วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 1100

การต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่นี้สามารถอธิบายได้ว่าเป็นการต่อสู้แห่งยุคสมัย

เข้มข้นเป็นพิเศษ

มีบทกวีเป็นหลักฐานว่า

เมฆบนหมอนรวมตัวกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ใบหน้าก็แดงคล้ำ

รักขึ้นๆ ลงๆ ไม่รู้จบ ไก่ร้องไม่รู้จบตอนตีห้า!

กลางทางการต่อสู้

ไป๋ปิงร้องขอความเมตตาหลายครั้งด้วยเสียงโศกเศร้า “เยี่ยชิว ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย”

“พี่ปิง คุณจะกล้าโกหกฉันอีกในอนาคตไหม?”

“ไม่กล้าแล้ว”

“ดังกว่านี้!”

“สามี ฉันไม่กล้าอีกแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย!”

เยี่ยชิวจะปล่อยไป๋ปิงออกจากเบ็ดได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร? โคตรขี้หึง เพื่อหลอกให้เขากลับมา ใช้ข้ออ้างที่หลินจิงจื้อท้อง คงอยากจะถูกลงโทษ

เยี่ยชิวไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่างและใช้ทักษะศิลปะการต่อสู้พิเศษต่างๆ จนถึงรุ่งเช้า การต่อสู้สิ้นสุดลงในที่สุด

การต่อสู้ครั้งนี้ ทำให้ไป๋ปิงอ่อนแอลงอย่างมาก และใช้เวลาสามวันในการลุกจากเตียง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ชั่วพริบตาเดียว ฤดูหนาวก็ผ่านไป ฤดูใบไม้ผลิก็มาถึง

ไม่นานก็ถึงเดือนมีนาคมแล้ว

ทุกอย่างก็สดชื่นขึ้น

ช่วงสามเดือนนี้ เยี่ยชิวใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมาก ทำงานที่โรงพยาบาลในระหว่างวัน สนทนาอย่างลึกซึ้งกับหญิงสาวสวยหลายคนในตอนกลางคืน ฝึกฝนเมื่อใดก็ตามที่เขามีเวลา และสนุกกับมัน

วันที่เจ็ดของเดือนมีนาคม

ตอนเช้า เยี่ยชิวและฉินหว่านฝึกซ้อมอยู่พักหนึ่ง จากนั้นจึงมุดศีรษะไว้ในอ้อมแขนของฉินหว่าน และดมกลิ่นหอมบนตัวเธออย่างตะกละตะกลาม

ติ๊ง ติ๊ง ติง

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอย่างเร่งด่วน

เยี่ยชิวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นว่ามาจากเฉาชิงเฉิง โดยไม่หลีกเลี่ยงฉินหว่าน เขารับสายโดยตรงและถามว่า “จูเชวี่ย คุณกำลังมองหาฉันอยู่หรือเปล่า?”

“มีบางอย่างเกิดขึ้นทางตะวันตกเฉียงใต้” เสียงของเฉาชิงเฉิง จริงจังมาก

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เยี่ยชิวก็มีสติทันทีและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

เฉาชิงเฉิงกล่าวว่า “เรือลำหนึ่งของเราจมลงในแม่น้ำจยาหลิงทางตะวันตกเฉียงใต้ โดยมีสาวกหลงเหมินมากกว่าสามสิบคนอยู่บนเรือ”

อะไรนะ?

ใบหน้าของเยี่ยชิวเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะถามรายละเอียดเพิ่มเติม เฉาชิงเฉิงกล่าวต่อว่า “ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีบางสิ่งที่แปลกประหลาดเกิดขึ้นอีกด้วย”

เยี่ยชิวถามว่า “แปลกแค่ไหน?”

“ผู้นำ คือสถานการณ์……”

ขณะที่เฉาชิงเฉิงบรรยาย ท่าทางของเยี่ยชิวก็ค่อยๆ กลายเป็นเรื่องจริงจัง

ห้านาทีต่อมา

เฉาชิงเฉิงพูดจบแล้วพูดว่า “ผู้นำ ฉันกำลังวางแผนที่จะไปที่แม่น้ำจยาหลิงทางตะวันตกเฉียงใต้เป็นการส่วนตัวเพื่อค้นหาความจริง คุณมีคำแนะนำให้ฉันบ้างไหม?”

“สถานการณ์ทางตะวันตกเฉียงใต้แปลกจริงๆ ถึงคุณจะไปก็อาจไม่ได้รับการแก้ไข ฉันจะไปตรวจสอบเป็นการส่วนตัว!”

เยี่ยชิวสั่งเฉาชิงเฉิงว่า “คุณอยู่ในปักกิ่ง ห้ามไปไหน ตรวจสอบตัวตนของสาวกที่เสียชีวิตเหล่านั้น และมอบค่าชดเชยสองเท่าให้กับครอบครัวของพวกเขา”

“รับทราบ!”

การโทรสิ้นสุดลง

ฉินหว่านลุกขึ้นและกอดเยี่ยชิวจากด้านหลัง แล้วถามเบาๆ ว่า “มีบางอย่างเกิดขึ้นกับหลงเหมินเหรอ?”

“ใช่” เยี่ยชิว ตอบกลับด้วยความกังวลบางอย่าง

“มันร้ายแรงเหรอ?”

“คุณถามตัวเองเหรอ?”

ทันใดนั้น ใบหน้าที่สวยงามของฉินหว่านก็แดงขึ้น ขณะที่เธอกระซิบข้างหูเยี่ยชิว “คุณคิดอย่างไร?”

“ตกลง” อมตะชางเหม่ยพูดต่อ “เจ้าหนู บอกฉันหน่อยสิ คุณค้นพบสุสานพิเศษแบบไหน?”

เยี่ยชิวพูดอย่างไม่อดทน “อย่าถามคำถามมากมาย คุณจะรู้เองเมื่อเราไปถึงแม่น้ำจยาหลิง มันจะทำให้คุณประหลาดใจอย่างแน่นอน”

อมตะชางเหม่ยหัวเราะเบาๆ “คุณยังมีจิตสำนึก จำฉันไว้เมื่อคุณเจอสิ่งดีๆ โอเค เรามาพบกันที่ภูเขาอูตามแผนที่วางไว้”

เมื่อพูดจบ อมตะชางเหม่ยก็วางสายโทรศัพท์

ที่ปลายสาย

“เจอกันที่ภูเขาอู? ทำไมมันฟังดูแปลกๆ?”

เยี่ยชิวพึมพำกับตัวเอง จากนั้นเขาก็โทรหาเซียวจ้าน

หลังอาหารเช้า เยี่ยชิวและเซียวจ้านออกเดินทางจากเจียงโจว และมุ่งหน้าตรงไปยังภูเขาอู

บ่ายหนึ่งโมง

พวกเขามาถึงภูเขาอู

จากนั้น พวกเขาก็นั่งรถไปที่ท่าเรือข้ามฟากในภูเขาอู ขึ้นเรือเร็ว และรออมตะชางเหม่ย

สามชั่วโมงต่อมา

เซียวจ้านกล่าวว่า “หัวหน้า ผู้อาวุโสมาถึงแล้ว”

เยี่ยชิวนั่งอยู่ในเรือเร็ว มองออกไปนอกหน้าต่าง และเห็นอมตะชางเหม่ยสวมชุดคลุมเต๋าถือไม้ตี

เห็นได้ชัดว่าอมตะชางเหม่ยไม่รู้ว่าเยี่ยชิวมาถึงแล้ว โดยยืนอยู่ข้างถนน ดวงตาเปลี่ยนไปราวกับหัวขโมยขณะที่เขามองดูหญิงสาวที่ผ่านไป

“ยังคงใช้กลอุบายเก่า ๆ ของเขา”

เยี่ยชิวโกรธจัดและสั่งเซียวซานว่า “นำชายชราขึ้นเรือด้วย”

“เข้าใจแล้ว” เซียวจ้านรีบพาอมตะชางเหม่ยขึ้นเรือเร็ว

เมื่อเห็นเยี่ยชิว อมตะชางเหม่ยยิ้มและพูดว่า “เจ้าหนู พวกเราจะต้องเก็บเกี่ยวผลผลิตมหาศาลอย่างแน่นอนในการเดินทางครั้งนี้”

“ทำไมคุณพูดแบบนั้น?” เยี่ยชิวถาม

อมตะชางเหม่ยยิ้มและกล่าวว่า “ก่อนจะออกจากภูเขา ฉันได้ทำนายดวงชะตาไว้โดยเฉพาะ รูปแฉกแสดงถึงโชคลาภอันยิ่งใหญ่”