉันขอคืนสิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้กลับนะ”

“แกไม่ใช่ขยะ”

“แกมันกระจอก!”

เยี่ยหวู่ซวงกล่าวอย่างเหน็บแนม

"อ๊าก……"

หลงอี คำราม วางมือไปบนพื้น ใช้แรงบนเข่า และค่อยๆ โค้งหลังของเขาขึ้น

บูม!

เท้าขวาของเยี่ยหวู่ซวง สั่นเล็กน้อย และหลงอีก็เหยียบไปบนพื้นอีกครั้ง และกระอักเลือดออกมาจากปาก

"อ๊าก……"

หลงอียังคงต่อต้านต่อไป

คราวนี้ ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวปรากฏขึ้นบนหลังของเขา และมีหมอกสีดำล้อมรอบเขา เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะหลุดพ้นจากเท้าของเยี่ยหวู่ซวง

แต่แล้ว ไม่ว่าหลงอีจะดิ้นรนแค่ไหน เท้าของเยี่ยหวู่ซวง ก็ยังคงนิ่งเฉยเหมือนภูเขา

"อ๊ากอ๊ากอ๊าก---"

ดวงตาของหลงอีเป็นสีแดงเข้ม และเขาก็คำรามอย่างไม่เต็มใจ รู้สึกทั้งโกรธและเสียใจอยู่ข้างใน

เขาคาดไม่ถึงมาก่อนว่าเมื่อยี่สิบปีก่อน เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยหวู่ซวง และเมื่อยี่สิบกว่าปีผ่านไป เขาจะยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเยี่ยหวู่ซวงอีก

เกลียดมาก!

โกรธมาก!

หลงอีตะโกนเสียงดัง: "เยี่ยหวู่ซวง แกใช้วิธีขี้โกงเพื่อสู้กับฉัน แกมันน่ารังเกียจและไร้ยางอาย หากคุณเก้งพอก็ปล่อยฉันไป และมาต่อสู้กับฉันอย่างยุติธรรม"

ไร้ยางอาย

เยี่ยชิวสาปแช่งในใจของเขา

ตอนนี้ทุกคนเห็นด้วยตาตนเองว่าเยี่ยหวู่ซวงปราบปรามหลงอีโดยตรงด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว และไม่ได้ใช้วิธีที่ขี้โกงใดๆ

อมตะชางเหม่ยอดไม่ได้ที่จะด่าว่า: "หลงอี คำพูดแบบนี้แกก็พูดออกมาได้งั้นเหรอ แกนี้มันหน้าด้านกว่าฉันเสียอีก"

เยี่ยหวู่ตี้รู้จักนิสัยของเยี่ยหวู่ซวงดี และพูดอย่างเร่งรีบ: "พี่ชาย อย่าเสียเวลากับมันเลย ฆ่ามันโดยเร็ว"

เยี่ยหวู่ซวงไม่ได้ฆ่าหลงอีในทันที แต่เตะเขาออกไป

บูม!

หลงอีบินออกไปไกลหลายสิบเมตร แล้วก็ลุกขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว ปาดเลือดจากมุมปากของเขา จากนั้นมองไปที่เยี่ยหวู่ซวง และพูดอย่างเศร้าโศกว่า: "เยี่ยหวู่ซวง แกหยิ่งเกินไป"

“ถ้าแกฆ่าฉันตอนนี้ บางทีฉันอาจจะตายด้วยน้ำมือของแก แต่แกกลับปล่อยฉันไปจริงๆ”

“ฉันบอกแกเลยนะว่า เวลาตายของแกมาถึงแล้ว”

เยี่ยหวู่ซวงดูถูกเหยียดหยาม: "แม้ว่าแกจะใช้วิธีนับไม่ถ้วน แกก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าแกนั้นเป็นไร้ประโยชน์ มีวิธีอะไรก็ใช้ออกมาหมดซะ"

หลงอีพูดอย่างเศร้าโศกว่า: "เอาล่ะ ตอนนี้ฉันจะให้ไพ่ตายของเมืองต้องห้ามเรา"

ไพ่ตาย?

เยี่ยชิว หรี่ตาลงและแอบเดาว่าเมืองต้องห้ามนั้นยังมีไพ่ตายอื่นๆอีกด้วยเหรอ?

หลงอีตะโกน: "สิบแปดองครักษ์ ออกมา!"

บูม--

ทันใดนั้นแรงผลักดันที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งก็ปะทุขึ้นในห้องโถง

หลังจากนั้นทันที ร่างกลุ่มหนึ่งก็เดินออกมาจากข้างใน

หนึ่ง สอง สาม...

รวมเป็นสิบแปดคน!

แต่ละคนสูง สวมหมวกทองคำบนหัว ใส่เกราะสีทอง และถือหอกเหล็กเย็น

เมื่อดูจากใบหน้าของพวกเขาเพียงอย่างเดียว พวกเขาทั้งหมดนั้นดูมีอายุไม่น้อยแล้ว อย่างน้อยก็มีอายุหนึ่งร้อยปีได้

แต่ว่า ก็ไม่มีร่องรอยของความแกบนร่างกาย ใบหน้าของพวกเขาเย็นชา และรัศมีของพวกมันราวกับมังกร เหมือนราชาปีศาจ ร่างของพวกมันปลดปล่อยเจตนาฆ่าอย่างเย็นชา ซึ่งทำให้ผู้คนตัวสั่นด้วยความกลัว

แตะ แตะ แตะ...