วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1056

ฟ้าดินเงียบสงัด

ใบหน้าของทุกคนชะงักงัน

ดูเหมือนว่าในชั่วขณะนี้ พวกเขาลืมหายใจไปชั่วขณะ ทุกคนมองไปที่เยี่ยหวู่ซวงด้วยความงุนงง

ราชันย์เป็นแบบไหน?

เป็นแบบนี้แหละ!

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อ 20 ปีก่อน หรือ 20 ปีต่อมา เยี่ยหวู่ซวงก็ยังคงแข็งแกร่งอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้ และยากที่จะเอาชนะเขา

หลงอีถูกเยี่ยหวู่ซวงเหยียบไปที่หน้าอก เขามองเลือดที่กระจัดกระจายในอากาศ หัวใจเต้นระรัว

เขาไม่คิดเลยว่าองค์รักษ์ของพระราชวังต้องห้ามจะถูกเยี่ยหวู่ซวงจัดการไม่เหลือซาก

"จะทำอย่างไรดี?"

ในใจของหลงอีรู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาบ้างแล้ว เขารู้ดีว่าหลังจากที่เยี่ยหวู่ซวงกำจัดองค์รักษ์พวกนั้นเสร็จแล้ว รายต่อไปที่จะโดนกำจัดก็คือตัวเขาเอง

“ฉันจะตายไม่ได้ ฉันเป็นถึงผประมุขของพระราชวังต้องห้ามแห่งนี้ ถ้าฉันตายแล้วพระราชวังต้องห้ามจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”

“รอให้ไปถึงโลกหลังความตายแล้วฉันก็ไม่มีหน้าไปพบบรรพบุรุษอีกต่อไป”

“ฉันจะต้องหาทางรอดให้ได้”

เมื่อหลงอีคิดได้ดังนี้ เขาก็เริ่มดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ

“อ่า....”

หลงอีร้องออกมาอย่างโหยหวน ผมของเขาตั้งชัน เลือดไหลออกมาราวกับแม่น้ำทะลัก กระดูกทั้งตัวของเขาส่งเสียง "โครม" ดังเหมือนกับกำลังมีม้าพันตัววิ่งพล่านผ่านตัวเขา

ในขณะเดียวกัน ร่างกายของเขาปล่อยหมอกดำที่ท่วมท้นออกมา

ดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ

อย่างไรก็ตาม ขาของเยี่ยหวู่ซวงที่เหยียบอยู่บนอกของเขากลับเหมือนกับเสาเข็มที่สงบหนักแน่น จนไม่สามารถเคลื่อนไหวใดๆได้

“อย่าดิ้นรนเลย มันไร้ประโยชน์”

เยี่ยหวู่ซวงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “แม้ว่าแกจะอยู่ในการฝึกตนเป็นเซียน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน ก็ไม่ต่างจากมดปลวก”

ไม่ต่างจากมดปลวก?

เมื่อหลงอีได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาก็เหมือนกับจะมีประกายไฟออกมา เส้นเลือดขึ้นเต็มหน้าผากของเขา

เขาคือประมุขของพระราชวังต้องห้าม ผู้ฝึกตนเป็นเซียนที่แข็งแกร่ง แต่กลับถูกมองเป็นมดปลวกเท่านั้น แล้วเขาจะทนได้อย่างไร

“เยี่ยหวู่ซวง แกคิดจริงๆหรอว่าฉันไม่มีทางฆ่าแกได้? แน่จริงห็ปล่อนฉันสะ”

ปัง!

เยี่ยหวู่ซวงเตะหลงอีจนกระเด็นออกไป

เยี่ยหวู่ตี้เห็นดังนั้นก็ตกใจจนรีบพูดออกมาว่า “พี่ใหญ่ อย่าปล่อยหลงอีไป....”

“ไม่เป็นไร” เยี่ยหวู่ซวงมองไปที่หลงอีแล้วพูดต่อว่า “นำสมบัติทั้งหมดของพระราชวังต้องห้ามออกมาสะ ฉัน เยี่ยหวู่ววงจะเอามันไปทั้งหมด”

“แคกแคก....”

หลงอีไอออกมาเป็นเลือด เขาค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เยี่ยหวู่ซวง ถ้าแกอยากจะตายนักล่ะก็ ฉันจะทำให้แกสมปรารถนานั้นเอง”

เมื่อพูดจบแล้ว

หลงอี “ซู่” ออกมาเล็กน้อย ร่างกายของเขาราวกับแสงที่พุ่งไปที่ห้องโถงใหญ่อย่างรวดเร็ว

การกระทำของเขาทำให้ผู้คนที่อยู่ในที่เหตุการณ์รู้สึกประหลาดใจ

"หลงอีจะทำอะไร?"

“ไม่ใช่ว่าเขาคิดจะหนีงั้นหรอ?”

“หวู่ซวง อย่าปล่อยให้หลงอีหนีไปได้” เทพสงคราวกล่าวเตือนต่อว่า “หากเขาหนีไปได้ มันจะกลายเป็นปัญหาใหญ่อย่างแน่นอน หากเราตัดหญ้าไม่ถอนรากถอนโคน เมื่อลมพัดมาอีกครั้งมันก็จะงอกขึ้นมาใหม่”

“วางใจเถอะ เขาหนีไม่พ้นหรอก” เยี่ยหวู่ซวงดูสงบมาก เขายืนอยู่ที่เดิมไม่เคลื่อนไหว

ไม่นานต่อมา

“ตึง!”

ภายในห้องโถงดังขึ้นด้วยเสียงที่ดังสนั่น ราวกับสัตว์ร้ายหลุดออกมา ทำให้ทุกคนตกใจ

เกิดอะไรขึ้น?

ทุกคนต่างหันสายตาไปที่ประตูห้องโถง จ้องมองไม่กระพริบตา

ประมาณสามนาทีต่อมา

หลงอีเดินออกมาจากภายในห้องโถง

ในเวลานี้ เขาสวมใส่ชุดเกราะทองคำ ถือดาบทองคำหนึ่งเล่ม ทั้งตัวเหมือนถูกหล่อจากทองคำ ดูกล้าหาญและไม่น้อย

สายตาของเยี่ยหวู่ซวงหยุดอยู่ที่ดาบทองคำสองวินาที จากนั้นเขาก็ถามด้วยเสียงเบาว่า “ดาบเจิ้นกั๋ว?”

“ถือว่าแกก็มีสายตาอยู่บ้าง” หลงอีตอบอย่างภาคภูมิใจ “บรรพบุรุษของฉันสร้างพระราชวังต้องห้ามขึ้นมาด้วยดาบเจิ้นกั๋วนี้”

"ดาบนี้อยู่ในมือ สามารถทำให้พลังการต่อสู้ของฉันเพิ่มขึ้นสามเท่า"