วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1092

หลี่ชุนเฟิงได้ยินคำพูดของเยี่ยชิวจึงถามออกไป "เสี่ยวเยี่ย นายทำการผ่าตัดตามหลักแพทย์แผนตะวันตกได้เหรอ?"

เยี่ยชิวกล่าว "ผู้อาวุโสหลี่ลืมไปแล้วเหรอว่าแพทย์แผนจีนก็ทำการผ่าตัดได้"

หลี่ชุนเฟิงตกใจ

เขาเป็นปรมาจารย์ด้านการแพทย์แผนจีน ฉะนั้นเขารู้ดีว่าการทำการผ่าตัดด้วยแพทย์แผนจีนนั้นมีมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว

เพียงแต่อาการของจูฉยงยิงนั้นแสนสาหัสมาก การผ่าตัดด้วยแพทย์แผนจีนจะไหวเหรอ?

เยี่ยชิวกล่าว "ผู้อาวุโสหลี่ จากที่คุณประเมินด้วยสายตาแล้ว คุณคิดว่าสามารถรักษาขาของเขาได้ไหม?"

"ยาก!" หลี่ชุนเฟิงกล่าว "ประเดี๋ยวนายลองเปิดผ้าก็อซที่พันขาเขาอยู่ นายก็จะรู้เองว่าอาการเขาสาหัสมากแค่ไหน"

"พูดตามตรงว่าฉันก็อยากรักษาขาของเขาเอาไว้ แต่หลังจากปรึกษากับผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดก็คิดว่าการตัดขาเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด"

"เสี่ยวเยี่ย ทักษะการแพทย์ของนายสูงมาก หากมีโอกาสรักษาขาของจูฉยงยิงได้ แม้ว่าความเป็นไปได้จะน้อยมากก็ตาม ฉันเองก็หวังว่านายจะพยายามอย่างสุดความสามารถ"

"ชะตาชีวิตของจูเฉิงอวี้ช่างโชคร้ายเหลือเกิน"

เยี่ยชิวถามด้วยความประหลาดใจ "ผู้อาวุโสหลี่หมายความว่ายังไง?"

หลี่ชุนเฟิงอธิบาย "ตอนเด็กจูเฉิงอวี้อาศัยอยู่ข้างหน้าของฉัน ฉันเลยรู้สถานการณ์ในครอบครัวของเขาเป็นอย่างดี"

"ทุกคนในตระกูลจูต่างจงรักภักดีอย่างมาก ปู่และพ่อของจูเฉิงอวี้ล้วนต่างก็สละชีพในสงครามต่อต้านญี่ปุ่น เมื่อสี่สิบปีก่อน พี่ชายทั้งสองของเขาเสียชีวิตจากสงครามทางตอนใต้ จนถึงตอนนี้ก็ยังหาศพไม่เจอ"

"จูเฉิงอวี้บรรจุเป็นทหารเมื่อตอนอายุได้สิบหกปี เขาค่อยๆ ได้รับตำแหน่งจนปัจจุบันเลื่อนยศเป็นนายพลผู้พิทักษ์ดินแดนทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ เขาทำประโยชน์มามากมายและได้รับบาดเจ็บมาก็ไม่น้อย"

"ลูกชายคนโตของเขาเข้ารับทหารเมื่ออายุยี่สิบปีและได้เลื่อนยศเป็นร้อยโทตั้งแต่อายุยังน้อย แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะต้องเสียชีวิตลงขณะปฏิบัติภารกิจ"

"ส่วนลูกคนที่สองของเขาก็เป็นวีรบุรุษต่อต้านปราบปรามยาเสพติด เขาแอบซ่อนตัวอยู่ในค่ายของเจ้าพ่อค้ายาเสพติดเป็นเวลากว่าเจ็ดปี และสุดท้ายก็เสียชีวิตอย่างกล้าหาญพร้อมกับกำจัดแก๊งยาเสพติดลงได้"

"ตอนนี้เขาเหลือลูกชายเพียงจูฉยงยิงคนเดียวเท่านั้น"

"จูฉยงยิงทำหน้าที่เป็นหัวหน้าพิเศษในชายแดนตะวันตกเฉียงใต้ ครั้งนี้เขาได้รับบาดเจ็บขณะช่วยเหลือเพื่อนทหารของเขาในระหว่างการกวาดล้างทุ่นระเบิด"

เยี่ยชิวตกตะลึง

ตระกูลนี้เป็นวีรบุรุษกันทั้งบ้านเลย!

"เสี่ยวเยี่ย ตอนที่นายเดินเข้ามาก็คงจะเห็นเฝิงอวี้เหลียนแล้วใช่ไหม?"

หลี่ชุนเฟิงกล่าว "เมื่อคืนเฝิงอวี้เหลียนและจูเฉิงอวี้เอาแต่เดินไปมาหน้าห้องตลอดทั้งคืนเลย ตอนบ่ายที่ฉันออกไปเส้นผมของเธอยังเป็นสีดำอยู่เลย แต่พอมาเช้าวันนี้เส้นผมของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีขาวหมดทั้งศีรษะจนฉันแทบจำไม่ได้"

"นี่สินะที่บอกว่าเปลี่ยนเป็นผมขาวเพียงชั่วข้ามคืน!"

"ยากที่จะจินตนาการเลยว่าหากจูฉยงยิงเป็นอะไรขึ้นมา สองสามีภรรยาจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน?"

หลี่ชุนเฟิงพูดถึงตรงนี้ก็น้ำตาคลอ

เยี่ยชิวรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยและจากนั้นก็หันหลังเดินไปนั่งข้างๆ เตียงคนป่วย จากนั้นก็ค่อยๆ แกะผ้าก็อซที่พันขาของจูฉยงยิงไว้

เมื่อผ้าก็อซทั้งหมดถูกเปิดออกก็ทำให้เห็นความสาหัสอย่างชัดเจน ทำให้เยี่ยชิวได้แต่ถอนหายใจ

เมื่อได้เห็นขาขวาท่อนบนของจูฉยงยิงที่กระดูกแตกหักจนเหลือเพียงเศษชิ้นเนื้อที่เชื่อมต่อกันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกตะลึง

จากนั้นเยี่ยชิวก็ค่อยๆ ปลดเสื้อของเขาออกและพบว่าบริเวณหน้าอกของจูฉยงยิงมีบาดแผลเล็กๆ และรอยคราบเลือดอยู่จำนวนมาก

หลี่ชุนเฟิงกล่าว "เศษระเบิดบนผิวหนังได้ถูกดึงออกไปแล้ว แต่ยังมีเศษระเบิดอยู่ภายในปอดของเขาอยู่จำนวนมาก ซึ่งเอกซเรย์ออกมามีจำนวนมากถึงเจ็ดสิบกว่าชิ้น"

"ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีคราบสนิมบนเศษระเบิดเหล่านั้นอีกด้วย"

"แม้ว่าเราจะใช้มาตรการที่เหมาะสมในการจัดการทำความสะอาดแผลเพื่อป้องกันไม่ให้กระสุนทำให้เกิดการอักเสบ แต่ถ้าไม่เอากระสุนออกโดยเร็วที่สุด เขาอาจจะ…..."

หลี่ชุนเฟิงพูดถึงตรงนี้ก็หยุดชะงักและไม่ได้พูดต่ออีก ทว่าเยี่ยชิวก็รับรู้ได้

เยี่ยชิวเปิดการทำงานดวงตาสวรรค์และจ้องมองบริเวณปิดของจูฉยงยิงโดยไม่กะพริบตา

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งนาที จากนั้นก็ดึงสติกลับมาเหมือนเดิม

หลังจากนั้นเขาก็ตรวจจับชีพจรของจูฉยงยิงเพื่อตรวจสอบอย่างละเอียด

ภายในห้องเงียบสงบ ทุกคนต่างไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะเกรงว่าจะรบกวนเยี่ยชิว