วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1100

การต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่นี้สามารถอธิบายได้ว่าเป็นการต่อสู้แห่งยุคสมัย

เข้มข้นเป็นพิเศษ

มีบทกวีเป็นหลักฐานว่า

เมฆบนหมอนรวมตัวกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ใบหน้าก็แดงคล้ำ

รักขึ้นๆ ลงๆ ไม่รู้จบ ไก่ร้องไม่รู้จบตอนตีห้า!

กลางทางการต่อสู้

ไป๋ปิงร้องขอความเมตตาหลายครั้งด้วยเสียงโศกเศร้า “เยี่ยชิว ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย”

“พี่ปิง คุณจะกล้าโกหกฉันอีกในอนาคตไหม?”

“ไม่กล้าแล้ว”

“ดังกว่านี้!”

“สามี ฉันไม่กล้าอีกแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย!”

เยี่ยชิวจะปล่อยไป๋ปิงออกจากเบ็ดได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร? โคตรขี้หึง เพื่อหลอกให้เขากลับมา ใช้ข้ออ้างที่หลินจิงจื้อท้อง คงอยากจะถูกลงโทษ

เยี่ยชิวไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่างและใช้ทักษะศิลปะการต่อสู้พิเศษต่างๆ จนถึงรุ่งเช้า การต่อสู้สิ้นสุดลงในที่สุด

การต่อสู้ครั้งนี้ ทำให้ไป๋ปิงอ่อนแอลงอย่างมาก และใช้เวลาสามวันในการลุกจากเตียง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ชั่วพริบตาเดียว ฤดูหนาวก็ผ่านไป ฤดูใบไม้ผลิก็มาถึง

ไม่นานก็ถึงเดือนมีนาคมแล้ว

ทุกอย่างก็สดชื่นขึ้น

ช่วงสามเดือนนี้ เยี่ยชิวใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาก ทำงานที่โรงพยาบาลในระหว่างวัน สนทนาอย่างลึกซึ้งกับหญิงสาวสวยหลายคนในตอนกลางคืน ฝึกฝนเมื่อใดก็ตามที่เขามีเวลา และสนุกกับมัน

วันที่เจ็ดของเดือนมีนาคม

ตอนเช้า เยี่ยชิวและฉินหว่านฝึกซ้อมอยู่พักหนึ่ง จากนั้นจึงมุดศีรษะไว้ในอ้อมแขนของฉินหว่าน และดมกลิ่นหอมบนตัวเธออย่างตะกละตะกลาม

ติ๊ง ติ๊ง ติง

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอย่างเร่งด่วน

เยี่ยชิวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นว่ามาจากเฉาชิงเฉิง โดยไม่หลีกเลี่ยงฉินหว่าน เขารับสายโดยตรงและถามว่า “จูเชวี่ย คุณกำลังมองหาฉันอยู่หรือเปล่า?”

“มีบางอย่างเกิดขึ้นทางตะวันตกเฉียงใต้” เสียงของเฉาชิงเฉิง จริงจังมาก

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เยี่ยชิวก็มีสติทันทีและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

เฉาชิงเฉิงกล่าวว่า “เรือลำหนึ่งของเราจมลงในแม่น้ำจยาหลิงทางตะวันตกเฉียงใต้ โดยมีสาวกหลงเหมินมากกว่าสามสิบคนอยู่บนเรือ”

อะไรนะ?

ใบหน้าของเยี่ยชิวเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะถามรายละเอียดเพิ่มเติม เฉาชิงเฉิงกล่าวต่อว่า “ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีบางสิ่งที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นอีกด้วย”

เยี่ยชิวถามว่า “แปลกแค่ไหน?”

“ผู้นำ คือสถานการณ์……”

ขณะที่เฉาชิงเฉิงบรรยาย ท่าทางของเยี่ยชิวก็ค่อยๆ กลายเป็นเรื่องจริงจัง

ห้านาทีต่อมา

เฉาชิงเฉิงพูดจบแล้วพูดว่า “ผู้นำ ฉันกำลังวางแผนที่จะไปที่แม่น้ำจยาหลิงทางตะวันตกเฉียงใต้เป็นการส่วนตัวเพื่อค้นหาความจริง คุณมีคำแนะนำให้ฉันบ้างไหม?”

“สถานการณ์ทางตะวันตกเฉียงใต้แปลกจริงๆ ถึงคุณจะไปก็อาจไม่ได้รับการแก้ไข ฉันจะไปตรวจสอบเป็นการส่วนตัว!”

เยี่ยชิวสั่งเฉาชิงเฉิงว่า “คุณอยู่ในปักกิ่ง ห้ามไปไหน ตรวจสอบตัวตนของสาวกที่เสียชีวิตเหล่านั้น และมอบค่าชดเชยสองเท่าให้กับครอบครัวของพวกเขา”

“รับทราบ!”

การโทรสิ้นสุดลง

ฉินหว่านลุกขึ้นและกอดเยี่ยชิวจากด้านหลัง แล้วถามเบาๆ ว่า “มีบางอย่างเกิดขึ้นกับหลงเหมินเหรอ?”

“ใช่” เยี่ยชิว ตอบกลับด้วยความกังวลบางอย่าง

“มันร้ายแรงเหรอ?”

“คุณถามตัวเองเหรอ?”

ทันใดนั้น ใบหน้าที่สวยงามของฉินหว่านก็แดงขึ้น ขณะที่เธอกระซิบข้างหูเยี่ยชิว “คุณคิดอย่างไร?”