วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1055

สงครามเกิดขึ้น

อารักขาสิบเจ็ดคนจากเมืองต้องห้ามร่วมมือกันโจมตีเยี่ยหวู่ซวง อยากจะปราบคนที่ไม่มีใครเทียบได้นี้

อัดแน่นเต็มไปด้วยไอสังหาร

ในสิบเจ็ดคนนี้ ในมือทุกคนล้วนมีหอกเหล็กเย็นหนึ่งเล่ม พวกเขาร่วมแรงกันจนฟ้าดินสั่นสะเทือน

รัศมีสิบเมตรรอบข้างเยี่ยหวู่ซวงถูกปกคลุมด้วยปืน

"ฆ่า!"

คนสิบเจ็ดคนตะโกนเสียงดังหอกทั้งหมดพุ่งเหมือนสายฟ้ามุ่งมาทางเยี่ยหวู่ซวง

ฉากนั้นน่ากลัวมาก

นี้เป็นการต่อสู้ระหว่างผู้ฝึกฝนเป็นอมตะ คนที่เฝ้าดูทนรับไม่ไหวถอยแล้วถอยอีกเพราะกลัวจะโดนลูกหลง

เยี่ยหวู่ซวงยืนอยู่ที่เดิมสีหน้าเรียบเฉย มือทั้งสองค่อยๆขยับรับดาเมจการโจมตีทั้งหมด

ฉากนี้ทำให้คนหวาดกลัว

รู้ไหม ที่เยี่ยหวู่ซวงกำลังปะทะด้วยสิบเจ็ดคนนั้นเป็นอมตะที่แข็งแกร่งร่วมมือกันโจมตี

หลังจากทนต่อการถูกโจมตีร้อยกว่าวิธี ทันใดนั้นออร่าบนร่างกายของเยี่ยหวู่ซวงก็เกิดการเปลี่ยนแปลง

"ตูม!"

แสงสีทองระเบิดออกมาจากตัว

อารักขาสิบเจ็ดคนนั้นกระเด็นออกไปทันที

เยี่ยหวู่ซวงเหมือนเทพราชาที่ใส่ชุดเกราะสีทอง ทั้งร่างถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีทอง ทำให้เขาดูลึกลับและทรงพลัง

อารักขาของเมืองต้องห้ามรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันทีและรู้สึกหวาดใจไม่สบายใจ

พวกเขาสัมผัสถึงออร่าราชาคงกระพันจากตัวเยี่ยหวู่ซวง

สีหน้าเยี่ยชิวเต็มไปด้วยความตกใจ"แข็งแกร่งมาก เพียงอาศัยออร่าก็สามารถพัดอมตะแข็งแกร่งสิบเจ็ดคนปลิวได้ มันช่าง……น่ากลัวจริงๆ"

ดวงตาเทพทหารเปล่งประกายและพูดกับผู้อาวุโสเยี่ยว่า"ดูเหมือนที่หวู่ซวงหายตัวไปยี่สิบกว่าปี พลังยุทธ์สูงขึ้นเป็นอย่างมาก"

"ใช่"ผู้อาวุโสเยี่ยยิ้มพูด"นายก็ไม่ดูว่ามันเป็นลูกใคร"

ไม่อวดจะตายหรือไง?

เทพทหารมองขวางใส่ผู้อาวุโสเยี่ย ในใจรู้สึกหดหู่

"แข็งแกร่งมาก"หลงหนี่ว์อุทานด้วยความตกตะลึง"บนโลกนี้ไม่มีใครสามารถมาเทียบได้ ชื่อเสียงที่ควรได้รับ"

เยี่ยหวู่ตี่หัวเราะคิกคักพูด"เมีย ผมคิดไว้ละถ้าเกิดวันไหนผมสามารถเก่งเหมือนพี่ใหญ่ ฉันก็จะชื่อไม่มีใครเป็นคู่แข่งบนโลกนี้"

สายตาหลงหนี่ว์มองด้วยความดูถูก"ไว้รอวันที่นายสามารถสู้ฉันได้ค่อยเรียกว่าไม่มีคู่แข่งบนโลกนี้ค่อยยังดีหน่อย อ้อฉันถึงบนเตียงน่ะ"

เยี่ยหวู่ตี่"……"

อีกฝั่ง

สีหน้าหลงยี่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"สรุปเยี่ยหวู่ซวงเป็นพลังยุทธ์อะไรกันแน่? ทำไมพลังการต่อสู้เขาถึงน่ากลัว?"

ดูเหมือนสีหน้าของอารักขาทั้งสิบเจ็ดคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หยุดการต่อสู้ จนทำให้หลงยี่โกรธจั

"พวกนายมั่วอึ้งอะไรกันอยู่?"

"มันไม่ตายพวกเราก็จะตาย"

"ไป ฆ่ามันมัน"

อารักขาทั้งสิบเจ็ดคนกัดฟันและถือหอกเหล็กเย็น บนร่างมีออร่าความกลัวแผ่ออกมา พวกเขาเดินเข้าใกล้เยี่ยหวู่ซวงพร้อมกัน

เยี่ยหวู่ซวงเห็นฉากนี้ก็ยิ้มเหยียด

"พวกคนเสเพลไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว"

สิ้นเสียง

ทันใดนั้นเยี่ยหวู่ซวงกดฝ่ามือลงและมีแสงสีทองสว่างขึ้นกลางฝ่ามือปกคลุมไปทั่วตัวอารักขาทั้งสิบเจ็ดคน

ทันใดนั้นอารักขาทั้งสิบเจ็ดคนของเมืองต้องห้ามก็หยุดการเคลื่อนไหวและหลังก็โค้งงอลงไปเหมือนกำลังแบกภูเขาไว้หนึ่งลูก

เพียงท่าเดียวก็ล้มคนทั้งสิบเจ็ดคนได้

เยี่ยหวู่ซวงชนะแบบใสๆแข็งแกร่งอย่างไร้ที่ติ ทำให้เยี่ยชิวและคนอื่นๆเลือดสูบฉีดหนัก ตื่นเต้นและหลงไหล

ไม่เพียงแค่นั้น

ต่อมาเยี่ยหวู่ซวงฝ่ามือกดลงมาอีกครั้ง

อารักขาสิบเจ็ดคนของเมืองต้องห้ามทนแรงกดดันไม่ไหว เข่างอลงไปอีกเหมือนอีกไม่กี่วิก็จะคุกเข่าลง

ฉากนี้ทำให้คนตกใจมาก

พวกที่มาจากตระกูลร่ำรวยรู้สึกขนลุกและหนาวเหน็บ

"อ๊าก……"