วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1057

"หวู่ซวง!"

ผู้อาวุโสถังลุกขึ้นกล่าวอย่างเคร่งขรึม "นายต้องคิดให้ละเอียดรอบคอบว่าหากฆ่าหลงอีขึ้นมาผลลัพธ์ที่ตามมาจะเป็นยังไง"

"ฉันขอเตือนว่าทางที่ดีควรคิดให้ละเอียดรอบคอบกว่านี้"

ผู้อาวุโสถังรู้ดีว่าตัวเองไม่สามารถเปลี่ยนใจเยี่ยหวู่ซวงได้ จากนั้นจึงหันไปพูดกับท่านผู้อาวุโสเยี่ยและเทพสงคราม "พวกคุณเองก็รู้ดีว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง"

"ผมไม่ได้ขอร้องแทนหลงอี แต่ทำไปเพราะพวกคุณ"

"คิดให้รอบคอบกว่านี้ดีกว่า"

ท่านผู้อาวุโสเยี่ยและเทพสงครามต่างไม่พูดอะไร

ผู้อาวุโสถังพูดถูก การฆ่าหลงอีจะนำมาซึ่งความน่ากลัวและหายนะที่น่าสะพรึง

พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่าเยี่ยหวู่ซวงจะรับมันได้ไหม?

"ผู้อาวุโสถัง ผมรู้ดีว่าคุณหวังดีกับเรา แต่คุณคิดไหมว่าถ้าวันนี้ผมไม่มา พ่อของผม ลูก พี่น้องและเพื่อนๆ ทั้งหมดต่างก็ต้องตายลง"

"หลงอีไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน"

"แล้วก็ ต่อให้ผมปล่อยหลงอีไป คุณคิดว่าเขาจะยอมปล่อยไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ?"

เยี่ยหวู่ซวงกล่าว "ความแค้นระหว่างผมและเขาเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว เรื่องมันก็นานแล้วและถึงเวลาควรจัดการเสียที"

ผู้อาวุโสถังเข้าใจความคิดของเยี่ยหวู่ซวงอย่างดี "หวู่ซวง ฉันยังยืนยันคำเดิม......"

"ผู้อาวุโสถัง ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ผมได้ตัดสินใจไปแล้ว"

เยี่ยหวู่ซวงกล่าว "วันนี้ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถหยุดยั้งความคิดนี้ของผมได้"

"หากไม่ได้ฆ่าเขา อนาคตต้องเกิดปัญหาไม่รู้จบอย่างแน่นอน"

"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะเป็นคนรับผิดชอบผลที่ตามมาเองคนเดียว"

เฮ้อ!

ผู้อาวุโสถังถอนหายใจและนั่งลงที่เดิมโดยไม่พูดอะไร

"เยี่ยหวู่ซวง นายจะฆ่าหลงอีไม่ได้!"

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ ผู้อาวุโสคนหนึ่งที่อยู่ในฝูงชนก็ลุกขึ้นตะโกนเสียงดัง

เยี่ยหวู่ซวงรู้ได้ทันทีว่าคนที่พูดนั้นคือผู้นำของตระกูลร่ำรวยตระกูลหนึ่งในเมืองหลวง

"คุณกำลังสั่งผม?"

เยี่ยหวู่ซวงชี้หน้าตะโกนเสียงดัง

อั่ก!

ผู้นำตระกูลคนนั้นจบชีวิตลงและกลายเป็นหมอกควันสีขาวทันที

"อ๊า......." คนข้างๆ ต่างพากันกรีดร้องเสียงดัง

พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่าเยี่ยหวู่ซวงจะลงมือได้อย่างโหดเหี้ยมขนาดนี้

จากนั้นเยี่ยหวู่ซวงก็กวาดสายตามองไปที่ผู้คนรอบๆ ด้วยแววตาที่เกรี้ยวกราดเฉียบแหลม

"ผมรู้ว่าพวกคุณกังวลใจเรื่องอะไร พวกคุณแค่กลัวว่าตัวเองจะลำบากหากผมฆ่าหลงอีลง"

"ตอนนี้ผมสามารถพูดได้อย่างชัดเจนว่า พวกคุณไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว"

"หลังจากที่ผมทำลายเมืองต้องห้ามลงได้อย่างสิ้นซากแล้ว ผมจะมาคิดบัญชีกับพวกคุณ"

วินาทีนั้น บรรดาคนของตระกูลร่ำรวยชื่อดังในเมืองหลวงต่างหน้าถอดสีและตกใจกันจนตัวสั่น

"หลงอี ถึงเวลาของนายแล้ว!"

เยี่ยหวู่ซวงพูดจบก็กดไปที่ศีรษะของหลงอีทันที

หลงอีรับรู้ได้ถึงความตายที่กำลังเข้ามาเยือน เขาตกใจจนร้องตะโกนเสียงดัง "คุณปู่ช่วยด้วย! ช่วยผมด้วย!"

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

ทันใดนั้นน้ำเสียงที่แก่ชราก็ดังขึ้นมาจากส่วนลึกของเมืองต้องห้าม "เยี่ยหวู่ซวง เห็นแก่ฉันสักครั้ง ปล่อยหลงอีไปซะ"

ใครจะไปรู้ว่าเยี่ยหวู่ซวงกลับไม่สนใจ

"เห็นแก่คุณ? คุณเป็นใครอย่างนั้นเหรอ!" เยี่ยหวู่ซวงลงมือต่อทันที

ฟรึ่บ!

แสงที่เย็นยะเยือกส่องทะลุท้องฟ้าและด้วยความเร็วดุจสายฟ้า มันจึงเข้าไปสกัดกั้นฝ่ามือของเยี่ยหวู่ซวงอย่างรวดเร็ว

เมื่อทุกคนเห็นมันชัดเจน พวกเขาก็ตระหนักว่าแสงที่เย็นยะเยือกนั้นเป็นดาบยาว

ออร่าบนดาบยาวพลุ่งพล่าน ทำให้เกิดเสียงดาบที่คอยแข่งขันประชันกับฝ่ามือของเยี่ยหวู่ซวง

สีหน้าของเทพสงครามตึงเครียดอย่างมาก "ในที่สุดก็มาจนได้"

"ใครเหรอ?" เยี่ยชิวถามขึ้นทันที

เขารับรู้ได้ว่าผู้ที่ลงมือนั้นมีความสามารถสูงมาก